Άρθρο του Αντώνη Σκεπεταράκη, εκπαιδευτικός και γ. γραμματέας της ΕΛΜΕ Ηρακλείου
Τα τελευταία χρόνια η πραγματικότητα που βιώνουμε στην χώρα μας είναι ζοφερή. Από την μια μεριά η ακρίβεια και από την άλλη η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων και η υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα στην Υγεία και την Παιδεία συνθέτουν ένα δυσβάσταχτο παρόν κι ένα δυσοίωνο μέλλον για τους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία.
Η αύξηση του πληθωρισμού τα τελευταία χρόνια σε βασικά αγαθά, στέγη, ενέργεια, καύσιμα καθώς και η συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και των συνταξιούχων καθιστούν αφόρητη την καθημερινότητά τους.
Στο χώρο της εργασίας, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν επαχθείς συνθήκες καθώς δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, η αδήλωτη εργασία καλπάζει, η παραβίαση του εργασιακού ωραρίου έχει γίνει κανονικότητα όπως και οι απλήρωτες υπερωρίες. Τέλος η πολιτική επιλογή για υποστελέχωση και αδρανοποίηση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και ο ανύπαρκτος έλεγχος των εργοδοτών έχει ως συνέπεια οι εργαζόμενοι να αποτελούν έρμαια των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Στο χώρο της Υγείας, οι πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα διαπιστώνουν καθημερινά την υποστελέχωση των Νοσοκομείων, την υπολειτουργία πολλών κλινικών με τον κίνδυνο κλεισίματος ορισμένων εξ αυτών καθώς και τη συρρίκνωση των δημόσιων δομών πρωτοβάθμιας υγείας. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι οι πολίτες, όσοι εξ αυτών διαθέτουν οικονομική δυνατότητα, να προσφεύγουν στο ιδιωτικό τομέα προκειμένου να θεραπευτούν ταχύτερα.
Στο χώρο της Παιδείας η αξιολόγηση (ατομική – σχολικής μονάδας) χαρακτηρίστηκε από την κυβέρνηση ως μεταρρύθμιση, όμως ουσιαστικά αποτελεί απορρύθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και απαξίωση των εκπαιδευτικών. Παράλληλα η υποβάθμιση και η εμπορευματοποίηση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης καθώς και η προσπάθεια παράκαμψης του Συντάγματος από την κυβέρνηση για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμων αποτελεί τρανή απόδειξη της συρρίκνωσης του δημόσιου χαρακτήρα στην Παιδεία.
Επιπρόσθετα, οι πολυδιαφημισμένες αυξήσεις που δόθηκαν από την κυβέρνηση μόνο ως ψίχουλα μπορούν να χαρακτηριστούν, μιας και εξανεμίστηκαν απευθείας από τις ανατιμήσεις και την αισχροκέρδεια. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι εκπαιδευτικοί απωλέσαμε το 45% του ονομαστικού μας εισοδήματος την τελευταία δωδεκαετία και η όποια αγοραστική δύναμη μάς απέμεινε, καταβαραθρώνεται καθημερινά. Τέλος, ο χώρος της εκπαίδευσης και στις τρεις βαθμίδες του, παρουσιάζει αρκετές ελλείψεις σε προσωπικό με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να διαπιστώνονται χιλιάδες κενά χωρίς να υπάρχει πολιτική βούληση για κάλυψη όλων των αναγκών με μαζικούς μόνιμους διορισμούς.
Σε αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αναγκαία όσο ποτέ η ενότητα των εργαζομένων και των συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της μισθωτής εργασίας. Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε μαζικά καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, σε ένα αγωνιστικό πλαίσιο που θα αντισταθεί στις καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης ΝΔ. Οι συγκροτημένες και ενωτικές κινητοποιήσεις μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για τη μετωπική αντεπίθεση των εργαζομένων στην κατεύθυνση της ανατροπής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της και συνάμα να διαμορφωθούν οι αντίστοιχες πλειοψηφικές θέσεις και προτάσεις στα Συνδικάτα, που θα απαντούν στις ανάγκες των καιρών και των εργαζομένων. Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να είναι εδώ και να σταθεί ανάχωμα στο σκηνικό της νεοφιλελεύθερης δυστοπίας, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη διεκδίκηση λύσεων μέσα από την ανάπτυξη μαζικών αγώνων που θα προασπίζουν τα κοινωνικά αγαθά, τα εργασιακά δικαίωματα, τη Δημόσια Εκπαίδευση και Υγεία και θα υπερασπίζονται σταθερά τις αξίες του σεβασμού, της διαφορετικότητας και της αλληλεγγύης.
Η πανεργατική απεργία στις 28 Φλεβάρη αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία αντίδρασης και αντίστασης όλων των εργαζομένων στις νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης. Ας πάρουν οι εργαζόμενοι το ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη χώρα μας γεμίζοντας τις πλατείες και τους δρόμους, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης και αντιδρώντας στις πολιτικές της κυβέρνησης που απαξιώνουν και εμπορευματοποιούν τις κοινωνικές δομές του κράτους και εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους.
