Πολλά έχουν γραφτεί για τα τροχαία δυστυχήματα στην Κρήτη. Ακόμη περισσότερα για τις αθώες ψυχές που "χάνονται" ξαφνικά, χωρίς να βγάζει νόημα πως και τί συνέβη.
Αυτό όμως που πρέπει να ειπωθεί αφορά στον αγώνα των ιατρών που αντιμετωπίζουν αυτά τα περιστατικά. Σε πλήθος περιπτώσεων καταφέρνουν να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία, υπάρχουν όμως και φορές που παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που γίνονται , σε συνθήκες που αποτελούν πρόκληση, οι τραυματίες δεν τα καταφέρνουν...
Αυτά τα συναισθήματα περιγράφει ο επιμελητής γιατρός στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου Στέλιος Κτενιαδάκης υπενθυμίζοντας πως και οι επιστήμονες είναι άνθρωποι με συναισθήματα που δοκιμάζονται σε έναν αγώνα αδιάκοπο.
Ο ίδιος, αναφέρει:
"Το ΕΚΑΒ ειδοποιεί για βαρύ τροχαίο...Αδειάζουμε το ιατρείο από άλλα περιστατικά..Ο αξονικός και ο υπέρηχος σε ετοιμότητα..Ο αναισθησιολόγος στην αίθουσα..Ορθοπεδικός/ Νευροχειρουργός σε διπλανές αίθουσες. Η Κατερίνα ετοιμάζει τους ορούς, η Μαρίνα φτιάχνει μονιτορς και αναπνευστήρες..Η Ελίνα και ο Σταύρος εκεί με γάντια. Λίνα και Γιάννης ψάχνουν κρεβάτι σε ΜΕΘ και ειδοποιούν εργαστήρια και αιμοδοσία. Ο Γιάννης και η Άννα προσπαθούν να αδειάσει ο διάδρομος καλούν τους τραυματιοφορείς .Και το φορείο μπαίνει...Η γιατρός και οι διασώστες βγάζουν τα γάντια...και εγώ κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο. Κανείς δεν μιλάει..Δεύτερη συνεχόμενη εφημερία δεύτερο συνεχόμενος πόνος με νέο παιδί. Και εγώ πρέπει να είμαι ψύχραιμος και να μιλήσω στους οικείους του..Και τι να πω και πως..23 άνθρωποι έτοιμοι να πολεμήσουν ,για μια ακόμα φορά άπραγοι,βουβοί μπροστά στην τραγωδία να σκέφτονται το παιδί, να σκέφτονται αυτούς που μένουν πίσω...Όχι ρε πάλι.όχι."
