της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Ήμουν από αυτούς που δεν τρέχουν (ούτε καν για να προλάβω το λεωφορείο στη στάση). Δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον στο να πάρω σβάρνα δρόμους, πεζοδρόμια και στάδια και πάντα κοιτούσα με απορία εκείνους τους περίεργους, που επέμεναν να προσπερνούν με ταχύτατα πεζούς και σταθμευμένα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης.
Ώσπου... ένας καλός σκοπός και μία στιγμιαία έλλειψη κριτικής σκέψης με έκαναν να συμπληρώσω μια φόρμα συμμετοχής.”Εντάξει, το ‘χω. Πόσο να ‘ναι πια τα 5χλμ;”, σκέφτηκα και πάτησα “οκ”.
Πήγα, λοιπόν, να κάνω την πρώτη μου προπόνηση, γιατί αυτό με συμβούλευσαν. Προς έκπληξή μου, όμως, πριν ακόμα κλείσω τα 1000 μέτρα, άρχισα να νιώθω το μέσα μου να θέλει να βγει έξω και μια μικρή υποψία ότι μάλλον δεν “το ‘χω” τρύπωσε στο μυαλό.
Με το άγχος, λοιπόν, μη γίνω ρεζίλι, ζήτησα βοήθεια από το φίλο και προπονητή Αντώνη. Τελικά, χάρη στις οδηγίες του κατάφερα και βρω το δρόμο προς τον τερματισμό (σχεδόν χωρίς κανένα παρατράγουδο) και να κερδίσω στην κυριολεξία με τον ιδρώτα μου το μετάλλιο, τη μπανάνα και το νεράκι μου.
Ήταν μια ωραία γιορτή με πολύ κόσμο, δυνατή μουσική, ντουντούκες, εθελοντές, καροτσάκια με μωρά, που μου άφησε ένα κουσούρι… το τρέξιμο. Έτσι, μόλις άνοιξαν οι δηλώσεις συμμετοχής για τον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών έσπευσα να δηλώσω πάλι την παρουσία μου. Αυτή τη φορά, όμως, είπα να κάνω μια σοβαρή προσπάθεια, γιατί τα 10χλμ που αποφάσισα να... κατακτήσω σίγουρα δεν “τα είχα”.
Έτσι, φόρτωσα τα αθλητικά παπούτσια στη βαλίτσα και αποφάσισα στα διαλείμματα μεταξύ καφέδων και ουζερί να πηγαίνω για κάνα τρέξιμο στα περίχωρα του Ηρακλείου. “Έχει, όμως, η πόλη δαύτη μέρη για να τρέξω;”, σκέφτηκα και η απάντηση είναι ότι τώρα έχει!
Ξεκίνησα, λοιπόν, παραδοσιακά, δηλαδή από το μώλο ή αλλιώς “λεωφόρο bypass”. Είναι μια βολική διαδρομή περίπου 5χλμ (πήγαινε-έλα) στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο νεράκι, χωρίς αυτοκίνητα και μηχανάκια. Βέβαια, στη μισή απόσταση το έδαφος δεν είναι και το καλύτερο, ενώ οι ορδές τουριστών και ποδηλάτων μπορεί να μπλοκάρουν μερικές φορές το δρόμο. Ωστόσο, αυτό που εμένα ξένισε δεν ήταν ο πολύς κόσμος, αλλά το γκρίζο αυτό το γκρίζο τσιμεντένιο ντουβάρι που κούραζε το οπτικό μου πεδίο και έκανε τη διαδρομή ολίγον τι μονότονη.
Η επόμενη διαδρομή, που αποφάσισα να εξερευνήσω, ήταν αυτή προς το Παγκρήτιο στάδιο. Με αφετηρία την είσοδο του Κούλε και αφού πέρασα μπροστά από ταβέρνες, μουσεία και το μεγαλύτερο σιντριβάνι των Βαλκανίων, έφτασα μέσω ενός εντυπωσιακού παραλιακού πεζόδρομου στο ολυμπιακό οικοδόμημα. Με τα ακουστικά στα αφτιά και τη θάλασσα να απλώνεται δίπλα η διαδρομή των περίπου 2,5χλμ με ταξίδευε κάθε φορά. Κάντε την, ακόμα και οι κυρίες και οι κύριοι με τα σκυλάκια σας κοιτάνε παράξενα.
Φυσικά, μπορείτε αν θέλετε από την είσοδο του ενετικού φρουρίου να πάτε προς την αντίθετη κατεύθυνση και να ακολουθήσετε τον ποδηλατόδρομο που περνάει έξω από τα ΚΤΕΛ Ηρακλείου Λασιθίου και το λιμάνι και οδηγεί στη Νέα Αλικαρνασσό. Η απόσταση που έκανα εγώ ήταν περίπου 2χλμ.
Τέλος, υπάρχει και η επιλογή της ιστορικής διαδρομής στα ενετικά τείχη και τις πύλες του Χάνδακα. Μέσα σε μια απόσταση 5χλμ είχα την ευκαιρία να ξαναδώ τα πιο όμορφα σημεία μιας πόλης, που αποφάσισε επιτέλους να δείξει το καλό της πρόσωπο. Περνώντας από τα Λιοντάρια, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, τον Προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα, τον Τάφο του Καζαντζάκη, την Πύλη του Ιησού, το Πάρκο Γεωργιάδη, αναρωτήθηκα πολλές φορές που ήταν κρυμμένη αυτή η πόλη τόσο καιρό.
