Με τις προβολές των έργων της Αλίκης Χιωτάκη την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου (26-31/8) και την παρουσίαση του έργου της σε μια διάλεξη που θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο Γιάννη Περτσελάκη το Σάββατο 27/8, ώρα 11.30 π.μ., κλείνει για φέτος το αφιέρωμα στην τέχνη της videodance στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης.
Η Αλίκη Χιωτάκη, έχει πτυχίο στο Χορό με Οπτικές Πρακτικές (Dance with Visual Practice) από το Πανεπιστήμιο του Brighton και μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στις Labananalysis and Somatic studies από το Πανεπιστήμιο του Surrey της Αγγλίας. Ειδικεύεται στο σύστημα Laban Movement Analysis όπως και στις γραφιστικές τέχνες έχοντας αποκτήσει πτυχίο από την Σχολή Βακαλό της Αθήνας. Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ευρώπη και την Αμερική. Σήμερα ζει και εργάζεται στα Χανιά. Σ’ αυτήν οφείλεται η γνωριμία των επιμελητών του ΙΜΚ με την τέχνη αυτή όπως και η επιλογή των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο αφιέρωμα.
Στο έργο της η Αλίκη Χιωτάκη συνδυάζει ποικίλες μορφές τέχνης στις οποίες ειδικεύεται: σχέδιο, φωτογραφία, performance, χορός και βίντεο. Με σημείο αναφοράς την παρατήρηση της κίνησης του σώματος και όχημα τη βιντεογραφία, εξερευνά τις μεταβολές στους ρυθμούς της κίνησης και της φόρμας στο χώρο, συχνά συνεργαζόμενη με αρχιτέκτονες, sound designers και visual artists. Όπως αναφέρει η ίδια, διερευνά πώς «το ανθρώπινο σώμα δημιουργεί αυτό που θα αποκαλούσαμε σωματικές ταυτότητες, ώστε να προσαρμόζεται συνειδητά στις υπάρχουσες κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες».
Έτσι, στο 60 pulses με κυρίαρχο στοιχείο την γεμάτη ένταση κίνηση μιας γυναικείας φιγούρας που βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν στενό χώρο ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου η Αλίκη Χιωτάκη καταγράφει την περιπέτεια του σώματος που δοκιμάζει και δοκιμάζεται σε ιδιότυπες συνθήκες.
Στο έργο της με τίτλο “хочу”* και με θέμα το «θέλω» (“хочу”* στη ρωσική γλώσσα) προσεγγίζει το βαθύτερο εκείνο κάλεσμα της ψυχής που μετατρέπεται σε ενέργεια η οποία ρέει προς τη λάθος κατεύθυνση: Η αφήγηση ξεκινά με μια γυναίκα που επιχειρεί να ξεφύγει τρέχοντας σε διαδρόμους, σκάλες και μέσα σε δωμάτια ενός σπιτιού που θεωρεί φυλακή της, ενώ οδηγείται κατόπιν στη σταδιακή ανακάλυψη του πραγματικού «θέλω» με σύμβολο την σπείρα και την κυκλική ανελικτική πορεία προς το κέντρο.
Στο Ίχνος (Trace) εξερευνά τον αέναο κύκλο δράσης και αντίδρασης παρουσιάζοντας τις δυνάμεις του αέρα που ασκούνται πάνω στο ανθρώπινο σώμα το οποίο αφουγκράζεται και παρακολουθεί αποδεχόμενο τις μεταβολές που αυτές οι δυνάμεις επιφέρουν. Εδώ οι electro-acoustic ήχοι που επενδύουν την αφήγηση εντείνουν την αίσθηση της άβολης όσο και παράξενης συνθήκης.
