Ο έρωτας που ψάχνεις ...κι ο έρωτας που βρίσκεις!

της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Κάθε σχέση που έρχεται στην ζωή μας, μας βοηθάει να πάμε λίγο παραπέρα και μας φέρνει κοντά στην αυτογνωσία. Μέσα από αυτή την διαδικασία  λαμβάνουμε πολύτιμα μαθήματα ζωής. Πως γίνεται το ένα / δύο, πως είναι να μοιράζεσαι, να δίνεις χώρο στον άλλο, να ακούς τις ανάγκες του παραμερίζοντας τις δικές σου, πως είναι δηλαδή να σχετίζεσαι..

Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες μας από την άλλη είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση αφού μπλέκουν το ερωτικό μας τοπίο με φανταστικά σενάρια. Αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτό που επιθυμούμε είναι σύμφωνο με τις ανάγκες μας ή απλά ικανοποιεί μόνο  τις ανάγκες μας;

Ας πάρουμε  όμως τα πράγματα από την αρχή. Από την παιδική μας ηλικία κάθε ένας από εμάς έχει στο μυαλό του τον « ιδανικό σύντροφο». Αυτόν δηλαδή που πάνω του θα αναγνωρίσει τον άνθρωπο που θα καλύψει τις ανάγκες του και θα μιλήσει στην ψυχή του. Άλλοι επιλέγουν κάποιον που θα τους παρέχει συναισθηματική ασφάλεια, άλλοι υλική, άλλοι πάλι αναζητούν κάποιον να τους φροντίζει ή να τους « νταντεύει», οι περισσότεροι κάποιον που θα τους λύνει τα προβλήματα τους, και ένα μικρό ποσοστό κάποιον να τους συντροφεύει.

Το πώς φτιάχνει λοιπόν κάποιος στο μυαλό του τον ιδανικό σύντροφο εξαρτάται πολύ από τον τρόπο που επιθυμεί να καλύψει τις ανάγκες του για ασφάλεια, συντροφικότητα, αγάπη, και ευτυχία. Είναι άλλο να θέλουμε κάποιον που θα «φτιάξει» την ζωή μας και άλλο να θέλουμε κάποιον που να θέλει να την μοιραστεί. Στην πρώτη περίπτωση ζητάμε ένα Σωτήρα που θα μας βγάλει από το προσωπικό μας αδιέξοδο και στην δεύτερη περίπτωση ένα σύντροφο που θα συμβαδίζει μαζί μας.

Γιατί όμως είναι τόσο ανορθόδοξο να αναζητάμε κάποιον Σωτήρα;

Πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε εναποθέσει την προσωπική μας ευτυχία σε κάποιο άτομο που θα αλλάξει ριζικά την ζωή μας και θα την μεταμορφώσει. Αφήνουμε δηλαδή στον άλλο την ευθύνη να θεραπεύσει τα συναισθηματικά μας κενά, να γιατρέψει τα ελαττώματα μας, να δώσει νόημα στην ζωή μας και αυτό προφανώς συμβαίνει γιατί εμείς δεν έχουμε καταφέρει να τα λύσουμε μέχρι τώρα. Έτσι αναγκαστικά καταλήγουμε ότι ο σύντροφος μας θα είναι και ο Σωτήρας μας που με την δύναμη της αγάπης του θα μας απαλλάξει από όλα τα δεινά της ζωής  και θα μας λυτρώσει από τον ταλαιπωρημένο μας εαυτό.

Η πεποίθηση αυτή της αναζήτησης - πληρότητας στο πρόσωπο κάποιου άλλου, μας οδηγεί σε μια παγίδα ψευδαισθήσεων και απογοητεύσεων όταν αυτό δεν μπορεί να γίνει εφικτό.  Η ματαίωση που λαμβάνουμε από την στιγμή που ο άλλος δεν θα μπορέσει να  ικανοποιήσει τις ανάγκες μας είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να δώσει στην σχέση μας την χαριστική βολή.

Πως θα μπορούσε όμως κάποιος ή κάποια να κάνει την «σκληρή δουλειά» για μας αφού ο εσωτερικός μας  κόσμος είναι προσωπική μας υπόθεση; Πως θα μπορούσε κάποιος ή κάποια να αναπληρώσει το κενό ή τα κενά που έχουμε συσσωρεύσει στο διάβα της ζωής μας , παρά μόνο με αγάπη;

Η πληρότητα και η αίσθηση ολοκλήρωσης είναι μια διαδικασία μοναχική και εσωτερική που κανείς δεν μπορεί να την κάνει για εμάς, πριν από εμάς. Όταν οι δύο γίνονται ένα δεν σημαίνει ότι αποποιούνται την ταυτότητα τους, αλλάζουν τον προσωπικό τους κορμό ή μεταμορφώνονται ξαφνικά σ άλλα άτομα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν πριν γνωριστούν μεταξύ τους όμως τώρα έχουν ένα συνοδοιπόρο που μπορούν να μοιραστούν μαζί του τα προσωπικά τους αδιέξοδα, να βρουν λύσεις , να ανταλλάξουν χαρές και λύπες, να διαπραγματευθούν τις αλλαγές της ζωής, και να προχωρήσουν μπροστά.

Η αλήθεια είναι ότι η ολοκλήρωση μας βρίσκεται εντός μας, ακολουθεί τους νόμους της καρδιάς, και ξεκουράζεται παρέα με τους ανθρώπους που μας επιτρέπουν να νοιώθουμε γνήσιοι και αυθεντικοί μέσα και έξω από τα προσωπικά μας πλαίσια. Οπότε καλό είναι να μην αναζητάμε αυτούς που θα μας σώσουν αλλά αυτούς που θα μπορούν να εκτιμήσουν, να νοιώσουν και να καταλάβουν τις αδυναμίες μας, τα προτερήματα ή    ελαττώματα μας. Ανθρώπους δηλαδή που μας θέλουν.. Αληθινούς και Δοτικούς, στις προκλήσεις της ζωής. Ελπίζω να τους βρείτε!.