Οι γυναίκες έχουν την προδιάθεση, λόγο γονιδιακής κατασκευής, να δημιουργού περισσότερες από μία σχέσεις, κυρίως ως «back-up», σε περίπτωση που η «βασική» τους σχέση αποτύχει, σύμφωνα με μια ερευνητική εργασία.
Επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Τέξας λένε ότι αμφισβητούν την θεωρία ότι οι άνθρωποι έχουν εξελιχθεί σε σημείο να έχουν μονογαμικές σχέσεις.
Η έρευνα παρουσίασε την «υπόθεση αλλαγής συντρόφου» που λέει ότι οι άνθρωποι έχουν εξελιχθεί σε σημείο που συνεχώς τεστάρουν την υπάρχουσα σχέση τους, με στόχο να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, μακροπρόθεσμα.
Ο βασικός συγγραφέας της έρευνας, δρ. Ντέιβιντ Μπας, είπε στην Sunday Times: «Δια βίου μονογαμία δεν συναντάται στις πρωτογενείς μορφές του ζευγαρώματος των ανθρώπων».
«Χωρίζοντας με ένα ταίρι και ζευγαρώνοντας με ένα άλλο μπορεί να χαρακτηρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την κοινή, ίσως και τη βασική, στρατηγική ζευγαρώματος των ανθρώπων».
Για τους μακρινούς προγόνους μας -όταν οι αρρώστιες, η κακή διατροφή και η ελάχιστη υγειονομική περίθαλψη σήμαινε ότι λίγοι άνθρωποι ζούσαν μετά τα 30- η αναζήτηση για ένα πιο κατάλληλο ταίρι ήταν απαραίτητη, ισχυρίζονται οι ερευνητές.
Παρά τους ισχυρισμούς σχετικά με το να «απατά» ο ένας σύντροφος τον άλλο, καμία μελέτη δεν έχει δείξει ότι οι άνθρωποι έχουν προδιάθεση για μονογαμία ή μη-μονογαμία.
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από τον Ραφαέλ Βλοντάρσκι και μια ομάδα ερευνητών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ερευνώντας την απιστία, βρήκε μια συσχέτιση μεταξύ του μήκους του παράμεσου ενός ατόμου και την πιθανότητα ότι θα απατήσει το ταίρι του.
Ωστόσο, τόνισε ότι δεν μπορούσε να βρει μια ουσιώδη συνάφεια.
Ο καθηγητής Ρόμπιν Ντάνμπαρ από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δήλωσε ότι οι διαφορές ήταν «λεπτές» και «ορατές μόνο όταν κοιτάξουμε μεγάλες ομάδες ανθρώπων».
«Η ανθρώπινη συμπεριφορά επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως το περιβάλλον και η εμπειρία της ζωής, και το τι συμβαίνει μέσα στη μήτρα μπορεί να έχει μόνο μια μέτρια επίδραση σε κάτι τόσο περίπλοκο όπως οι σεξουαλικές σχέσεις», είπε.
Ο Δρ Μπας δήλωσε: «Οι παράλληλες σχέσεις χρησιμεύουν ως μια μορφή εξασφάλισης συντρόφου, κρατώντας ένα σύντροφο «καβάτζα», αν καταστεί απαραίτητη μια αλλαγή στο μέλλον».
«Ο βασικός σύντροφος μπορεί να απατήσει, να φύγει, να πεθάνει, ή να μειωθεί η αξία του στα μάτια της συντρόφου του.
«Γυναίκες στα αρχαία χρόνια, οι οποίες δεν είχαν φροντίσει για μια τέτοια "καβάτζα", σε τέτοιες περιπτώσεις, θα είχαν υποστεί ένα πλήγμα στην προστασία, αλλά και στους πόρους»
