Του Νίκου Αντωνακάκη
Το πρόβλημα στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι ότι και οι δύο εμπόλεμες πλευρές δεν μπορούν να υποχωρήσουν αναίμακτα από τις κόκκινες γραμμές τους.
Από τη μια μεριά η Ουκρανική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν μπορεί να δεχτεί την απόσχιση των περιοχών που έχουν καταλάβει από την αρχή αυτού του πολέμου οι Ρώσοι (αφήνοντας να εννοηθεί ότι αποδέχεται ως μόνο αντάλλαγμα την απόσχιση της Κριμαίας).
Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία (και ο Πούτιν προσωπικά) δεν μπορεί να αποσυρθεί από τις περιοχές που έχει καταλάβει με τόσο κόστος (στρατιωτικό, οικονομικό, διπλωματικό).
Τα στοιχεία αυτά προδικάζουν δυστυχώς ότι ο πόλεμος δύσκολα θα τερματιστεί σύντομα. Εν τω μεταξύ η συνεχιζόμενη παροχή δυτικών όπλων στην Ουκρανία, θέτει στη Ρωσία επιτακτικά το ερώτημα τί είδους νίκη πρέπει να επιδιώξει. Η διατήρηση ή και η μερική επαύξηση των εδαφών που έχει κατακτήσει θα είναι ατελέσφορη, όσο η Ουκρανία θα έχει τη δυνατότητα να τα διεκδικήσει. Πώς θα απαντήσει σε αυτό το ερώτημα η Ρωσία; Μετατρέποντας τον πόλεμο σε ολοκληρωτικό ή επιχειρώντας την πυρηνική κλιμάκωση;
Είναι σαφές λοιπόν ότι ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί να τερματιστεί εύκολα. Το πιο πιθανό είναι ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν κι άλλο, προτού η κατάσταση εκτονωθεί και φτάσουμε σε κάποια ειρήνη. Μέχρι τότε ο κόσμος μας θα είναι σίγουρα διαφορετικός, από τη Μόσχα και το Βερολίνο έως τη Γουόσινγκτον.
