Η πανδημία του κορωνοϊού έχει οδηγήσει πολλούς εργαζομένους στην επανεξέταση της σχέσης τους με την δουλειά, παρατηρώντας πόσο χρόνο τούς δεσμεύει. Γι’ αυτό, έχει έρθει στο προσκήνιο και το μοντέλο της τετραήμερης εργασίας. Ορισμένοι συμμετέχοντες σε ένα πείραμα τετραήμερης εβδομαδιαίας εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο λένε ότι κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να τους κάνει να επιστρέψουν. Οι νομοθέτες στις ΗΠΑ το έχουν προσέξει, προτείνοντας νομοθεσία που θα μείωνε την τυπική εβδομάδα εργασίας στις 32 ώρες.
Είναι δύσκολο να μην κοιτάξεις γύρω σου και να μην αναρωτηθείς: «Θα ήταν καλύτερη η ζωή μου αν δούλευα λιγότερο;», παραδέχεται η Rachel Feintzeig στην Wall Street Journal.
«Έχεις αυτή την αίσθηση ότι έχεις πάρει τον έλεγχο της ζωής σου» λέει ο Κέβιν Ρίτσαρντσον, ο οποίος εργάζεται περίπου 25 ώρες από Δευτέρα έως Πέμπτη. «Βλέπει την δουλειά σου ως μέρος της ζωής σου και όχι ως κέντρο», προσθέτει.
Νεοαποκτηθείσα ελευθερία
Ο δρ Ρίτσαρντσον μεταπήδησε σε ανεξάρτητη εργασία μερικής απασχόλησης πέρυσι, κατόπιν προτροπής της συζύγου του, Λίντσεϊ Κινγκ, η οποία είχε ήδη περιοριστεί σε 15 έως 20 ώρες την εβδομάδα. Απαλλαγμένοι από το κόστος και το άγχος της εξεύρεσης αμειβόμενης φροντίδας παιδιών, μπορούν να ανταλλάσσουν ποιος είναι υπεύθυνος για τα αγόρια τους ηλικίας ενός και τεσσάρων ετών. Μπορούν ακόμη και να μετακομίζουν σε διεθνή μέρη για μήνες κάθε φορά.
Μιλώντας πρόσφατα από ένα σπίτι ανάμεσα σε ελαιώνες και πορτοκαλεώνες στην Καλαμάτα, η δρ Κινγκ είπε ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της να επιστρέφει στην εργασία πλήρους απασχόλησης, ακόμη και όταν τα παιδιά της μεγαλώσουν.
Για πολλούς εργαζόμενους, το ενδεχόμενο να κάνουν λιγότερες ώρες εργασίας απλώς δεν αποτελεί επιλογή, επειδή χρειάζονται τα χρήματα -ιδιαίτερα εν μέσω πληθωρισμού- ή λόγω του είδους της εργασίας που κάνουν. Άλλοι εργαζόμενοι δέχονται μεγάλες περικοπές μισθών για να μετακινηθούν σε ώρες μερικής απασχόλησης, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν την πίεση να ανοίξουν τον φορητό τους υπολογιστή στο ρεπό τους ούτως ή άλλως, ή να διαπιστώσουν ότι αποκόπτονται από σημαντικές συζητήσεις και προαγωγές της εταιρείας.
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι ολόκληροι οργανισμοί στους οποίους όλοι εργάζονται λιγότερες ώρες, λέει ο Brendan Burchell, καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, ο οποίος έχει μελετήσει πώς οι ώρες εργασίας επηρεάζουν την ψυχολογική ευημερία.
Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε την εργασία για να δώσουμε δομή στις μέρες μας, για να προσδώσουμε σκοπό και αυτοεκτίμηση, λέει. Αλλά δεν την χρειαζόμαστε τόσο πολύ.
Μια μελέτη του 2019 από τον καθηγητή Burchell και αρκετούς συγγραφείς διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που εκτελούν μία έως οκτώ ώρες αμειβόμενης εργασίας την εβδομάδα έλαβαν την ίδια ώθηση στην ψυχική υγεία -λιγότερο άγχος, λιγότερη κατάθλιψη- με εκείνους που εργάζονται 44 έως 48 ώρες την εβδομάδα. Στο μέλλον, «θα κοιτάμε πίσω και θα σκεφτόμαστε, γιατί δουλεύαμε όλοι πέντε ημέρες». λέει ο καθηγητής Burchell.
Κορυφαία απόδοση
Πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι οι πολλές ώρες εργασίας τους αποδίδουν όλο και λιγότερο.
Μια εργαζόμενη πλήρους απασχόλησης στην αρχή της καριέρας της, η περιβαλλοντική μηχανικός Megan Neiderhiser θυμάται να χαζεύει δίπλα στον ψύκτη νερού, συζητώντας με τους συναδέλφους της. Τώρα, που εργάζεται 30 ώρες την εβδομάδα, αλλά στοχεύει στους ίδιους στόχους εσόδων με τους συναδέλφους της πλήρους απασχόλησης, δεσμεύει κάθε ώρα για συγκεκριμένους στόχους και δεν σπαταλά το χρόνο της 40μελούς ομάδας της με υπερβολικές συσκέψεις.
Πηγή: naftemporiki.gr
