Του Γιώργου Στειακάκη
Η πρόταση της εισαγγελέως της έδρας στην πολύκροτη δίκη της υπόθεσης του Κολωνού έχει ξεσηκώσει θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων, λόγω της απαλλακτικής πρότασης για τον φερόμενο βασικό κατηγορούμενο. Ασφαλώς δεν γνωρίζουμε τα στοιχεία της δικογραφίας και δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε το αποδεικτικό υλικό. Αυτό συμβαίνει πάντα στις δίκες που παρακολουθούμε ως κοινή γνώμη, διότι η γνώση μας είναι ατελής και αποσπασματική και η γνώμη σχηματίζεται συνήθως από πληροφορίες που είναι συνήθως μεροληπτικές, ανάλογα την πηγή πληροφόρησης.
Στην υπόθεση αυτή υπάρχει ένα παραπάνω πρόβλημα γιατί η δίκη διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών λόγω του άρθρου 330 του κώδικα ποινικής δικονομίας, το οποίο προβλέπει:
«Αν η δημοσιότητα της συνεδρίασης είναι επιβλαβής στα χρηστά ήθη ή συντρέχουν ειδικοί λόγοι να προστατευθεί ο ιδιωτικός ή οικογενειακός βίος των διαδίκων, ιδίως αν η δημοσιότητα σε δίκη εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής έχει ως συνέπεια την ιδιαίτερη ψυχική ταλαιπωρία ή το διασυρμό του θύματος και μάλιστα ανηλίκου, το δικαστήριο διατάσσει τη διεξαγωγή της δίκης ή ενός μέρους της χωρίς δημοσιότητα».
Η δημοσιότητα, ωστόσο, της συνεδρίασης των δικαστηρίων, που έχει συνταγματική κατοχύρωση (93 παρ. 2 Συντ.) είναι βασική δημοκρατική αρχή και έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, που όταν κάμπτεται από την παραπάνω εξαίρεση είναι φυσικό να δημιουργεί ρήγμα που είναι δύσκολο να καλυφθεί, ιδίως όταν εκδίδονται αποφάσεις που δεν ανταποκρίνονται στο ήδη διαμορφωμένο λαϊκό αίσθημα
Αυτή η έλλειψη πληροφόρησης των τεκταινομένων στο ακροατήριο, όπως είναι φυσικό, δημιουργεί καχυποψία, η οποία εντείνεται όταν ήδη υπάρχουν, από άλλα περιστατικά του δημόσιου βίου, βάσιμες υποψίες ότι η δικαιοσύνη χειραγωγείται και επηρεάζεται από άλλα κέντρα εξουσίας. Αν συνδυαστεί όλο αυτό με την υποχρέωση των συνηγόρων να μην αναφέρονται εκτός αιθούσης στην ουσία της δικαζόμενης υπόθεσης, ή θεωρούν ότι δεν πρέπει να κάνουν δηλώσεις διαρκούσης της δίκης, καταλήγουμε σε πραγματικό αδιέξοδο πληροφόρησης.
Η κοινωνία αισθάνεται ότι πρέπει να αντιδράσει στο διαφαινόμενο δικαστικό σκάνδαλο, πυροδοτείται η συνωμοσιολογία και λιθοβολείται η Δικαιοσύνη που, υποτίθεται, είναι το καταφύγιο μας από την κατάχρηση των δικαιωμάτων μας. Ακόμη κι αν πράγματι η εισαγγελέας της έδρας, για οποιοδήποτε ύποπτο λόγο επιχειρεί να αθωώσει τον Μίχο (και όχι γιατί δεν αποδείχθηκε η ενοχή του), αυτό είναι μια απλή πρόταση (γνώμη) προς το Δικαστήριο που συχνά αγνοείται από τους επτά δικαστές και τους ενόρκους οι οποίοι εκδίδουν την απόφαση με ισότιμη ψήφο ο καθένας.
Με όλα αυτά θέλω να πω τρία πράγματα: Πρώτον, δεν πρέπει να έχουμε επιλεκτική ευαισθησία απέναντι στη Δικαιοσύνη όταν βλέπουμε να παρεμβαίνει η πολιτική εξουσία στο έργο της (γιατί αυτό υποψιάζεστε ότι πάει να γίνει κι εδώ). Όταν μας βολεύει να σιωπούμε (όταν βάλλεται το κόμμα που ψηφίζουμε), αλλά όταν δεν μας βολεύει γινόμαστε έξαλλοι.
Δεύτερον, να μας ακούτε τους νομικούς όταν διαμαρτυρόμαστε για τις αλλαγές στους ποινικούς κώδικες, που πλέον τα περισσότερα κακουργήματα θα δικάζονται από έναν εφέτη (και ένα εισαγγελέα). Είναι άλλο να επηρεάζεις ένα δικαστή και άλλο τρεις, πέντε ή επτά.
Τρίτο, να μην εφησυχάζουμε και να μην εμπιστευόμαστε κανένα, όμως η πηγή του κακού είναι αυτοί που ωφελούνται κάθε φορά και επιχειρούν συγκαλύψεις, αθωώσεις φίλων ή καταδίκη εχθρών. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές δεν έχουν προσωπικό λόγο να συγκαλύψουν τους ενόχους στα Τέμπη ή τον κάθε Μίχο.
Γι' αυτό, για να μπορούν οι δικαστές να αντισταθούν στις πιέσεις των πολιτικών πρέπει να είναι πολλοί στην έδρα και εμείς δίπλα τους.
Εμάς θα επικαλεστούν για να αντισταθούν στις πιέσεις και τη χειραγώγηση.
Εμάς τους αμερόληπτους, όχι τους «όπου μας βολεύει θέλουμε δικαιοσύνη».
Δείτε επίσης:
Ο Μίχος, η ατιμωρησία και το κοινωνικό ρήγμα!
Τα επόμενα βήματα στη δίκη για την υπόθεση μαστροπείας της 12χρονης στον Κολωνό
