Του Απόστολου Τζίφα
H καθημερινή πολιτική πραγματικότητα στην πατρίδα μας αναδεικνύει συναφείς σχέσεις ιδεολογίας –γλώσσας υπό το πρίσμα ενός υφέρποντος λαϊκισμού.
Η γλωσσική και στο βάθος ιδεολογική αποτύπωση ενός πρόσφατου τραγικού περιστατικού με το θάνατο ενός νέου ανθρώπου από αστυνομικό φανερώνει την παραπάνω σχέση.
Τα κόμματα της αριστεράς πίσω από αυτό το τραγικό γεγονός βλέπουν ακροδεξιό αστυνομικό με δολοφονικές διαθέσεις. Δε λείπουν ούτε οι ιδεολογικές προεκτάσεις ενός τραγικού γεγονότος: «Αν κλέβεις τα σπίτια των ανθρώπων, μέσω των τραπεζών και των funds, μπορεί να γίνεις και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος.Αν, όμως, κλέψεις 20 ευρώ βενζίνη, μπορεί να βρεθείς με μία σφαίρα στο κεφάλι».
Η ιδεολογία μέσω της γλώσσας σε κάθε πολιτικό γεγονός δημιουργεί αποτύπωμα για «πάσα νόσο» και δημιουργία ανάλογου πολιτικού κλίματος για πρόσκαιρο πολιτικό καιροσκοπισμό.
Μάλιστα , δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ακραιφνείς αριστεροί που κατηγόρησαν το ΚΚΕ για τη ψήφιση του επιδόματος των αστυνομικών. Ίσως τους χαλάει την κοινή «αριστερή προοδευτική συστράτευση».
Τα τελευταία χρόνια για τα τραγικά πολιτικά γεγονότα επικρατεί το ίδιο γλωσσικό , πολιτικό και ιδεολογικό αφήγημα. Οι τραγικοί θάνατοι νέων ανθρώπων αποδίδονται με περισσή ευκολία σε «δολοφονικά χέρια ακροδεξιών χεριών αντιδραστικών κυβερνήσεων».
Η έξαρση της βίας με συχνές δολοφονίες δεν απασχολούν το σύνολο του πολιτικού κόσμου, αν δεν υπάρχει πολιτικό «αποτύπωμα» . Σε αυτήν την περίπτωση δεν καταγράφονται γλωσσικές εξάρσεις για την απόδοση ευθυνών για τη χρήση βίας. Τα θύματα και οι θύτες δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση.
Είναι φανερό ότι η γλώσσα δεν είναι πολιτικά αθώα. Οι χειρισμοί της γλώσσας επιτρέπουν στους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας και -όχι μόνο- να ασκούν βία με το λόγο.Ορισμένοι χειρισμοί της γλώσσας επιτρέπουν στα μηνύματα της πολιτικής εξουσίας να γίνονται εκβιαστικά για τους δέκτες.
Ένα τραγικό γεγονός δε συνιστά αυτόματα και εξηγήσιμο ως προς τις αιτίες του. Το πρόσφατο γεγονός του θανάτου ενός νεαρού παιδιού δεν αναδεικνύει τόσο τον ανεκπαίδευτο αστυνομικό και το ρόλο ευρύτερα των σωμάτων ασφαλείας, όσο το «ποιον του» που μπορεί να είναι χρυσαυγίτης δολοφόνος , ρατσιστής και άνθρωπος χωρίς «ενσυναίσθηση»!
Κοντολογίς, είναι άξιο έρευνας και ερμηνείας η καθημερινή χρήση της γλώσσας ως μέσο πολιτικής «προπαγάνδας», «καταγγελίας» και πολιτικής επισήμανσης από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κάθε λογής πολιτικής ή άλλης εξουσίας.
