Του Λευτέρη Τσικανδηλάκη*
Μέσα στη μελαγχολική περίοδο που διανύουμε όλοι, σκέφτομαι καμιά φορά, αν δεν υπήρχε η απομόνωση, μήπως θα έπρεπε να τη δημιουργήσουμε. Η στάση, το φρένο, από τους γρήγορους ρυθμούς που ακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια, το κυνήγι του χρόνου, του χρήματος, της επιβίωσης με όρους καταναλωτικούς, με τις αγωνίες που ο καθένας από μας έχει περάσει, μήπως, λέω μήπως, είναι αναγκαία για να ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο της ζωής μας με ένα πιο φρέσκο τρόπο. Ο Σαββόπουλος κάπου είπε ότι είμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ και ας ζούμε απόμακρα ο ένας από τον άλλο και ας μας λείπει το φυσικό άγγιγμα. Μήπως το πρότυπο του επιστήμονα με γνώσεις αλλά και με ανθρώπινο χαρακτήρα που αγκαλιάστηκε από το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, μας δείχνει πώς θα έπρεπε να είναι το αύριο, μήπως η συνταγή είναι αυτή, πολλή δουλειά, σοβαρότητα, κοινωνικότητα, προσφορά, μαζί με ανθρωπιά και συναίσθηση.
Η αλήθεια είναι, ότι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι, ακολουθούμε τις αποφάσεις και τις επιλογές κάποιων λίγων που έχουν τα μέσα και τον τρόπο να μας τα επιβάλλουν. Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιός είναι ο τρόπος που πρέπει να αντιδράσουμε. Σίγουρα δεν έχω την απάντηση δεν έχω και τη γνώση να ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Από την άλλη (μεγάλη ειρωνεία) είναι πρωτόγνωρη ιστορικά η πληθώρα των γνώσεων, των ειδήσεων και της πληροφορίας που μπορούμε να αντλήσουμε, από πηγές διαφορετικές και κάθε είδους. Ίσως για αυτό και η σύγχυση μεγαλύτερη και δεν ξέρουμε αν αυτό ή το άλλο είναι αλήθεια. Πάντα ήταν πιο εύκολο να ακολουθούμε δογματικά τη μία ή την άλλη άποψη γιατί μέσα από τον δογματισμό αντλούμε μία σιγουριά που ενισχύεται από τούς εμπνευστές του και από τους εκάστοτε συν οπαδούς.
Η πραγματικότητα είναι -και πάντα ήταν- όμως πιο πολύπλοκη και πολύπλευρη. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, μία σκοπιά, μία άποψη, το βλέπουμε καθημερινά σε απλά πράγματα. Για μια ζωή ακολουθούμε έναν δρόμο που πιστεύουμε ότι είναι ο σωστός, συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό όμως σε επίπεδο προσωπικό, ένα ατύχημα, μία αρρώστια, το πέρασμα της νιότης και όλα σε μία στιγμή αλλάζουν. Αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, αλλάζει η ματιά που τα βλέπουμε και όπως είπαν και οι Κυβιστές ΄΄βλέπουμε το αντικείμενο από διαφορετικά σημεία’’. Νομίζω, ότι είναι η πρώτη φορά που σχεδόν το σύνολο του κόσμου, σε παγκόσμιο επίπεδο, βιώνει αυτή την απομόνωση, αυτόν τον φόβο.
Σχεδόν ταυτόχρονα, μοιάζει αυτός ο φόβος να είναι πανανθρώπινος, να μην ξεχωρίζει σύνορα, να μην ξεχωρίζει πλούσιους-φτωχούς, μαύρους-άσπρους, χριστιανούς-μουσουλμάνους, μορφωμένους-αναλφάβητους, και για πρώτη φορά, όλοι έχουμε ένα κοινό βίωμα, τόσο δυνατό που μας αλλάζει τη ζωή, την ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητά μας. Χρειάζεται προσοχή, χρειάζεται σοφία πώς θα χειριστούμε την επόμενη μέρα. Γιατί πρέπει να αποτρέψουμε εκείνους πού έχουν την δύναμη να κάνουν τις τεχνολογικές δυνατότητες, τους φόβους και τις αγωνίες μας, εργαλεία για να επιβάλλουν ένα νέο τρόπο ζωής ελεγχόμενο από τους λίγους. Ένας φίλος Ιταλός έγραψε πριν λίγο στο Facebook. "Υπάρχει μόνο ένα τύπος επιτυχίας. Εκείνος, που κάνει τη ζωή του καθένα μας, αυτό που επιθυμεί."
Ο Λευτέρης Τσικανδηλάκης είναι αρχιτέκτονας*
