Η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου παρευρέθηκε στο Χαϊδάρι το Σάββατο 27 Απριλίου, συνοδευόμενη από την Αλεξάνδρα Σάντα, κόρη του ήρωα Αντιστασιακού Λάκη Σάντα και υποψήφια Ευρωβουλευτή, στην εναρκτήρια εκδήλωση για τους 200 εκτελεσθέντες της Πρωτομαγιάς του '44 και κατέθεσαν Στεφάνι στην μνήμη των αθάνατων ηρώων της Αντίστασης.
Σε δηλώσεις της στα Μ.Μ.Ε η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναφέρει «Σήμερα είναι μία μαύρη επέτειος. Σαν σήμερα, 27 Απριλίου του 1941, τα Γερμανικά Ναζιστικά στρατεύματα του Χίτλερ εισέβαλαν στην Αθήνα. Βρήκαν παράθυρα κλειστά και το φρόνημα του Αθηναϊκού λαού, το φρόνημα του Ελληνικού λαού υψηλό. Φρόνημα
Αντίστασης, αυτό που χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό, αυτό που αποτελεί την ταυτότητά μας και την κληρονομιά μας.
Σήμερα εδώ στο Χαϊδάρι, έγινε εκδήλωση μνήμης για τους 200 εκτελεσθέντες της Καισαριανής. Για τους 200 ανθρώπους που πλήρωσαν φόρο αίματος για την αντίσταση του λαού μας. Βρίσκομαι εδώ για να διατρανώσω ότι είμαστε αποφασισμένοι όχι μόνο να θυμόμαστε, όχι μόνο να τιμούμε αλλά και να διεκδικούμε. Δεν αρκούν οι επετειακές εκδηλώσεις, δεν αρκούν τα λόγια, είναι υποχρέωση των Ελλήνων του σήμερα να διεκδικήσουν τη μνήμη της Αντίστασης και να διεκδικήσουν την αποκατάσταση από το Γερμανικό Κράτος των θηριωδιών, των εγκλημάτων, την αποπληρωμή των Γερμανικών Οφειλών, για τους νεκρούς, για τους τραυματίες, για τους αναπήρους πολέμου, για τους κλεμμένους αρχαιολογικούς θησαυρούς, για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, για την καταστροφή των υποδομών της χώρας, για την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής.
Η Διεκδίκηση Γερμανικών Οφειλών αποτελεί Εθνικό μας χρέος και χρέος προς τους Ήρωες της αντίστασης, που αγωνίστηκαν για να μας παραδώσουν Ελευθερία. Επίσης αισθάνομαι, ως η μοναδική Αρχηγός Κόμματος που παρέστην σε αυτήν την εκδήλωση και η μοναδική γυναίκα αρχηγός κόμματος, αισθάνομαι την ανάγκη να μνημονεύσω δυο ηρωίδες της Αντίστασης, τη Λέλα Καραγιάννη και την Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Δυο γυναίκες που βασανίστηκαν εδώ, στο Μπλοκ 15, στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, δυο γυναίκες που αγωνίστηκαν, ηρωίδες της Ελλάδας, που οφείλουμε να τις θυμόμαστε, να τις τιμούμε και να τις δικαιώνουμε με τις πράξεις και με τη δράση μας. Αισθάνομαι επίσης την ανάγκη να μνημονεύσω, γιατί με συνοδεύει η κόρη του εδώ, έναν ήρωα της Αντίστασης, νεαρό αγόρι στην Κατοχή, τον Λάκη Σάντα, που με περίσσευμα γενναιότητας, με περίσσευμα παλικαριάς, μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, κατέβασε τη Γερμανική σβάστικα, κατέβασε το σύμβολο του κατακτητή και έδωσε με την πράξη αυτή ελπίδα στους αντιστεκόμενους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι άνθρωποι είναι εκείνοι που κατεξοχήν εμψύχωσαν και ενσάρκωσαν την Αντίσταση, δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα οι νέοι άνθρωποι είναι εκείνοι που αντιστέκονται. Η Αντίσταση αποτελεί πεδίο συνοχής του λαού μας, πεδίο συνοχής των Ελλήνων κι αποτελεί εκείνη την εμβληματική πράξη και δράση που μας γεμίζει με περηφάνια. Αυτή την περηφάνια που φέρουμε και φέρω κι εγώ προσωπικά. Αυτή την περηφάνια που έχουμε υποχρέωση να διαφυλάξουμε και να την παραδώσουμε ακέραιη και μεγαλωμένη στους επόμενους.»
