του Δημοσθένη Μαράκη
Τελικά είμαστε αναγκασμένοι να επαναλαμβανόμαστε. Όχι με την λογική του ρητού «Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως ». Δυστυχώς η «επανάληψις» λειτουργεί ως υπενθύμιση, πως απλά συνέβη «άλλο ένα περιστατικό» και «κάποιο άλλο παιδί», «κάποιον άλλο νέο», «κάποιου άλλου η κακή μοίρα», η «κακή τύχη», η «κακή στιγμή», όλες οι δικαιολογίες του κόσμου, εκτός από μία λογική εξήγηση.
Είναι τόσο αφύσικο γεγονός, ώστε θεωρούμε φυσιολογικό πως φταίνε ΟΛΟΙ οι άλλοι εκτός από έναν.
Είναι πολύ λογικό για ΟΛΟ τον κόσμο, να ευθύνονται μέχρι και οι νεφελίμ, εκτός από τον βασικό αίτιο.
Όχι κυρίες, κύριοι. Όχι καλοί μου φίλοι. ΔΕΝ φταίει ούτε η κακή μας τύχη, ούτε η μαύρη μοίρα, ούτε η κακή ώρα, ούτε, ούτε, ούτε………
ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ
Δεν φταίνε οι δρόμοι, αν εμείς τρέχουμε με 200 χλμ την ώρα.
Δεν φταίει η μοίρα αν εμείς την προκαλούμε οδηγώντας χωρίς ζώνη ασφαλείας και κράνος (σωστά τοποθετημένο και όχι ως περικεφαλαία ή στον αγκώνα κρεμασμένο).
Δεν φταίει η κακή στιγμή, όταν οι καλοί μας φίλοι μας ποτίζουν «κούπες» για μαγκιά και ενηλικίωση (απορώ, θα έχουν τύψεις όταν θα γεμίζουν τα μέσα δικτύωσης με μαντινάδες;).
Δεν φταίνε οι νεφελίμ όταν η γιαγιά, η θεία, η «μάνα», κρατά ως αερόσακο το μωρό στο μπροστινό κάθισμα ή χοροπηδά στο πίσω κάθισμα.
Δρόμους ξέρουμε ότι δεν έχουμε. Η καλύτερη δε σήμανση είναι τα εκκλησάκια στις άκρες των δρόμων.
Παρόλα αυτά οδηγούμε, λες και είμαστε αθάνατοι. Αν συμβεί κάτι θα αφορά κάποιον άλλον, όχι εμάς, όχι το παιδί μας, όχι κάποιον δικό μας. Κάποιον άλλον, μια «απλή» ψυχρή είδηση, κάτι που θα μας λυπήσει αλλά δεν θα μας ταρακουνήσει. Θα ταρακουνηθούμε συθέμελα ΜΟΝΟ αν έρθει κοντά, πολύ κοντά. Αλλά τότε θα είναι ΠΟΛΥ αργά.
Οδηγείς μεθυσμένος, παραβιάζεις ερυθρό σηματοδότη ΕΙΣΑΙ εγκληματίας, δολοφόνος και μάλιστα από πρόθεση. Και ως τέτοιον πρέπει να αντιμετωπιστείς…….
Η μεγαλύτερη δε τιμωρία είναι η «απασχόληση» μέσω κοινωνικής εργασίας σε κέντρα αποκατάστασης και ΑΜΕΑ που προέρχονται από τροχαία ατυχήματα για να δεις τι προκάλεσες.
Χρειάζεται κοινή προσπάθεια φορέων (αν και δεν τρέφω καμία ελπίδα πρωτοβουλιών από την πολιτεία παρά από μεμονωμένους συλλόγους). Χρειάζεται εκπαίδευση του κόσμου ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο. Χρειάζεται ενεργοποίηση των οικογενειών που βίωσαν την απώλεια με ομιλίες και παρουσίες των σε σχολεία. Χρειάζεται ΟΛΟΙ να δώσουν το παράδειγμα μέσα από την συμπεριφορά τους, ιδίως οι αναγνωρίσιμοι που λειτουργούν ως πρότυπα.
Έχουμε ως πρότυπα τους οδηγούς αγώνων και εξτασιαζόμαστε από την ταχύτητα. Μόνο που οι οδηγοί αγώνων θέτουν ως ΒΑΣΙΚΟ κανόνα, την ασφάλεια και ακεραιότητα των. Πρώτα η ζώνη και το κράνος και μετά το κλειδί στη μίζα!
Ας εφαρμόσουμε τουλάχιστον αυτό! Λίγο είναι;
