Του Γ. Γιγουρτσή
Μαθαίνω πως οι εγχώριοι νεοναζί της Χ.Α δήλωσαν στην Βουλή πως δεν λυπούνται για τα θύματα της τελευταίας τρομοκρατικής επιθεσης στην Τουρκία. Από άξεστα και αμόρφωτα υποκείμενα όπως αυτοί δεν περίμενα κάτι καλύτερο.
Περιμένω όμως περισσότερα από εσάς, τους φίλους μου...
Η τρομοκρατία που ζούμε στις μέρες μας είναι για μένα καταδικαστέα ΑΠΟΛΥΤΩΣ άσχετως με την πρόφαση, τον λόγο, το ιδεολογικό προκάλυμα της τρομοκρατικής ενεργειας. Δεν δικαιολογώ και δεν βρίσκω ελαφρυντικά σε ΚΑΝΕΝΑΝ τρομοκράτη και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο.Ενέργειες τυφλής βίας δεν δικαιώνουν καμία θρησκεία, καμία ιδεολογία, καμία επανάσταση, καμία υποτιθέμενη κοινωνική, εθνική -ή δεν ξέρω τι άλλα- αντίσταση.
Δεν μπορώ συνεπώς να ανεχτώ κανένα "αλλά" αναφορικά με τις τρομοκρατικές αυτές επιθέσεις. Να εξηγήσουμε γιατί έγιναν για να τις προλάβουμε στο μέλλον , ναι. Να κάνουμε, όμως, κρίσεις του τύπου " κακή , πολύ κακή η επιθεση, αλλά....", όχι.
Μπορει να σας φαίνομαι απόλυτος, κάτι που ξέρετε πως δεν το συνηθίζω. Ομως και οι καταστάσεις που ζούμε, που ζω. τον τελευταίο χρόνο δεν είναι συνηθισμένες
Πρέπει να καταλάβετε ακόμη κάτι. Για εμένα η Κωνσταντινούπολη είναι αυτή τη στιγμή ο τόπος που ζω, ο τόπος που βγάζω το ψωμί μου, που δημιουργώ, που ονειρεύομαι,που ερωτεύομαι, που υπάρχω.Κοντολογίς, είναι ο τόπος μου Και επειδή είναι τόπος μου τον πονώ, και βεβαίως πονώ και τους ανθρώπους του.
Θύμα της τελευταίας τρομοκρατικής επίθεσης στο αεροδρόμιο θα μπορούσε να είναι ένας φίλος, ένας γνωστός, ένας μαθητής μου. Θα μπορούσα να είμαι εγώ ο ίδιος Θα μπορούσε όμως να είναι και κάποιος από εσάς που είτε ερχόταν στην Πόλη ή χρησιμοποιούσε το αεροδρόμιο της ως σταθμό τράνζιτ για άλλο προορισμό
Να με συμπαθάτε λοιπόν, αλλά όταν αγωνιώ, όταν θλίβομαι, όταν δακρύζω για αυτόν τον τόπο, αγωνιώ, θλίβομαι, δακρύζω για πράγματα που με αγγίζουν προσωπικα.. Δεν έχω την απαίτησh να μοιραστείτε αυτό το συναίσθημα. μαζι μου Θέλω όμως να το σεβαστείτε. Ακόμα και αν διαφωνείτε και έχετε άλλη γνώμη, θα ήθελα να την κρατήσετε για τον εαυτό σας, γιατι, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση θα είναι για μένα πρόκληση.
Άλλωστε, η Πόλη, όπως και κάθε πόλη, είναι πρωτίστως οι άνθρωποι της. Η Κωνσταντινούπολη είναι ο Κώστας και η Φωτεινή, ο Χακάν και η Οζγού, ο Ναντίρ, ο Σαλίχ, η Τάνια, η Εριφύλλη, η Ντεριά, ο Αϊχάν, ο Ισά και η Μαρία, ο Αντώνης, ο Γιουσούφμ η Δώρα.., Και αφού αυτοί, και άλλοι πολλοί , είναι ο δικός μου κόσμος.τότε, εν τέλει, η Πόλη είμαι εγώ!
Ben Istanbul'um
