του Μηνά Ρασούλη
Είναι φανερό , ότι ο Ερντογάν γνώριζε εδώ και καιρό την δύσκολη οικονομική και διπλωματική σχέση που βρισκόταν με πολλές χώρες της Ευρείας Μέσης Ανατολής, αλλά και με τις Μεγάλες δυνάμεις. Αυτός δε είναι και ο λόγος που προσπάθησε να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την Ρωσία , αλλά και να βελτιώσει τις παραδοσιακές καλές σχέσεις του με το Ισραήλ.
Ο κερματισμός στην κοινωνία είναι δεδομένος ( Κεμαλιστές, Ισλαμιστές Κούρδοι) . Τα τελευταία 14 χρόνια με την απόλυτη επικράτηση του Ερντογάν έχει τελείως επικρατήσει η οθωμανο-μουσουλμανική ιδεολογία ως πολιτικό σύστημα . Αν και χαιρετίστηκε αρχικά θετικά από την δύση τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την Συριακή κρίση έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα με τους συμμάχους της , αλλά και με τις γειτονικές της χώρες .
Τα χαρακτηριστικά του Ερντογανικού κράτους , έχουν περαιτέρω εμβαθύνει τα υπάρχοντα ρήγματα της τουρκικής κοινωνίας , τα οποία έγιναν περισσότερα εμφανή με τα τελευταία γεγονότα. Το πραξικόπημα δε έδειξε την αμφισβήτηση του Ερντογανισμού από μέρος των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλων κοινωνικών στρωμάτων δημιουργώντας νέους και επικίνδυνους κύκλους βίας .
Από αυτό δε τον φαύλο κύκλο της βίας, αλλά και τον μεταβατικό διπλωματικό ρόλο της καλείται και να εξέλθει η Τουρκία για μια ειρηνική συνύπαρξη με τους γείτονές της, αλλά και με τις Μεγάλες δυνάμεις.
