Της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Στην 25ης Αυγούστου κυκλοφορούσαν λεωφορεία, στην παραλιακή υπήρχε το Ξενία, στο Κούλε πίναμε μπίρες και στα Νεώρια τρώγαμε σουβλάκια, το Μέγαρο του Φυτάκη ήταν έτοιμο να μας πλακώσει και το «Καθ’ οδόν» και το «Απλό» ήταν τα εναλλακτικά στέκια της εποχής.
Με τις εικόνες αυτές γνώρισα το μικρό Ηράκλειο. Εικόνες που αν και δεν ήταν όλες τους όμορφες, έδιναν χρώμα στην «άσχημη» πόλη, που πάντα έχανε στη σύγκριση με τις άλλες τρεις κυρίες του νησιού. Με τις εικόνες αυτές το αγάπησα, γιατί -όπως και να το κάνουμε- είναι το σπίτι μου.
Μετά μεγάλωσα, ήρθε η ώρα να σπουδάσω στην πρωτεύουσα, να κάνω μεταπτυχιακό στην πρωτεύουσα, να βρω δουλειά στην πρωτεύουσα. Τα χρόνια πέρασαν, δεκαπέντε στο σύνολο. Δεκαπέντε χρόνια επισκέπτομαι το Ηράκλειο 3 φορές το χρόνο (χώρια οι επισκέψεις για γάμους, βαφτίσια, εκλογές, δημοψηφίσματα) και δεκαπέντε χρόνια αυτό με καλωσορίζει. Δεκαπέντε χρόνια ακούω ότι το Ηράκλειο είναι ένας μικρός Πειραιάς ή μια μικρή Αθήνα (ανάλογα με τη μόνιμη κατοικία του συνομιλητή μου) και δεκαπέντε χρόνια ο διάλογος που ακολουθεί επαναλαμβάνεται σχεδόν απαράλλακτος, κάθε φορά που η κουβέντα γυρνάει γύρω από την καταγωγή μου.
«Από πού είσαι;»
«Από την Κρήτη.»
«Αααα, είσαι πολύ τυχερή! Ωραίος τόπος! Από πού από την Κρήτη;»
«Από το Ηράκλειο.»
«Α. Ολόκληρη πόλη είστε και εσείς. Φασαρία, αυτοκίνητα, τσιμέντο, κόσμος. Και αυτή η κεντρική σας πλατεία, άσχημη.»
Ωστόσο, λίγο πριν τα 15 χρόνια γίνουν...16, άκουσα αυτό που δεν περίμενα. “Από το Ηράκλειο; Ωραία πόλη έχει γίνει!”. Ήταν η πρώτη φορά που δεν χρειάστηκε να βάλω μπρος το μονόλογο με όλα τα έργα ανάπλασης που έχουν γίνει στην πόλη.
Εντάξει, πάντα άφηνα απέξω το μαυσωλείο της πλατείας Ελευθερίας και το νεο-μαυσωλείο της αγοράς, αλλά η πόλη δεν είναι μόνο αυτά. Είναι η παραλιακή που επιτέλους σε αφήνει να την περπατήσεις και να δεις θάλασσα, είναι η περιοχή του Καράβολα, είναι η πεζοδρόμηση του κέντρου, η ανάδειξη της Κρήνης του Μοροζίνι, η αποκατάσταση των Νεωρίων, η αναστήλωση των Ενετικών Τειχών, η πλατεία του Αγίου Τίτου, το Κηποθέατρο, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, τα στενά του Λάκκου, τα μικρά μπαράκια που παίζουν μουσική της προκοπής, τα χωμένα στα στενά καφενεία, οι μπάντες που δημιουργήθηκαν, τα φεστιβάλ που ξεπήδησαν.
Προφανώς έχουν γίνει λάθη, προφανώς χρειάζονται βελτιώσεις και έργα, προφανώς δεν γίναμε η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο. Ωστόσο, είναι ωραίο για μια φορά να μην μπαίνουμε στη λίστα με τις πιο άσχημες και για μια φορά να ακούω κάτι θετικό για την πόλη που με μεγάλωσε. Ίσως αν ξεκινήσει ο καθένας να βλέπει τα καλά της, αρχίσει να απαιτεί και τα καλύτερα!
