Του Γιάννη Γιγουρτσή
"Δεν αισθάνομαι μίσος. Όσοι κριθούν ένοχοι θα περάσουν κάποια χρόνια στη φυλακή. Λυπάμαι απλά για αυτούς και τις οικογένειές τους. Όμως η δικαιοσύνη είναι η ασπίδα της κοινωνίας. Και είναι υποχρεωμένη χωρίς συναισθηματισμούς να κρίνει και να επιβάλλει τον νόμο".
Αυτή ήταν η λιτή δήλωση του Μιχάλη Λεμπιδάκη στους δημοσιογράφους μόλις εξήλθε από το δικαστήριο, την Πέμπτη, 13-12-2018, την πρώτη μέρα της δίκης των απαγωγέων του.
Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης απήχθη τον Μάρτιο του 2017 και έμεινε κρατούμενος των απαγωγέων του για έξι μήνες. Πρόκειται για την μεγαλύτερη σε διάρκεια απαγωγή στην Ελλάδα που είχε ευτυχώς αίσιο τέλος και συνιστά μια μεγάλη επιτυχία της ελληνικής αστυνομίας, αν και παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο ποιος ήταν ο εγκέφαλος της ιστορίας.
Αυτές τις μέρες είναι υποχρεωμένος τόσο ο ίδιος όσο και οι δικοί του να υποστούν την ταλαιπωρία, ψυχολογική κυρίως, μιας αναγκαίας ασφαλώς δίκης, που ανακαλεί δυσάρεστες αναμνήσεις. Ο ίδιος ο Μιχάλης Λεμπιδάκης ωστόσο φαίνεται να είναι έτοιμος από καιρό για αυτή την αναπόφευκτη και καθαρτική αυλαία της περιπέτειάς του. Ήρεμος, ψύχραιμος, μετρημένος και χωρίς θυμό. χωρίς μίσος, χωρίς να έχει καν συνήγορο πολιτικής αγωγής, μίλησε για την εμπειρία και τα γεγονότα της απαγωγής από την δική του σκοπιά. Χαιρέτησε μάλιστα κάποια στιγμή τους κατηγορουμένους (τουλάχιστον αυτούς που ήξερε) και μίλησε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος για όλα όσα ρωτήθηκε
Θέλει πολύ δουλειά για να φτάσει κανείς στο σημείο ψυχικής ηρεμίας και ενσυναίσθησης που φαίνεται ότι βρίσκεται ο Λεμπιδάκης μετά από μια τέτοια συγκλονιστική, εμπειρία. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται στον έναν χρόνο που έχει μεσολαβήσει από την απελευθέρωσή του, όση εξωτερική βοήθεια και να δεχτεί κανείς. Προϋποθέτει, αντίθετα, για να γίνει μια προσωπική πορεία επίπονη και προσπάθεια χρόνων.
Προϋποθέτει ακόμα έναν άνθρωπο που, παράλληλα με τις τεράστιες επαγγελματικές τους ευθύνες ως επιχειρηματίας σε ένα πολύ υψηλό και ανταγωνιστικό μάλιστα διεθνές περιβάλλον, φρόντισε για την καλλιέργεια της συναισθηματικής του νοημοσύνης και για την ψυχική του ολοκλήρωση. Δεν είναι ούτε λίγο ούτε αυτονόητο αυτό και δεν αγοράζεται όσα χρήματα και αν έχεις.
Προϋποθέτει να πατάς σε στέρεες βάσεις σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, να διαθέτεις ήθος και αρχές, να έχεις πίσω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και σου συμπαρίστανται και συγχρόνως να είσαι σε θέση αυτά όλα να τα συνειδητοποιήσεις και να τα αξιοποιήσεις έτσι ώστε να γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος άνθρωπος. Δεν είναι εύκολο αυτό, αλλά όταν συμβεί είναι αξιοθαύμαστο.
Η επιχειρηματική δραστηριότητα του Μιχάλη Λεμπιδάκη και της οικογένειάς του είναι διεθνής. Στην Κρήτη, και μάλιστα στο Ηράκλειο από όπου ξεκίνησε, εξακολουθεί να παραμένει ωστόσο η έδρα της επιχείρησης. Οι περισσότεροι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν την συμβολή της οικογένειας Λεμπιδάκη στην ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, τον μετριασμό των επιπτώσεων της κρίσης μέσα από την δραστηριότητά τους τόσο στα ""Πλαστικά Κρήτης" όσο και στην " Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα" . Δυό διαφορετικές και απολύτως ανεξάρτητες μεταξύ τους, επισημαίνω, δραστηριότητες.
Λιγότεροι γνωρίζουν το κοινωνικό μέρισμα που η επιχείρηση έχει προσφέρει στον φυσικό περίγυρό της. Εκατοντάδες, καλοπληρωμένες για την εποχή, θέσεις εργασίας, δωρεές σε απόρους, υποτροφίες, πολιτιστικές δράσεις και όλα αυτά, τα περισσότερα τουλάχιστον, άγνωστα στον πολύ κόσμο, αθόρυβα και διακριτικά. Όπως διακριτική και με χαμηλό προφίλ υπήρξε πάντα η εν γένει δημόσια παρουσία της οικογένειας, τόσο που μέχρι την απαγωγή να μην έχει περάσει καν από το μυαλό τους να λάβουν ειδικά μέτρα προστασίας για την ασφάλειά τους.
Από την άλλη αυτή ακριβώς αυτή η σιωπηλή κοινωνική δράση και η αποδοχή της ήταν που αντικατοπρίστηκε στο μεγάλο κύμα συμπάθειας και συμπαράστασης προς την οικογένεια και τον Μιχάλη Λεμπιδάκη κατά τους αγωνιώδεις μήνες της απαγωγής του.
Η στάση του Μιχάλη Λεμπιδάκη κατά την πρώτη μέρα της δίκης του εξέπληξε πολλούς. Όχι ωστόσο όσους έχουν την τύχη να γνωρίζουν το υπόβαθρό πάνω στο οποίο αυτή η στάση εδράζεται.
Ο τρόπος που ο ίδιος, χειρίστηκε και χειρίζεται την περιπέτεια του τιμά τον ίδιο, την οικογένειά του, τον κοινωνικό και επαγγελματικό του περίγυρο Συνιστά επιπλέον ένα παράδειγμα ήθους, αξιοπρέπειας και έντιμης στάσης αρχών, κοντολογίς αυτό που κάποιοι ίσως θα ονόμαζαν αρετή και κάποιοι άλλοι (χριστιανική) αγάπη.
Ας ευχηθούμε με το πέρας της δίκης να αποκαλυφθούν όλες οι σκοτεινές πτυχές της υπόθεσης, οι ένοχοι να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει και να κλείσει οριστικά ο σκοτεινός αυτός κύκλος. Πίσω του αφήνει μια γλυκόπικρη επίγευση και ως μόνη ζωντανή ανάμνηση την παραδειγματική στάση του Μιχάλη Λεμπιδάκη, ως μια στάση γενναιότητας και αγάπης.
