Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης γιόρτασε τα γενέθλιά του σήμερα, Παρασκευή 18 Απριλίου, σχεδόν έναν μήνα μετά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.
Στο συγκινητικό του μήνυμα αναφέρθηκε στην περιπέτεια που πέρασε:
Αρχικά, έγραψε για την ιδιαιτερότητα που έχει η σημερινή ημέρα φέτος στον απόηχο της καρδιακής ανακοπής του: «Τα γενέθλια μου φέτος έχουν ένα ειδικό φως! Πριν έναν μήνα βρέθηκα μέσα σε ένα ασθενοφόρο, μετά σε ένα φορείο να τρέχει και η γιατρός να μου λέει – πάθατε ανακοπή, πάμε στο χειρουργείο για αγγειοπλαστική, αν χρειαστεί θα σας διασωληνώσουμε… όχι διασωλήνωση ψιθύρισα… Αν χρειαστεί μου λέει… έτρεχε το φορείο κι άκουγα το bye bye love από το all that jazz και προσευχόμουν… Στο χειρουργείο εμφανίστηκε μπροστά μου ο επί γης άγγελος μου ο Κωστής Ραισάκης, άντρας της αγαπημένης μου Ολυμπιάδας… ανάσα!».
Στη συνέχεια, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, περιέγραψε τις αναμνήσεις του από το χειρουργείο: «Χρήστο σε παρακαλώ ακίνητος, θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε την αρτηρία…συνέχισα να προσεύχομαι κι αυτό με πλημμύρισε από μια ανεξήγητη για την κρισιμότητα της ώρας ηρεμία, πράγμα πολύ σπάνιο όπως μου είπε μετά ο γιατρός για ασθενή σε αυτή τη θέση! Τον Κωστή δεν τον έβλεπα, μας χώριζε η οθόνη της επέμβασης… τον άκουγα μόνο…τον άκουγα να λέει όταν βογκούσα από τους πόνους, μπράβο Χρήστο, μπράβο… είναι υπέροχο που πονάς, Η καρδιά είναι ζωντανή! Και στο τέλος μπράβο Χρήστο, τα καταφέραμε… και βλέπω τον νεαρό καρδιολόγο τον Μανώλη που ήταν όρθιος να λέει ανακουφισμένος – για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η καρδιολογία! Όταν τον συνάντησα μετά από 6 μέρες σε έναν υπέρηχο του λέω, γεια σου Μανώλη! Με ξέρετε μου λέει; Δεν ήσουν στην επέμβαση μου; Ναι μου λέει… με θυμάστε; Πως να σε ξεχάσω του λέω… είπες την ωραιότερη ατάκα της βραδιάς!».
Τέλος, ολοκληρώνοντας την ανάρτηση, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης εξέφρασε τις ευχαριστίες του σε όσους τον βοηθήσαν: «Ευχαριστώ όλους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μέσα απ’ την καρδιά μου. Ιδιαίτερα τον Κ. Ραισάκη! Είχα εκείνο το βράδυ παραστάτες βοηθούς μου την Παναγιά και τον Ταξιάρχη! Μου κράταγαν το χέρι με ξαναγύρισαν… Επέστρεψα και δόξα τω Θεώ αναρρώνω σιγά σιγά… πολλά άλλαξαν από εκείνο το βράδυ… το μεγαλύτερο κέρδος μου είναι ότι επέστρεψα απαλλαγμένος από τον φόβο του θανάτου… ποτέ δεν κυριάρχησε στη ζωή μου αλλά τώρα είμαι πραγματικά ελεύθερος! Θα ζήσω όσο μου είμαι γραφτό χωρίς φόβους».
