*Της Εύας Καπελλάκη – Κοντού
Αν εσύ… ήμουν εγώ, άραγε τι θα έκανα; Αν εσύ που είσαι διαφορετικός γιατί έρχεσαι από άλλη χώρα – ναυαγός – και πρόσφυγας στη δική μου μικρή πατρίδα, τι θα έκανα; Θα ήμουν τόσο ευγενική όσο εσύ; Θα ήμουν τόσο υπομονετική όσο εσύ; Θα ήμουν τόσο ευπροσήγορη όσο εσύ; Θα ήμουν τόσο επιμελής και επιπρόσθετα, θ’ άλλαζα θρησκεία και θα βαπτιζόμουν, θα μάθαινα τόσο καλά τη γλώσσα της πατρίδας σου, όσο εσύ; Ποιος ξέρει;! Όμως εσύ τα έχεις κάνει όλα αυτά με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Κι όλα είναι γύρω σου όμορφα και σε υπέροχη αρμονία, εναρμονισμένα.
Αν στη θέση σου «άντρα»… ήμουν εγώ « η γυναίκα», τι θα έκανα; Θα εξαντλούσα την αυστηρότητά μου επάνω σου; Θα επέβαλα τη γνώμη μου με τη μυϊκή μου δύναμη, όπως κάνεις εσύ τις περισσότερες φορές; Αν εσύ που κυβερνάς τις τύχες αυτού του πλανήτη ήμουν εγώ, άραγε τι θα έκανα; Συλλογίζομαι πόσο δύσκολη θέση είναι αυτή όταν πραγματικά την κατέχεις και πόσο εύκολη η άλλη, αυτή του παρατηρητή… θα σταματούσα τους πολέμους, θα δημιουργούσα τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο κόσμο, πιο ανθρώπινο κι όχι ζωώδη και άγριο, επιθετικό και απρόσιτο. Αλλά… είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ που κυβερνάς!!
Αν ήμουν…!
Αν εσύ που είσαι «ο πατέρας»… ήμουν εγώ « η μητέρα» τι θα έκανα; Θα ήμουν πιο αυστηρή, θ’ ανησυχούσα λιγότερο και θα εκλογίκευα τις καταστάσεις περισσότερο; Θ’ αντιμετώπιζα την κάθε εχθρική διάθεση με σύνεση και αυτοκυριαρχία; Θα ήμουν μανδύας προστασίας για την οικογένειά μου;
Αν στη θέση σου «παιδί μου»… ήμουν εγώ «η μητέρα σου», θα πειθαρχούσα όσο εσύ; Θα μελετούσα όσο εσύ;, θα ήμουν κοινωνική όσο εσύ και λογική όσο εσύ και τόσο τρυφερή όσο εσύ, λιγότερο αγχωτική όσο εσύ; Ποιος ξέρει!
Αν εγώ… ήμουν εσύ….
Τώρα όμως που εγώ είμαι η γυναίκα, η σύζυγος, η μητέρα, η παρατηρήτρια, είμαι «εγώ» που βλέπω εσένα, που είσαι «εσύ», το μόνο που μπορώ να κάνω, γιατί τώρα ξέρω, είναι να σ’ αγαπώ, να προσπαθώ να ενώσω τη δική μου δύναμη με τη δική σου, το δικό μου «θέλω» με το δικό σου, τη δική μου καλοσύνη με τη δική σου και τη δική μου αγάπη με τη δική σου, για να γίνει ο κόσμος πιο φωτεινός, να φύγει από το σκοτάδι και να γαληνέψει από τις τόσες συμφορές που προκαλεί η άρνηση όλων μας να μπούμε για μια στιγμή στο ένδυμα του άλλου και να συλλογιστούμε:
Αν εσύ … ήμουν εγώ» έστω και για λίγο. Θα μας έκανε να κατανοήσουμε το διαφορετικό, να αποδεχτούμε το αλλιώτικο και να συνεργαστούμε για μια αρμονική συνύπαρξη στο σχολείο, στο σπίτι και στην καθημερινότητά μας.
Η θεατρική ομάδα που αποτελείτο από τους εξαίρετους ηθοποιούς Ρένα Πασπάτη, Σίμο Χριστοδούλου, Δομήνικο Ταβερναράκη, Γιάννα Κεφάλα, Μαρία Μανιδάκη, Γιώργο Χατζηαντωνίου, Γιάννη Παραουλάκη και Γιάννη Πανταγιά, απέδωσαν το τόσο ευαίσθητο θέμα από το κείμενο του Δημήτρη Σεϊτάνη, με πολλή δεξιοτεχνία μέσω της δραματικής τέχνης και μετέφεραν στο κοινό - από παιδιά και ενήλικες - το ηθικό δίδαγμα:
Αν για μια στιγμή βγάλουμε το ένδυμα το δικό μας και φορέσουμε του άλλου, τότε μόνο θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το νόημα της ζωής και οι σχέσεις μας θα γίνουν καλύτερες, ανθρώπινες, επικοινωνιακές, δημιουργικές και ο πολιτισμός μας θα γνωρίσει μεγάλη δόξα!
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Fedrico II”
