Τι δήμαρχο δεν θέλουμε!

Του Δημήτρη Καρυωτάκη


"Φυλάξου από καινούργιο άρχοντα κι από… παλιά πουτάνα! Ο πρώτος είναι επικίνδυνος λόγω της απειρίας του κι η δεύτερη λόγω της πείρας της".
Το διάβασα πρόσφατα σε μια αποστροφή του βιβλίου του Πάνου Δημάκη "Το Ποτάμι των Χιλίων Τυφλών" και μου έκανε εντύπωση. Γιατί στο Ηράκλειο όπου ζούμε, πρέπει να κάνουμε focus στην εικόνα αυτή, από την 1η Ιανουαρίου, καθώς μπορεί να ενέχει ρίσκο μα να αποτελέσει και ευκαιρία! Λέτε να ‘μαστε τόσο τυχεροί;

Τρεις μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτώβρη και η συζήτηση αναλώνεται στα πρόσωπα, τις ζυμώσεις, τις διεργασίες, το ρόλο των κομμάτων, τα ψηφοδέλτια που χτίζονται και γκρεμίζονται, όμως σοβαρή συζήτηση για το που πάει, τι θέλει, ποιο είναι το σχέδιο και με ποιον ακριβώς οδικό χάρτη θα οδηγηθεί σ’ αυτόν δεν τον έχουμε!
Βέβαια ας καταλήξουμε πρώτα ποιοι θα ναι οι υποψήφιοι, γιατί ούτε αυτό το ξέρουμε!

Για 20 χρόνια το Ηράκλειο ζούσε στον αστερισμό του Γιάννη Κουράκη και κινούνταν γύρω από αυτόν. Για τρεις τετραετίες οι Ηρακλειώτες του έδωσαν εμφαντικά τα κλειδιά της πόλης και για άλλα εννιά ουσιαστικά του ζήτησαν να μην περνά ούτε απ' έξω από τη Λότζια.

Στην πορεία προέκυψε ο Βασίλης Λαμπρινός που ουσιαστικά νοηματοδότησε την ανάγκη να καταψηφιστεί ο Κουράκης, ενώ πολύ λιγότερο επελέγη για το όραμα που είχε για την πόλη και τις ανάγκες της.
Και τους δυο θα τους κρίνει ο ιστορικός και κυρίως οι Ηρακλειώτες που ζουν σε μια πόλη η οποία, παρότι έχει ιστορία, δυναμική, αίγλη, πολιτιστική δραστηριότητα και οικονομικές δυνατότητες, πάντα δείχνει πως κάτι της λείπει και απέχει από το να είναι η πόλη των ονείρων μας.

Θα γραφτούν πολλά για τα προγράμματα, τα οράματα, τους στόχους, τις φιλοδοξίες των δημοτικών σχημάτων. Ξέρετε απ’ αυτά που γράφονται από επικοινωνιολόγους και ειδικούς και με την ταχύτητα που γράφονται κάπως έτσι και ξεχνιούνται.
Ας δούμε όμως τι δεν θελουμε να έχει ο δημαρχος μας!

Δεν θέλουμε έναν άρχοντα που θα συμπεριφέρεται σαν μικρός Θεός. Ναι το σύστημα είναι δημαρχοκεντρικό, πολλά εξαρτώνται από την όρεξη, τη φρεσκάδα και το σχέδιο που έχει στο μυαλό του ο δημαρχος αλλά χωρίς ομάδα και συλλογικό παιγνίδι δεν πας πουθενά.

Δεν θέλουμε ένα δήμαρχο που δεν θ’ ακούει τις ανάγκες της κοινωνίας. Που θα είναι κλεισμένος στο γραφείο του και που θα ξαναβγεί στη… γύρα στο τέλος της θητείας του. Που θα περικλείεται από μια αυλή συμβούλων που θα τον αποκόπτουν από τον κόσμο, από τα προβλήματα του, την καθημερινότητα και την καρδιά της πόλης.

Δεν θέλουμε ένα δήμαρχο που θα υπηρετεί λογής λογής συμφέροντα. Που θα παίξει το παιγνίδι υπέρ κάποιων αγνοώντας το δημόσιο συμφέρον. Ναι θα μου πείτε ποιος θα υποστηρίξει το αντίθετο, όλοι για το καλό του τόπου θα δράσουν, αλλά ας φωνάξουμε και τα αυτονόητα, κακό δεν κάνει - ειδικά σε αυτή την πόλη που συχνά το αυτονόητο είναι… ζητούμενο!
Δεν θέλουμε ένα δήμαρχο που θα περιμένει τις ευκαιρίες για την πόλη να χτυπήσουν την πόρτα του γραφείου του, που δεν θα είναι ο ίδιος εξωστρεφής, που απλά θα αναλώνεται στα μικρά, τα επικοινωνιακά και ανέφελα.

Και για να το πω όσο πιο απλά το πιστεύω δεν θέλω ούτε ένα νέο Κουράκη, ούτε ένα άλλο Λαμπρινό. Το δίδυμο αυτό υπηρέτησε για πέντε θητείες στην πόλη, με τα καλά και τα κακά τους, αλλά η πόλη και οι ανάγκες της έχουν ανάγκη ένα νέο μοντέλο.
Φεύγουν πια και οι δυο και μαζί τους μια ολόκληρη εποχή και ελπίζουμε να φύγουν και αρκετές παθογένειες που κινήθηκαν γύρω από αυτό το δίπολο.

Οι Ηρακλειώτες έχουν την ευκαιρία να ξαναγράψουν ιστορία και τώρα που ξανασκέφτομαι την ατάκα του Δημάκη για τους Άρχοντες, στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή, ίσως και να 'ναι πρόκληση ( η τελευταία; ) για το Ηρακλειάκι μας, όχι να βρει, αλλά να φτιάξει επιτέλους την ταυτότητα που χρόνια ψάχνει μα δεν χτίζει!