της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Άραγε πως θα ήταν να ζούσαμε σε ένα κόσμο χωρίς καμιά διαφωνία; Με το πρώτο άκουσμα φαίνεται αρκετά δελεαστικό αλλά με μια δεύτερη ματιά καταλαβαίνουμε ότι προϋποθέτει την παντελή έλλειψη ρήξης. Προχωρώντας την σκέψη μας, μοιραία αναρωτιόμαστε αν η δημιουργία ενός ρήγματος ή μιας διαφωνίας καταστρέφει τα δεσμά που μας ενώνουν με τους άλλους ;
Φυσικό επακόλουθο της απάντησης αυτής είναι ότι πρέπει να είμαστε τελικά όλοι ίδιοι μεταξύ μας, με τις ίδιες απόψεις, τις ίδιες σκέψεις και την ίδια αντιμετώπιση σε ένα ζήτημα ώστε να μην διαφωνούμε.
Η διαφορά απόψεων που υπάρχει για ένα συγκεκριμένο ζήτημα ανάμεσα σε δυο ή περισσότερα άτομα είναι μέρος των ανθρώπινων σχέσεων. Όλοι εξορισμού είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες οπότε αντιδρούμε διαφορετικά ανάλογα με τις πεποιθήσεις, τις προτιμήσεις και τις ανάγκες μας. Η διαφωνία λοιπόν ενώ θα έπρεπε να είναι φυσιολογική και αναμενόμενη ερμηνεύεται πάντα ως ανάρμοστη και τρομαχτική.
Όταν δυο άτομα διαφωνούν δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η σχέση τους περνάει κρίση. Αν σεβόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου και το δικαίωμα του να έχει προσωπική ματιά τότε δεν είναι απαραίτητο να καταλήξουμε σε διαφωνία μαζί του. Πολλές φορές όμως στην ζωή όσο κι αν έχουμε καλή θέληση, όσο κι αν προσπαθούμε να μην καταλήξουμε σε ρήξη είναι αδύνατο αφού μια σχέση για να διατηρηθεί χρειάζεται και την συγκατάβαση του άλλου.
Με το σκεπτικό αυτό καταλαβαίνουμε ότι οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις μας είναι συχνά αναγκαίες για να γνωρίσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Απλά, δεν είναι πάντοτε δυνατό ή επιθυμητό, να επιβάλει κάποιος τον δικό του τρόπο σε μια σχέση. Από την άλλη μεριά πάλι μια διαφωνία μπορεί να βοηθήσει να αποκατασταθεί η ισορροπία σε ένα πρόβλημα, πράγμα που δεν μπορεί να το κάνει η σιωπή ή η απόκρυψη των προβληματισμών μας.
Είναι γεγονός ότι τίποτα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς συζήτηση και τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί αν δεν εκθειάσουμε το πρόβλημα μας στον άλλο. Κρύβοντας το πρόβλημα έντεχνα «κάτω από το χαλί» και δίνοντας χώρο στην σιωπή απλά στρουθοκαμηλίζουμε, χρονοτριβούμε και πληρώνουμε το ψυχολογικό κόστος της ατολμίας μας.
Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο μέσα από μια διαφωνία ή ρήξη ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα. Μπορεί πολλές φορές αυτό να είναι συναισθηματικά επώδυνο όμως είναι αρκετά βοηθητικό ιδιαίτερα σε πράγματα, θέσεις ή καταστάσεις που συσσωρεύονται αρκετό καιρό μέσα μας και μας ταλαιπωρούν καθώς είναι πολύ ανακουφιστικό να βγάζουμε τα κρυμμένα μας συναισθήματα στο φως. Στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να επωμιστούμε το τίμημα των πράξεων μας, αφού είναι πολύ πιθανών να αναπτύξουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα από τα καταπιεσμένα συναισθήματα μας.
Καθαρίζοντας τον «εσωτερικό μας αέρα» μπορούμε πιο εύκολα να έλθουμε κοντά με τον άλλο αφού δεν μας χωρίζουν πια σκέψεις ανέκφραστες, καθώς έχουμε δηλώσει τι είναι αυτό που μας ενοχλεί και τον τρόπο που θα προτιμούσαμε για να λυθεί. Από την άλλη πάλι θα ήταν εξίσου ισότιμο να μπορούμε να δεχόμαστε και την εξωτερίκευση των συναισθημάτων από τους άλλους όσο αρνητική κι αν είναι.
Η ανοχή στην διαφωνία είναι μια δεξιότητα που τελικά όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αν θέλουμε να έχουμε υγιείς και όχι ψεύτικες σχέσεις. Μπορεί να είναι μια διαδικασία επώδυνη αλλά τουλάχιστον γεννά αυθεντικές σχέσεις. Δεν είναι απαραίτητο μέσα από μια διαφωνία να περάσουμε τον άλλον από «λαϊκό δικαστήριο» για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, καθώς είναι αρκετό να δηλώσουμε απλά και ειλικρινά το συναίσθημα μας. Αυτό μπορεί να συμβεί βέβαια εφόσον ο σκοπός μας δεν είναι να προσβάλουμε, να κακολογήσουμε ή να πληγώσουμε τον συνομιλητή μας αλλά να τον βοηθήσουμε να καταλάβει, τι είναι αυτό που πραγματικά μας ενοχλεί και πως μπορεί να το διορθώσει.
Πολύτιμο βοήθημα στον προβληματισμό μας αυτόν μπορεί να σταθεί η φράση του Ναπολέων Βοναπάρτη ότι « Οι άνθρωποι που πρέπει να φοβάσαι δεν είναι αυτοί που διαφωνούν μαζί σου, αλλά αυτοί που διαφωνούν μαζί σου και φοβούνται να σου το πουν». Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε ότι τελικά οι σχέσεις που κρατούν σε βάθος χρόνου είναι αυτές που δοκιμάζονται και αντέχουν μέσα από μια διαφωνία αφού την χρησιμοποιούν ως εργαλείο αναδόμησης και επικοινωνίας αψηφώντας το «προσωποκεντρικό» ΕΓΩ τους.
