Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Έλεγα να μην το σχολιάσω, αλλά πώς; Έτσι κι αλλιώς μια σκηνή, μια φωτογραφία είναι η αποτύπωση της στιγμής. Και για την χώρα ολόκληρη χαρακτηρίζει μια μακρά περίοδο: Οι Ρομά που πωλούσαν μαγιάτικα στεφάνια στο κέντρο του Ηρακλείου, για όσους την Πρωτομαγιά προτίμησαν το ραχάτι και τον καφέ αντί να πιάσουν οι ιδιοι το μαγιόξυλο. Όπως έκαναν την Καθαρή Δευτέρα με τους χαρταετούς, όπως κάνουν στην παρέλαση με τα σημαιάκια, όπως βγαίνουν οι συμπαθείς Πακιστανοί με τις ομπρέλες μόλις βρέξει.
Μια αισιόδοξη ανάγνωση του φαινομένου μιλά για το επιχειρηματικό δαιμόνιο εκείνων που με κάθε τρόπο προσπαθούν να βγάλουν ένα ευρώ, να κερδίσουν ένα καλό μεροκάματο! Και έχει βάση αυτή η προσέγγιση αν σκεφτείς ότι όλοι αυτοί είναι περίπου ίδιοι- σημαιάκια, χαρταετοί, στεφάνια από μαργαρίτες τώρα…επιχείρηση όλο τον χρόνο!
Βέβαια έτσι είναι αν έτσι νομίζετε! Διότι η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Όλοι αυτοί οι «επιχειρηματίες» έχουν αντιληφθεί –έστω και υποσυνείδητα- τι έχει συμβεί σε τούτο τον τόπο. Μια μεγάλης ανατροπής. Της σταδιακής αποβιομηχάνισης, της κατάρρευσης του παραγωγικού ιστού ενός κράτους που μπορούσε να έχει αυτάρκεια και «αυτοδυναμία». Ταυτοχρόνως ζήσαμε την περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας, της πλήρους αποχαύνωσης, της δήθεν αστικοποίησης χωρίς να αποβάλλουμε την χωριατιά μας, ζούσαμε και ζούμε την κοινωνική νιρβάνα , μια μόνιμη…σιέστα!
Κλείσαμε τις μεγάλες μονάδες κι όσες δεν έκλεισαν τις μετατρέψαμε «προβληματικές» με όρους Δημοσίου. Προσανατολίσαμε τις σπουδές και τη μόρφωση στην επαγγελματική αποκατάσταση στο Δημόσιο, αναζητήσαμε τι «διευθυντικές» θέσεις, φτιάξαμε 40ρηδες συνταξιούχους, θρέψαμε το τέρας της γραφειοκρατίας για να αυγατίζουν οι καρέκλες.
Ένας λαός με μεγάλη ιστορία, που θέλει να λέγεται έξυπνος, καταφερτζής και περιούσιος δεν έχει πλέον ταυτότητα και προσανατολισμό. Προτιμήσαμε το εύκολο, την επιδότηση των εταίρων, το χρήμα του τζόγου, από το «χτίσιμο» πάνω στα θεμέλια ενός τεράστιου πολιτισμού, αποδείξαμε το σύνηθες: είμαστε ανάξια τέκνα αξίων γονέων.
Δεν είμαστε ,πια, ικανοί να φτιάξουμε ένα χαρταετό, ένα στεφάνι, δεν καλλιεργούμε, δεν ποτίζουμε τη γη μας. Μόνο…μπουμπουριστούς δεν μας δίνουν ακόμη τους χοχλιούς όταν ψιχαλίζει! Μαγιόξυλο θα πιάναμε;
*ΤΟ κείμενο δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της "Πατρίδος"
