Του Θανάση Γιαπιτζάκη
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ενδοκρινολόγος, για να καταλάβει πως υπάρχει το θέμα μιας υπεροχής: Της ανθεκτικότητας της γυναίκας.
Ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες υπάρχουν πολλές φανερές διαφορές. Βιολογικές. Αλλά κυρίως, ψυχολογικές. Κι όλα αυτά ξεκινάνε από διαφορετικές σωματικές λειτουργίες, που οδηγούν κι έχουνε βαθιές επιπτώσεις σε όλους τους τομείς.
Όταν ο άνδρας χάνει αίμα, κινδυνεύει οπωσδήποτε η υγεία του. Η αιμάτωση στον άνδρα δεν είναι κάτι που του συμβαίνει ατιμωρητί. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας άνδρας να έχει απώλεια αίματος χωρίς αυτό να σημαίνει επικίνδυνη ζημιά της υγείας του. Ε λοιπόν, στη γυναίκα το φαινόμενο αυτό είναι κάτι το φυσικό. Και επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό το φυσικό φάνταξε, κάποτε, σαν υπερ-φυσικό.
Επειδή αυτή η διαφορά είναι εκείνη που είχε δημιουργήσει, στις κοινωνίες ιδίως των πρωτόγονων ανθρώπων, τον αρχέγονο τρόμο προς τη γυναίκα. Τρόμο, που προκάλεσε, από τότε, κάθε λογής κοινωνικές επιβολές των γυναικών πάνω στους άνδρες. Ο άνδρας τρομάζει βλέποντας τις γυναίκες πιο άτρωτες απ’ αυτόν. Η αντοχή ακόμα και της ασθενέστερης γυναίκας στην απώλεια του αίματος, είναι μεγαλύτερη και από τον πιο ρωμαλέο και υγιή άνδρα.
Εάν σ’ αυτήν την ανθεκτικότητα προσθέσουμε κι εκείνη που έχει σχέση με την τεκνοποιία (που είναι μια μακρόχρονη, απαιτητική, μια βαρύτατη δοκιμασία για το ανθρώπινο κορμί), βλέπουμε πως ο ρόλος της γυναίκας - βιολογικά - είναι κατά πολύ ισχυρότερος του άνδρα. Ή, για να το πούμε καλύτερα, οι δυνατότητες της γυναίκας, σαν βιολογικό ον, είναι χιλιοπολλαπλάσιες του άνδρα σε αντοχή, σε καρτερία, σε εφεδρείες δυνάμεων, σε ικανότητα ανάρρωσης.
Οι πρωτόγονοι λαοί, παρατηρώντας αυτά τα υπέρτερα χαρακτηριστικά της γυναίκας, της απέδωσαν μαγικές ιδιότητες - από την αρχή. Κι επειδή ήτανε ήδη δύσκολο να συνδυαστεί, στο μυαλό του πρωτόγονου ανθρώπου, η λειτουργία του άνδρα στη σύλληψη του εμβρύου, καθώς και μεγάλος ο χρόνος της κύησης που να μην είναι εύκολο να μαντευτεί ο ρόλος του άνδρα στην τεκνοποιία, η γυναίκα παρουσιαζότανε, πέρα από την αντοχή της, και σαν ένα ον με μαγική δύναμη. Μπορούσε από μόνη της να μεταλαμπαδεύει τη ζωή, ένα φαινόμενο σπουδαίο όσο και μυστηριακό.
Επίσης, η ενασχόληση της γυναίκας στην παραγωγή της τροφής, και ιδίως στη μετατροπή των ανεδώδιμων ειδών σε εδώδιμα με τη βοήθεια της μαγειρικής, έδινε ένα ακόμα εκτόπισμα υπερφυσικό στις δυνατότητες της γυναίκας. Μια υπεροχή απέναντι στον άνδρα, που με ενδιαφέρον και με ευχαρίστηση απολάμβανε τα αποτελέσματα της εστιακής απασχόλησης των γυναικών, που διαρκώς πειραματίζονταν επινοώντας βελτιώσεις.
Η γυναίκα δεν έχει μόνο μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο, στην απώλεια αίματος, στους ψυχικούς κραδασμούς. Είναι και πιο ανθεκτική στην επίθεση των χρόνων πάνω της, στα γηρατειά. Ένας άνδρας πάνω από τα εξηνταπέντε του δεν μπορεί να κάνει εύκολα τις δουλειές που έκανε στα εικοσιπέντε του. Είναι ανίκανος για μια εκτεταμένη, χρονικά ή ποσοτικά, μυϊκή προσπάθεια. Αντίθετα, μια γυναίκα μπορεί να κάνει τις ίδιες βαριές δουλειές του σπιτιού, που έκανε κι όταν ήταν νέα. Ένας γέρος είναι ένας απόμαχος, μια γριά είναι ένα χρήσιμο ον στο σπίτι. Το βλέπουμε και στα γηροκομεία: Οι άνδρες είναι άχρηστοι, οι γυναίκες γεμάτες ζωντάνια.
Αν σε τούτο προσθέσει κανείς και τη στατιστικά διαπιστωμένη μακροβιότητα των γυναικών απέναντι στους άνδρες, θα πρέπει όλοι μας ν’ αναρωτιόμαστε ποιό είναι επιτέλους το ισχυρό και ποιό είναι το ασθενές φύλο. Θυμίζουμε ξανά ότι ο άνδρας μυϊκά είναι ρωμαλεότερος από τη γυναίκα για δεκαπέντε - είκοσι χρόνια της ζωής του. Όχι για πιο πολύ. Πιο πριν και πιο μετά, είναι υποδεέστερός της.
Η κοινωνική επιβολή του άνδρα, που πραγματοποιήθηκε νωρίς, από την αρχή του «ανθρώπινου πολιτισμού» βλέπουμε να έχει καταρρακωθεί στις μέρες μας. Σε όποιο γραφείο κι αν μπούμε, θα δούμε γυναίκες - και έναν μόνο ή καθόλου άνδρα. Η διαρκής πάλη των δυο φύλων μοιάζει να μένει αγεφύρωτη. Ανακωχές σ’ αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο υπάρχουν πολλές. Αλλά ποτέ δεν συνομολογείται, ανάμεσα στα δύο μέρη, μια διαρκούσα ειρήνη.
