Του Παναγιώτη Αναστασάκου
Είμαι μεγαλύτερος των 70 ετών και αποδέχομαι, ότι ο τίτλος του κειμένου, είναι προκλητικός.
Τον δανείστηκα από την γνωστή ατάκα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με την οποία ξεσήκωνε και εμάς και τα παιδιά μας, στις πλατείες και στα θέατρα πριν από αρκετά χρόνια όπως φαίνεται στο YouTube.
Η ατάκα ήλθε στη μνήμη μου, διαβάζοντας τα όσα ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε στην έκθεση Θεσσαλονίκης για τις περικοπές στη σύνταξη των εβδομηντάρηδων, αλλά κυριολεκτικά εξαγριώθηκα, όταν διάβασα τα όσα ο κ. Τσακαλώτος, Ευρωπαίο-τραφείς και Ευρωπαίο-σπουδαγμένος Πανεπιστημιακός, δήλωσε στο Λονδίνο.
Το ακριβές απόσπασμα της ομιλίας του είναι : «Δεν υπάρχει κομψός τρόπος για να το διατυπώσω, αλλά αυτοί οι άνθρωποι -οι παλαιοί συνταξιούχοι- θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο. Μέχρι το 2020, το 2030 ή το 2040 δεν θα βρίσκονται πια εδώ. Συνεπώς δεν θα υπάρχει κάποια επίπτωση στην μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του συστήματος».
Το επιχείρημα όμως, αλλά και συνάμα η ανήθικη προσβολή την οποία περιέχει η διατύπωση αυτή, δεν αφορά μόνο τους 70ρηδες, τους … μελλοθάνατους δηλαδή της κοινωνίας κατά τους κυρίους Τσίπρα και Τσακαλώτο.
Στρέφεται και κατά της λογικής και της αισθητικής όλων των υπολοίπων Ελλήνων, όσων τουλάχιστον διαθέτουμε μία στοιχειώδη ποσότητα από αυτά.
Πρώτα από όλα, γιατί πίσω από τη φράση που εντοπίζει το πρόβλημα στους 70ρηδες, κρύβεται μία μεγάλη απάτη επειδή η υπόθεση των περικοπών στις συντάξεις, αφορά ανεξαιρέτως όλους όσους έχουν λάβει σύνταξη με το παλαιό σύστημα μέχρι το 2016, από τότε δηλαδή που άρχισε η εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου.
Σε όλους λοιπόν αυτούς, των οποίων η σύνταξη, σύμφωνα πάντα με το νόμο Κατρούγκαλου, θα πρέπει να επαναϋπολογισθεί και προφανώς να περικοπεί για να επικρατήσει η Συνταγματικά προβλεπόμενη ισότητα στις συντάξεις, η κυβέρνηση «κλείνει πονηρά» το μάτι, βάζοντας μπροστά μόνο τους 70ρηδες, για τους οποίους «ξεστόμισε» αυτό το στυγνό επιχείρημα.
Ίσως αυτή, να είναι η μόνη αλλά και πολιτικά ανομολόγητη εξήγηση για την πράξη της.
Αλλά και σε αυτούς τους υπόλοιπους συνταξιούχους λέει ψέματα, αφού είναι δεδομένο πως μοιραία οι συντάξεις των θα επαναϋπολογισθούν και θα μειωθούν όπως ο νόμος Κατρούγκαλου ορίζει. Απλά φαίνεται να δίνει τη μάχη για να μην το κάνει τώρα, προσπαθώντας να αφήσει αυτή την καυτή πατάτα την οποία η ίδια νομοθέτησε, στα χέρια των επόμενων. Όποιος λοιπόν τους πιστεύει, δικαίωμά του.
Κατά δεύτερον και για όσους έχουμε ένα στοιχειώδες επίπεδο και καταλαβαίνουμε τον Ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, που νομοτελειακά θα πρέπει να κυριαρχήσουν και στη χώρα μας αν θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, αντιλαμβανόμεθα πολύ καλά, πως κανένας Ευρωπαίος πολιτικός δεν θα τολμούσε όχι να εκστομίσει δημόσια παρόμοιες σκέψεις, αλλά ούτε καν να σκεφτεί κάποια παρόμοια μεθόδευση για να προσελκύσει ψήφους. Αυτό, για να εξηγήσει τον παγωμένο τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζουν στην Ευρώπη όταν ισχυρίζονται αυτές τις αηδίες.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο.
Αν μία κυβέρνηση καταφεύγει σε τέτοιου επιχειρήματα που δηλώνουν ένα αδίστακτο πολιτικό αριβισμό, δεν είναι να αναρωτιέται κανείς;
Γιατί να μην επικρατήσει αυτή η αντίληψη και στο σύστημα Υγείας;
Γιατί να μην πετιούνται στον Καιάδα οι χρόνια πάσχοντες, αφού οι δαπάνες για την θεραπεία ή την ανακούφισή τους – κατά την «λογική» αυτή – θα πρέπει να θεωρούνται πεταμένα λεφτά;
Όλα αυτά και πάνω από οτιδήποτε άλλο, αναδεικνύουν μία γενική αντίληψη αδίστακτου ωφελιμισμού των κυβερνώντων και καταρρίπτουν κάθε προσχηματική επίκληση της Αριστεράς στις αρχές του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και όλων των άλλων αρχών και αξιών, που κατά καιρούς επικαλείται.
Μία απάντηση λοιπόν με συμβολική σημασία η οποία πρέπει να δοθεί στους κύριους Τσίπρα και Τσακαλώτο μετά από όλα αυτά και την οποία θα πρέπει να την φωνάξουμε όπως παλιά φωνάζαμε στις πλατείες εμείς οι 70ρηδες, είναι η παράφραση της ατάκας «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα…….» (Βάλτε όποιο όνομα θέλετε).
