Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος ονειρευόταν πάντα να γίνει ένας…Γούντρωου Γουίλσον. Από την στιγμή που εγκαθίδρυσε τη δικτατορία του στη χώρα οραματιζόταν να γίνει και πρόεδρος της Δημοκρατίας με αρμοδιότητες που έχουν οι αμερικάνοι πρόεδροι! Η ευκαιρία του δόθηκε στις 15 Μαρτίου 1926 όταν ο πρόεδρος Κουντουριώτης ανακοίνωσε στον δικτάτορα ότι παραιτείται-στην πραγματικότητα εξωθήθηκε από τον Πάγκαλο σε παραίτηση για να μπορέσει ο τελευταίος να ικανοποιήσει τους στόχους του.
Ο Πάγκαλος κράτησε την παραίτηση του θρυλικού ναυάρχου αρχικά μυστική. Ο λόγος ήταν ότι ακόμη δεν είχε τροποποιηθεί το Σύνταγμα ώστε να δοθεί η ευκαιρία στον Πάγκαλο να μεταπηδήσει με απόλυτη σιγουριά στην προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά τρεις μέρες μετά και αφού Κουντουριώτης επέμεινε ότι δεν θα παραμείνει το ανακοίνωσε δίδοντας στη δημοσιότητα και προκήρυξη εκλογών που θα αποφασίζετο ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος της δημοκρατίας.
Ο Πάγκαλος ήταν όμως παμπόνηρος. Για να αποφύγει τυχόν ανεπιθύμητες υποψηφιότητες άλλαξε μόνος του τα όρια της ηλικίας! Ξεκαθάρισε δηλαδή ότι υποψήφιοι για το αξίωμα του προέδρου μπορούν να είναι όσοι είναι μεταξύ 45-65 ετών. Έτσι αμέσως απέκλειε τις υποψηφιότητες των Κουντουριώτη, Ζαϊμη που είχαν ξεπεράσει προ πολλού αυτή την ηλικία. Ο Βενιζέλος βέβαια ήταν μόνο 62 αλλά ο Πάγκαλος μάλλον δεν διέβλεπε ότι μπορεί ο εθνάρχης να είναι υποψήφιος, διεμήνυσε πάντως ότι εάν είναι θα κατεβάσει το όριο ηλικίας στα…60!
Τελικά ο Βενιζέλος από το εξωτερικό όπου βρισκόταν δήλωσε ότι σκοπεύει να αναμειχθει στα κοινά μόνο εάν η χώρα επανέλθη στον κανονικό πολιτικό βίο.
Το πρόβλημα του Παγκαλου ήταν όμως ότι απευθείας εκλογή από το λαό του προέδρου δεν επιτρεπόταν από το Σύνταγμα. Πρόεδρο εξέλεγαν μόνο η Βουlή και η Γερουσία που συνεδρίαζαν για τον σκοπό αυτό από κοινού. Ωστόσο και τα δύο Σώματα τα είχε καταργήσει ο Πάγκαλος! Αλλά ούτε αυτό ήταν πρόβλημα για τον δικτάτορα. Κάλεσε αμέσως τους έγκριτους νομικούς της εποχής όχι για να τους συμβουλευθεί, αλλά για να τοςυ υποδείξει ότι πρέπει να αλλάξει το σύνταγμα ώστε αυτό να περιλάβει διατάξεις που αφορούν αρδμοδιότητες και δικαιώματα του πρόεδρου όπως συμβαίνει και στην Αμερική!
Όταν οι συνταγματολόγοι του έθεσαν τους προβληματισμούς τους εκείνος απάντησε με την γνωστή του τακτική:
«την πρώτη μέρα που θα το διαβάσει ο κόσμος θα εκπλαγεί. Την επομένη θα πει «για να δούμε’, μπορεί να είναι καλό. Μετά 5-6 μέρες θα το έχει ξεχάσει. Με αυτό το δικαίωμα θα το τροποποιήσουμε»! Και όταν οι Συνταγματολόγοι επέμειναν ότι αυτό…δεν είναι σωστό ο Πάγκαλος απάντησε:
«Δεν συμφωνείτε μαζί μου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η ειλικρίνειά σας μου άρεσε»!
Ο Πάγκαλος βρήκε την ευκαιρία να αναθέσει σε μια επιτροπή το όλο θέμα και επέτυχε τον στόχο του κατά το ήμισυ. Οι εκλογές έγιναν και αναζητήθηκε υποψήφιος. Τα κόμματα υπό το σκληρό καθεστώς του στρατιωτικού νόμου προσπαθούσαν να βρουν λύση. Οι Βενιζελικοί κατέληξαν στον Κ.Δεμερτζή και ο Πάγκαλος τον αντιμετώπισε εύκολα. Διότι είναι αλήθεια ότι εκτός από τη νοθεία και μεγάλες περιοχές όπως η Κρήτη δυστυχώς υποστήριξαν την υποψηφιότητά του!
