του Δημήτρη Ψαραδάκη
Πρέπει να έχουν περάσει 26 χρόνια από τότε που άρχισαν τα συλλαλητήρια για αυτό το εθνικό θέμα που ταλανίζει τη χώρα μας, αν δε κάνω λάθος θα πρέπει να ήταν Μάρτιος του 1993 που έγινε ένα πάνδημο συλλαλητήριο στην Αθήνα μετά από αυτό της Θεσσαλονίκης , στο οποίο ο λαός διαμαρτυρήθηκε για την οικειοποίηση του ονόματος μιας πολύ σημαντικής από πολλές απόψεις περιοχής της χώρας μας, μιας περιοχής για την οποία χύθηκε πολύ αίμα για να επανενταχτεί στα εθνικά εδάφη, μιας περιοχής που ευτύχησε να τύχει των προσπαθειών και της πολιτικής οξυδέρκειας του μεγαλύτερου πολιτικού που ανέδειξε η χώρα του Ελευθερίου Βενιζέλου του οποίου σήμερα πιστεύω τα κόκκαλα θα είναι σε διαρκή αναταραχή.
Είναι επίσης μια περιοχή η οποία ορίζει τα σύνορα μας προς το βορρά με την Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία και του μόνιμου εχθρού μας, της Τουρκίας και προσδιόριζε για χρόνια το αμυντικό μας δόγμα.
Όλα αυτά τα χρόνια έχει αναλωθεί σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιο καθώς το θέμα αυτό, ήταν η μόνιμη επωδός στα στελέχη του υπουργείου εξωτερικών, των υπουργών και των εκάστοτε Πρωθυπουργών και Προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας σε όλα τα φόρα και στις συναντήσεις με ξένους αξιωματούχους.
Δεν είμαι εθνικιστής, ούτε ανήκω και στους φανατικούς των απόλυτων εθνικών γραμμών, όμως στο θέμα αυτό νομίζω ότι έχουν γίνει πολλά λάθη από πολλούς εμπλεκόμενους, λάθη διαχρονικά τα οποία δυστυχώς συνεχίζονται αδιάκοπα ακόμη και σήμερα .
Είμαστε μια σημαντική στρατιωτική δύναμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είμαστε δε, υπερδύναμη συγκρινόμενοι με αυτό το κρατίδιο των Σκοπίων σε όλα τα επίπεδα, πληθυσμιακά, οικονομικά και στρατιωτικά, γεγονός που ότι φαίνεται δεν το εμπόδισε όλα αυτά τα χρόνια να δείξει προς την χώρα μας μια θρασύτητα, κοινώς μας αψήφησε, ενώ αντιθέτως εμείς έπρεπε να είμαστε εξ΄ αρχής αυτοί που να του έχουμε δείξει τα δόντια μας και να του έχουμε καταστήσει σαφές με κάθε μέσο και τρόπο, ότι η αλαζονεία και ο απαξιωτικός τρόπος που επιδεικνύει στην χώρα μας είναι πολύ επι το επιεικέστερο πολύ επικίνδυνος .
Μια σοβαρή χώρα δεν έπρεπε να συρθεί σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση εάν πρώτα δεν γινόταν δεκτός ο πρώτος και βασικός όρος που θα έπρεπε να έχουμε θέσει, ‘βαφτισθείτε όπως θέλετε, χωρίς όμως να περιέχεται στο όνομα σας η λέξη Μακεδονία και τα παράγωγα της και το όνομα που θα δώσετε να μη υποδηλώνει αλυτρωτισμό’ .-
Από εκεί και πέρα, είμαστε κοντά σας, θα είμαστε οι οιονεί ανάδοχοι σας, θα σας προσφέρουμε ότι χρειάζεστε (εισαγωγή σε EU και ΝΑΤΟ) και θα κάνουμε ότι χρειαστεί προκειμένου να γίνεται μια σταθερή κρατική και οικονομική οντότητα .
