της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Έχετε και εσείς το κακό συνήθειο να προσέχετε τι λένε οι γύρω σας σε ταβέρνες, στην ούρα της τράπεζας, στην αναμονή για το γιατρό, στη στάση του λεωφορείου; Είστε και εσείς μαντάμ Σουσούδες που στήνουν αυτί, μήπως ακούσουν κάτι ενδιαφέρον, μήπως εντοπίσουν έναν ομοϊδεάτη, μήπως επιβεβαιώσουν την εικόνα που έχουν για τον κόσμο γύρω τους; Ναι; Όχι;
Όπως και να έχει... Η δική μου μέρα ξεκίνησε στην ουρά της τράπεζας να ακούω για 2 ώρες τις κουβέντες των δίπλα, των πίσω, των μπροστά, μέχρι που κάποια στιγμή η κεραία μου στάθηκε σε μια παρέα, που μιλούσε για μπλοκάκια, εισφορές, φόρους, όσα υποχρεούται ένας ελεύθερος επαγγελματίας να πληρώνει, όσα θα έπρεπε ως πολίτης να λαμβάνει (η λέξη ανταπόδοση ακούστηκε πολλές φορές). Μιλούσαν για τα κακά και τα ανάποδα ενός συστήματος, την κυβέρνηση, ωφελημένους και αδικημένους κλάδους, εκείνους που δεν κάνουν αυτό που πρέπει. Μιλούσαν για μια καλύτερη ζωή που βρίσκεται κάπου εκεί έξω, για το γρασίδι που είναι πιο πράσινο στην άλλη πλευρά του φράχτη.
Κουβέντες σαν και αυτές έχω κάνει και ακούσει αμέτρητες, σήμερα όμως μου έπεσαν βαριές. Ποια είναι αυτή η ζωή; Πού βρίσκεται αυτό το κάπου; Εγώ γιατί δεν είμαι εκεί ή τουλάχιστον δεν προσπαθώ να πάω;
Άρχισα να σκέφτομαι πόσο καιρό λέω ότι οι άλλοι «δεν κάνουν», «δεν ξέρουν», «δεν είναι», πόσο καιρό κοιτάω την καμπούρα τους ή ζηλεύω το γρασίδι τους. Γιατί δεν κοιτάω τη δική μου καμπούρα και το δικό μου γρασίδι; Τελικά ΕΓΩ τι κάνω; Αν η απάντηση είναι τίποτα, τότε «τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί» κατά τα λεγόμενα του κυρίου Παρμενίδη. Και αν ζητάω πράξεις από τον κάθε λογής υπεύθυνο, ΕΓΩ τι είμαι, ανεύθυνη; Δε μπορεί να είμαι άμοιρη ευθυνών για το δικό μου... γρασίδι. Ίσως είναι ώρα το «αυτοί δεν κάνουν» να γίνει «εγώ κάνω».
Ναι, αυτό θα ήθελα... από σήμερα να λέμε τι μπορούμε να κάνουμε, αντί για το τι δεν κάνουν οι άλλοι. Και αν δεν αλλάξουμε τον κόσμο, θα έχουμε αλλάξει εμάς... και ίσως μερικούς ακόμα γύρω μας. Από εκεί κάτι μπορεί να γεννηθεί!
