Του Παναγιώτη Αναστασάκου
Είμαστε για μια ακόμη φορά, στο ίδιο έργο θεατές. Η χώρα βρίσκεται και πάλι σε «εμπλοκή» για να χρησιμοποιήσω εκφράσεις, προσφιλείς στους επιχειρησιακούς «πολεμόχαρους» φίλους του κ. Καμένου.
Το ίδιο άρωμα αδιεξόδου, το ίδιο στέρεμα των διαθεσίμων του Δημοσίου, η ίδια αίσθηση επερχόμενου ρόγχου μιας χώρας που βρίσκεται στα όρια της, οι ίδιοι θεατρινισμοί από τους πρωταγωνιστές της εσωτερικής σκηνής, οι ίδιες παραστάσεις χωρίς αναστολές και χωρίς αυτοεκτίμηση, τα ίδια ψέματα, οι ίδιες παραπλανητικές ατάκες, και απέναντι τους, η ίδια και δυστυχώς σταθερή συμπεριφορά από τους εξωτερικούς παράγοντες.
Από τους πολιτικούς μας ταγούς, έξη χρόνια τώρα, εκδηλώνεται το ίδιο Βασικό Ένστικτο. Το Ένστικτο της ελληνικής πολιτικής που ανίκητο, κάθε φορά αφυπνίζεται και επιστρέφει με διάφορες πολιτικές αποχρώσεις. Είναι το βασικό ένστικτο:
Του να μην κάνεις τίποτε, αν έχεις έστω και μια αμυδρή δυνατότητα να το αναβάλεις
Του να μη συναινείς ποτέ με τον αντίπαλο, διότι η πόλωση τρέφει την πολιτική σου επιβίωση.
Του να μη θεωρείς τη λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα σημαντικότερη από την επικοινωνιακή διαχείρισή της.
Του να μην αναλαμβάνεις ποτέ την ευθύνη για τις επιλογές σου και να ισχυρίζεσαι ότι πάντα σε.. υποχρεώνουν .
Του να δείχνεις ότι ζεις πάντα ένα δράμα του τύπου, σε πιέζουν, σε υπονομεύουν, σε φέρνουν σε αδιέξοδο, οι ξένοι.
Κι αν, εν τέλει, κάνεις το αναπόφευκτο, πρέπει προηγουμένως και ο τελευταίος θεατής της τελευταίας σειράς να έχει βιώσει το «δράμα σου» και να έχει «εμπεδώσει» ότι δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς.
Μετά, θα πληρώσει και αυτός και οι άλλοι, αγόγγυστα το …λογαριασμό.
Αλλά και εμείς, η κοινωνία μας δηλαδή, δεν πάει πίσω.
Οι ίδιες αντιδράσεις, οι ίδιες συγκεντρώσεις, οι ίδιες διαμαρτυρίες, οι ίδιες απεργίες, τα ίδια show και οι ίδιες δακρύβρεκτες αναλύσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Είμαστε μια κοινωνία που συνεχίζει να μην αναγνωρίζει τη θέση της στον κόσμο, που εξακολουθεί να ζει τους μύθους της και που δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται το βάθος της κρίσης, ακόμη και έπειτα από έξι αδυσώπητα μνημονιακά χρόνια.
Είμαστε πολίτες που απεκδύονται κάθε ευθύνης για την κατάσταση της χώρας, ρίχνουν όλο το φταίξιμο στο πολιτικό σύστημα αλλά διατηρούν, ο καθένας για τον εαυτό του, το... αλάθητο της πολιτικής επιλογής με τη «σωστή ψήφο» κάθε φορά (!).
Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια ολόκληρη η χώρα να ισορροπεί αμέριμνη σε ένα σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας και χωρίς να μετακινείται ούτε βήμα από το 2009.
Είμαστε δηλαδή μια κοινωνία στην οποία:
Άλλος φοροδιέφευγε συστηματικά, χωρίς να κόβει αποδείξεις
Άλλος εισφοροδιέφευγε με «μαύρη εργασία»
Άλλος διεκδικούσε «κλειστό» δηλαδή προνομιούχο επάγγελμα.
Άλλος έφερνε παράνομα μετανάστες και τους έβαζε να δουλεύουν στα χωράφια
Άλλος καταχραζόταν ατιμώρητα χρήματα από τα δημόσια ταμεία
Άλλος διοριζόταν με πλαστά πτυχία
Άλλος έπαιρνε μίζες
Άλλος δεν δήλωνε το θάνατο του πατέρα του για να παίρνει τη σύνταξη
Άλλος έκτιζε παράνομα
Άλλος καταπατούσε δάση, αιγιαλούς ή δημόσιες εκτάσεις
Άλλος έκαιγε δάση και τα πούλαγε οικόπεδα
Άλλος συνταγογραφούσε ανεξέλεγκτα
Άλλος έπαιρνε σύνταξη αναπηρίας χωρίς να είναι ανάπηρος
Άλλος έπαιρνε δάνεια που δεν εξοφλούσε
Άλλος έπαιρνε επιδοτήσεις χωρίς να έχει αγροτική παραγωγή
Άλλος έχτιζε βίλα και δήλωνε παράγκα
Άλλος ήταν στο ταμείο ανεργίας και δούλευε
Άλλος δεν δήλωνε τα πραγματικά του εισοδήματα
Άλλος έπαιρνε μισθό χωρίς να εμφανίζεται στην εργασία του
Άλλος έβγαινε σε σύνταξη 40 ετών
Άλλος έπαιρνε φακελάκι για να κάνει εγχείρηση
Και από κοντά για τους δύσπιστους, εκατοντάδες χιλιάδες ιστορίες για λαδώματα και για διαφθορά, για επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, για ρουσφέτια, για ψεύτικα επιδόματα και για άλλα γνωστά και δυστυχώς .. «ελληνικά», σε μία Δικαιοσύνη αργόσυρτη, αδιάφορη, πλαδαρή και με παρωπίδες.
Και όλα, μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής
Θα πρέπει λοιπόν πρώτα από όλα, να δεχθούμε ότι οι πολίτες αυτής της χώρας ζούσαμε για ένα carpe diem (ας φάμε, ας πιούμε, σήμερα, το αύριο δεν ενδιαφέρει). Όχι για την πατρίδα, όχι για τις συλλογικές αξίες. Έτσι, επιβεβαιώναμε στην πράξη ακόμη και αυτό το «αδίστακτο» αξίωμα της Θάτσερ, ότι «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο οικογένειες και άτομα».
Αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια και επιτέλους θα πρέπει να τη δούμε κατάματα.
Τότε ίσως να αναλογιστούμε το ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος» του Σεφέρη αλλά και να κάνουμε το …αυτονόητο, όπως συνεχίζει στο ποίημα του ο ποιητής.