Αν όμως δεν δεχτείτε την πρόταση μας, τότε θα εισπράξετε τις συνέπειες της απόφασης σας, οι οποίες θα ξεκινούν από το κλείσιμο των συνόρων, και πολλά ακόμα τα οποία θα σας επιφέρουν σημαντικά προβλήματα που δεν θα μπορείτε να αντιμετωπίσετε .
Δεν είναι δυνατόν μια απολύτως δυνατή χώρα να δέχεται αυτό τον διπλωματικό διασυρμό από ένα κρατίδιο το οποίο είναι ένα μικρό κλάσμα της χώρας μας .
Δεν γίνεται να σηκώνουμε φωνή, αντίδραση, ακόμη και απειλές σε ένα κράτος του μεγέθους της Τουρκίας και να γελοιοποιούμαστε από ένα κρατίδιο που δεν διαθέτει ούτε ψεκαστικό αεροσκάφος .
Δεν μπορούμε να συζητάμε με τον πρωθυπουργό αυτού του κρατιδίου μεσούσης της διαπραγμάτευσης και αυτός να πραγματοποιεί επίσημο ταξίδι, που; στην Άγκυρα στον μεγαλύτερο εχθρό μας .
Είναι λυπηρό και συνάμα απογοητευτικό να μη έχουμε φροντίσει όλα αυτά τα χρόνια οι δυνάμεις Ε.U και ΝΑΤΟ δηλαδή USA, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ να μη έχουν υιοθετήσει τον μοναδικό όρο που βάζουμε στα Σκόπια, αντιθέτως δε να πιέζουν εμάς να συμβιβαστούμε με τα Σκόπια .
Αύριο θα κληθούμε να στηρίξουμε την όντως φοβερά δύσκολη προσπάθεια εξόρυξης των πετρελαίων και του φυσικού αερίου που βρίσκεται στην ΑΟΖ μας, προσπάθεια με πολλές και λεπτές γεωπολιτικές παραμέτρους η οποία αν ευοδωθεί θα αλλάξει το οικονομικό status της χώρας μας. Ειλικρινά όμως διερωτώμαι πως θα πάμε σε αυτό το μέτωπο; με αυτή την πολιτική; με αυτή υποχωρητικότητα, με αυτή την ενδοτικότητα;
Κράτος που δεν σέβεται το αίμα, τις θυσίες και τους αγώνες αιώνων δεν έχει μέλλον, δεν έχει αξίες, είναι άθυρμα οποιουδήποτε, ακόμη και ενός κράτους που ισοδυναμεί σε μέγεθος με ένα νομό του !
Εύχομαι και ελπίζω κάποτε να βρεθεί ένας Έλληνας πολιτικός ο οποίος να υπερασπίζεται τα εθνικά θέματα με την πρέπουσα ταπεινότητα αλλά παράλληλα με ένα τρόπο στιβαρό που να κάνει αμέσως διακριτές τις κόκκινες γραμμές ενός Έθνους που ταλαιπωρήθηκε πολλούς αιώνες μέχρι να αποκτήσει την ανεξαρτησία του, ενός Έθνους που δεν απειλεί κανένα γείτονα ενός Έθνους που δαπανά ετησίως ένα τεράστιο ποσό για να μπορεί να διατηρεί την εδαφική του ακεραιότητα.
Πρέπει κάποια στιγμή να γίνουμε χώρα αυτόνομη, τι παραπάνω έχουν δηλαδή από εμάς, χώρες όπως η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Δανία, η Αυστρία, η Τσεχία, η Σλοβακία η Κροατία και τόσες άλλες χώρες του μεγέθους μας; προφανώς μας λείπει το όραμα, η ομοψυχία, ο στόχος, η ειλικρίνεια και η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.
Πιστεύω ότι δεν καταφέραμε εμείς, να μπορέσουν να το καταφέρουν τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας, αυτή η υποβάθμιση των πάντων, ενώ μας αξίζει δεν θα πρέπει να γίνει το μόνιμο καθεστώς που θα πορευτούμε στο μέλλον σαν Έθνος, γιατί τότε απλά δεν θα υπάρχει μέλλον και πολύ φοβάμαι ίσως και Έθνος.
