Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Άλλα ήθελα να πούμε σήμερα. Τα σημαντικά . Ξέρω όμως ότι το μενού αυτές τις μέρες έχει βασικά ΣΥΡΙΖΑ και τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Δεν μπορώ έτσι κι αλλιώς κι εγώ να ξεχάσω. Πως κάποτε είχαμε φτάσει στο σημείο να μην μπορείς να πεις κουβέντα για τον Αλέξη, τη Ζωή, τον Βαρουφάκη κι όσους προσπάθησαν να επιβάλουν δήθεν αντισυστημική ατζέντα την περίοδο 2013-2015. Ατζέντα που ως βασικό συστατικό, δυστυχώς για ένα κόμμα της αριστεράς, περιελάμβανε και αίσχη κατά πολιτικών και δημοσίων προσώπων, με στιγμές αλλοφροσύνης ακόμη και κατά του προέδρου της Δημοκρατίας στις εθνικές παρελάσεις.
Δεν ξεχνούμε τι συνέβη το Καλοκαίρι του 2015, τότε που δεν μπορούσες να πεις «ναι» γιατί θα ήσουν με τους «μενουμευρωπαίιδες», δεν τολμούσες να ασκήσεις κριτική στον αρχηγό, στην αστεία 17ωρη διαπραγμάτευση, τότε που η τρόικα γινόταν εν μία νυκτί…θεσμοί, τότε που βαφτίζαμε το κρέας ψάρι για να μπορούμε να νηστεύσουμε στη δηθενιά του αντισυστημισμού και να πούμε ότι η πρώτη φορά Αριστερά ήρθε για να μας σώσει. Δεν γινόταν εκείνη την περίοδο να…μην είσαι ΣΥΡΙΖΑ. Πιο μόδα δεν έπαιζε. Δεν γινόταν να πας κόντρα στο ρεύμα. Έμειναν κάτι λίγοι να τα λένε, να μπαίνουν στο στόχαστρο , να δαιμονοποιούνται απόψεις. Να λοιδορούνται άνθρωποι. Να τσουβαλιάζονται όλοι στο όνομα της δικής τους καθαρότητας. Στο πέρασμα του χρόνου όταν έγινε πιο…συστημική και από τους δεξιούς η κυβερνώσα «Αριστερά» όλο αυτό ξεφούσκωσε και ήρθε το πράγμα στα ίσα του.
Ως το 2019. Εκεί ο κόσμος άλλαξε. Σαν να πατήθηκε ένα κουμπί. Η ελληνική κοινωνία από το σοκ της κρίσης και της μετέπειτα διαχείρισης κατάλαβε ότι ….αντισύστημα σε ένα σύστημα πιο σκληρό και από αυτά που ζήσαμε τα χρόνια του…συστήματος ήταν πιο…συστημικό και από τους πιο συστημικούς! Σας μπέρδεψα; Μα, αυτό ακριβώς έγινε την περίοδο εκείνη, το απόλυτο μπέρδεμα! Σύγχυση παντού και σε όλα τα θέματα, άλλα αντ' άλλων, τοξική αντιπολίτευση χωρίς δημιουργικές προτάσεις αφήνοντας την κυβέρνηση αυτή να "αλωνίζει" και λίγο τσίρκο. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Ο κόσμος είχε αλλάξει, εκείνοι όχι. Το 2023 επιστρέψαμε στην κανονικότητα. Με βαρύ τίμημα για τους δήθεν. Δύσκολο πια να πεις ότι είσαι…ΣΥΡΙΖΑ. Σε κοιτάζουν οι άλλοι περίεργα. Ακόμη; Είναι σαν να βλέπουμε τους φίλους μας από το Σχολείο να καπνίζουν ακόμη. Μας φαίνεται παράταιρη εικόνα. Μάλλον έγινε μόδα το...αντιΣΥΡΙΖΑ! Κι αυτό φυσικά αδικεί όσους πραγματικά ήταν ρομαντικοί, όσοι ανιδιοτελώς σκεπτόμενοι πίστεψαν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Ακόμη και αν ήταν τόσο αφελείς που έχαψαν το «σκίζουμε το μνημόνιο, μας χαρίζουν τα χρέη και οι αγορές θα χορεύουν στον ρυθμό μας».
Πραγματικά σκέφτομαι με αγάπη όλους αυτούς που είδαν το όραμα να κατακρημνίζεται. Τα πιστεύω τους να διαλύονται. Τις ιδέες τους να εξαϋλώνονται. Συμπάσχουμε, τους σκεφτόμαστε, αλλά ο καθένας με τις ευθύνες του. Ευθύνες σοβαρές όχι μόνο γιατί διέγραψαν τα πολλά θετικά που έκαναν- ένα από αυτό η επιστροφή στην πραγματικότητα αλλά και η συμφωνία των Πρεσπών- αλλά γιατί ξανάδωσαν άλλοθι σε αυτούς που πραγματικά είχαν οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό.
Γιατί τώρα τα λέω όλα αυτά; Γιατί μακρηγορώ αφού δεν με ενδιαφέρουν και τόσο οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ- εκτός κι αν βγει ο Πολάκης αρχηγός εκεί το δηλώνω θα είμαι…μαζί του!- ειδικά τώρα που μοιάζει να είναι ένα κόμμα που είναι μεν σε αποδρομή, αλλά και έχει την ευκαιρία να γίνει…κανονικό από εδώ και μετά; Έκανα αυτό τον μεγάλο πρόλογο για να πως πόσο ασήμαντα είναι καμιά φορά αυτά που εμφανίζονται ως…δυναμικές διαδικασίες, ενώ άλλα είναι τα σπουδαία και τα μεγάλα.
Και δεν εννοώ φυσικά τη νίκη της ΝΔ και του Μητσοτάκη. Καλά έκανε εκείνος, πήρε αυτό που του αναλογεί. Σκέφτομαι το μέλλον. Σκέφτομαι τα επόμενα. Για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Πόσες ευκαιρίες θα υπάρξουν ακόμη σε αυτή τη χώρα; Πόσο θα κάνει σκόντο ο καλός Θεούλης- και με τη συνδρομή του Νατσιού που αν κατάλαβε καλά «συνομιλεί» με τον ύψιστο- για να μας προστατεύσει;
Το βασικό πρόβλημα λοιπόν είναι η Παιδεία μας, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κατά τη γνώμη μου όχι απλώς χωλαίνει, όχι μόνο έχει παρακμάσει, αλλά αυτό είναι που οδήγησε την χώρα να κάνει αυτοκαταστροφικές επιλογές. Να ζει αλλεπάλληλες οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές χρεοκοπίες. Έχει γίνει ένα σύστημα αποστήθισης, διεκπεραιωτικό και προπαγανδιστικό. Δεν προσφέρει τίποτα στους νέους, αλλά και στη χώρα. Και γι αυτό είναι μεγάλη η ευθύνη του νέου υπουργού Παιδείας. Αρκεί να έχει καλλιεργηθεί , όπως πιστεύω, το κλίμα. Γιατί είναι αλήθεια «όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί». Γι αυτό και θα επανέλθουμε.
