Του Δημήτρη Σακελλάρη*
Το πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα δεν είναι μόνο οι άθλιες οικονομικές και άλλες συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε. Ούτε μόνο ο παραλογισμός των γεγονότων που συμβαίνουν καθημερινά. Ούτε μόνο η άσχημη αισθητική δρόμων, υποδομών δημοσίων κτιρίων. Ούτε μόνο η υπολειτουργία και υποχρηματοδότηση δημοσίων σχολείων, νοσοκομείων, υπηρεσιών των δήμων και γενικότερα του δημοσίου τομέα. Το πιο σημαντικό και το πιο ανησυχητικό είναι η ότι όλα αυτά γίνονται κανονικότητα. Ότι δεν μας ενοχλεί τίποτα. Ότι συνηθίζουμε να ζούμε με αυτά.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Γιατί σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου πηγαίνοντας στην δουλειά μου, περνώντας από την οδό Ανδρέα Εμπειρίκου στα Καμίνια ταρακουνήθηκα από τις λακκούβες με λασπόνερα σε χωματόδρομο(!) ακριβώς μπροστά από κτηριακό συγκρότημα 1000 μαθητών της οδού Μαράντη. Σ αυτό το δρόμο κατά καιρούς, ανάμεσα στους μαθητές, μπορεί κανείς να θαυμάσει και ζώα. Κατοικίδια και μη. Κατσίκες. Μοσχάρια δεν έχω δει ακόμα.
Γιατί στην συνέχεια είδα το σχολείο μου να είναι υπό κατάληψη από μια ηγετική ομάδα 5 μαθητών 13-15 ετών παρακαλώ, που ο καλύτερος τους έχει 500 απουσίες, δεν έχει τσάντα τετράδια και βιβλία και βέβαια θέλει 2 πακέτα τσιγάρα την ημέρα.
Γιατί μόνο 2 από τους 300 γονείς ανησύχησαν και ήρθαν στο σχολείο να δουν τι θα γίνει με την κατάληψη.
Γιατί είδα πάλι το σχολείο μου στα Δειλινά, το οποίο κατασκευάστηκε το 1968 και σκέφτηκα οτι έχει να συντηρηθεί από τότε. Γιατί θυμήθηκα ότι ο δήμος διαχρονικά έχει 2 υδραυλικούς, 2 ηλεκτρολόγους και 2 ξυλουργούς για την συντήρηση όλων των σχολείων και των δημοτικών κτιρίων. Και γι'αυτό τα 30 και πλέον αιτήματα συντήρησης που έχω απευθύνει στο δήμο εδώ και έξι μήνες από το Σεπτέμβρη παραμένουν ακόμη αιτήματα. Γιατί αναγκάστηκα να πληρώσω( όχι εγώ , η σχολική επιτροπή)150 ευρώ σε ιδιώτη ξυλουργό να επισκευάσει μια πόρτα αίθουσας από κόντρα πλακέ που κάποιοι μαθητές είχαν τρυπήσει με κλωτσιές. Γιατί κάποιοι μαθητές μου κλώτσησαν και έσπασαν όλα τα σιφόνια στους νιπτήρες, ξεβίδωσαν και μια βρύση και το νερό έτρεχε ποταμός μέσα στις τουαλέτες. Γιατί θυμήθηκα ότι κάποιοι γονείς που τηλεφώνησα για να τους ενημερώσω για το ότι τα παιδιά τους δεν έρχονται στο σχολείο ή έρχονται όποτε θέλουν ή δίνουν μπουνιές σε συμμαθητές τους, δεν μπήκαν καν στο κόπο να έρθουν στο σχολείο. Γιατί θυμήθηκα ότι το υπουργείο Παιδείας θεωρεί κι αυτό με τη σειρά του τις καταλήψεις κανονικότητα. Και ήθελε ο Υπουργός να μάθει σήμερα με κατεπείγουσα Google form που είναι στη μόδα, πόσες ώρες τηλεκπαίδευσης έγιναν στα υπό κατάληψη σχολεία πανελλαδικά.
Γιατί θυμήθηκα ότι προχθές ένας μαθητής μου δεκατριών επίσης ετών, σε επίπληξη μου για την συμπεριφορά του που γρονθοκόπησε ένα συμμαθητή του, μου είπε ότι "θα σου δώσω μια γροθιά!".
Όλα αυτά συμβαίνουν στο χώρο μου και στην καθημερινή διαδρομή μου. Φαντάζομαι ότι τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα σε άλλες γειτονιές, σε άλλους δημόσιους χώρους και σε άλλες διαδρομές.
Και θυμήθηκα τις 57 ψυχές που είναι εκεί ψηλά, τις μάνες και τους πατεράδες τους και την δικαιοσύνη μας που χρειάζεται ένα χρόνο και ποιος ξέρει πόσο ακόμα, για να ανακαλύψει γιατί δύο τρένα πήγαιναν αντίθετα στην ίδια γραμμή και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους
Και τρομάζω γιατί δυστυχώς τα συνηθίζουμε.
Ώρα να πάω και εγώ να κοιμηθώ .. σαν και τον κακομοίρη τον Κεμάλ που ΕΜΕΙΣ δεν τον αφήνουμε να ξυπνήσει.
Καληνύχτα
*Καθηγητής Πληροφορικής, Διευθυντής 9ου Γυμνασίου Ηρακλείου
Φωτογραφία από Vista.Create