Ο Πάγκαλος κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας στη θέση του Κουντουριώτη που ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας…
Ο πρώτος
O Παύλος Κουντουριώτης υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος στη νεώτερη ιστορία. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1855 και πέθανε στο Παλαιό Φάληρο το 1935. Κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, ενώ διακρίθηκε ιδιαίτερα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Το 1900 ως κυβερνήτης του καταδρομικού «Μιαούλης» έκανε τον πρώτο εκπαιδευτικό διάπλου του Ατλαντικού Ωκεανού για ελληνικό πολεμικό πλοίο. Το 1908 ονομάστηκε υπασπιστής του τότε βασιλιά Γεώργιου Α’ και ένα χρόνο αργότερα προήχθη σε πλοίαρχο. Λίγο πριν τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο τοποθετήθηκε αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου, ο οποίος κατέλαβε τη Λήμνο, την Ίμβρο, τη Θάσο, τη Σαμοθράκη, τα Ψαρά και τη Λέσβο.
Μετά τη λήξη και του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, ο Παύλος Κουντουριώτης προήχθη σε αντιναύαρχο και έγινε ο πρώτος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που έλαβε το βαθμό αυτό μετά τον Κωνσταντίνο Κανάρη.
Διατέλεσε υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Ζαΐμη και Στέφανου Σκουλούδη (Σεπτέμβριος 1915-Ιουνιος 1916), ενώ ακολούθησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στα Χανιά και στη Θεσσαλονίκη εκφράζοντας τη διαφωνία του με την πολιτική της ουδετερότητας της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, την απομάκρυνση του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ και τη διαδοχή από τον βασιλιά Αλέξανδρο, ο Παύλος Κουντουριώτης διορίστηκε και πάλι υπουργός Ναυτικών (Ιούνιος 1917- Δεκέμβριος 1919).
Μετά τον ξαφνικό θάνατο του βασιλιά Αλέξανδρου (στις 12 Οκτωβρίου 1920), ο Παύλος Κουντουριώτης άσκησε την αντιβασιλεία. Ωστόσο μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, αποστρατεύτηκε.
Στις 19 Δεκεμβρίου 1923, μετά την απομάκρυνση του βασιλιά Γεώργιου Β', ο Κουντουριώτης ανέλαβε και πάλι χρέη αντιβασιλέα. Την απόφαση έλαβε ο Νικόλαος Πλαστήρας.
Μετά την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου 1924 και το δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου του ίδιου χρόνου, ο Παύλος Κουντουριώτης ανακηρύχθηκε προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο δημοψήφισμα το 69,95% τάχθηκε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας και το 30,05% υπέρ της βασιλευόμενης.
Ακολούθησε η κατάληψη της εξουσίας από τον αντιστράτηγο Θεόδωρο Πάγκαλο (Ιανουάριος 1926), γεγονός που οδήγησε τον Παύλο Κουντουριώτη στην απόφαση να παραιτηθεί (Μάρτιος 1926).
Ο Πάγκαλος ανατράπηκε από τον υποστράτηγο Γεώργιο Κονδύλη τον Αύγουστο του 1926 και ο Κουντουριώτης επέστρεψε στην Προεδρία.
Στις 4 Ιουνίου 1929 εξελέγη από τη Βουλή και τη Γερουσία Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 259 ψήφους υπέρ, επί 309 παρόντων βουλευτών και γερουσιαστών. Βρέθηκαν επίσης 6 ψηφοδέλτια με άλλα ονόματα και 44 λευκά. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε για λόγους υγείας.
Πέθανε στις 22 Αυγούστου 1935. Παντρεύτηκε δύο φορές: στο Λονδίνο το 1889 με την Αγγελική Πετροκόκκινου (1865-1903) και στην Αθήνα το 1918 με την Ελένη Κούππα (1876-1957). Απέκτησε παιδιά με την πρώτη του σύζυγο.
ΠΗΓΕΣ
-Νίκος Σβορώνος, επισκόπηση της ελληνικής ιστορίας
-Αγγελου Ελεφάντη η επαγγελία μιας αδύνατης επανάστασης -Άλκη Ρήγου: Η β’Ελληνική δημοκρατία 1924-1935 -Νίκου Αλιβιζάτου: Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση -Γ.Αναστασιάδη: Κοινοβούλιο και μοναρχία -Γ.Ασπρέα: Πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας -Θάνου Βερέμη: Οι επεμβάσεις του στρατού στην ελληνική πολιτική -Γρηγορίου Δαφνή: Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων.
-www. ekloges.gr
