της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Το ταξίδι με το καράβι για το νησί είναι μια μόνιμη εξάσκηση υπομονής, αλλά και το πρώτο καλωσόρισμα. Φτάνω στο λιμάνι και ξεκινάει η γνωστή ρουτίνα…
Πρώτα είναι το μαρτύριο της βαλίτσας, του σακιδίου πλάτης και του σάκου, που κατεβαίνουν στο νησί γεμάτα ρούχα (τα μισά δε θα φορεθούν), σημειώσεις (οι περισσότερες δε θα διαβαστούν) και άδεια τάπερ (αυτά θα επιστρέψουν γεμάτα). Εκεί, μπροστά στη μπουκαπόρτα καλούμαι να πάρω την πρώτη απόφαση, θα τα αφήσω στη νταλίκα ή θα τα πάρω μαζί μου; Να περιμένω μία ώρα το πρωί για να τα παραλάβω ή να τα σέρνω πέρα δώθε σαν αχθοφόρος; Η απάντηση εξαρτάται πάντα από το βάρος των αποσκευών και τον κόσμο που περιμένει μπροστά από τις νταλίκες.
Μετά έρχεται το κυνήγι του καθίσματος... Αν είμαι τυχερή θα βρω μια θέση να κάτσω. Αν είμαι ακόμα πιο τυχερή θα βρω και πρίζα για να συνδέσω τον υπολογιστή. Βέβαια, ένα sleeping bag εδώ, ένα σεντονάκι εκεί, μια κουβερτούλα παραπέρα κάνουν δύσκολο το έργο μου, καθιστώντας όριο απαράβατο τα τρία καπαρωμένα καθίσματα.
Το τρίτο μέρος της εν πλω εμπειρίας περιλαμβάνει τον παραδοσιακό καραβίσιο καφέ, που παραμένει μυστήριο το πώς μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να μην πίνεται.
Εδώ, όμως, τελειώνει η ακτοπλοϊκή περιπέτεια και ξεκινάει η άλλη όψη του ταξιδιού, η γραφική, η αστεία. Μια όψη διαφορετική, που περιλαμβάνει απρόσμενες συναντήσεις, νέες γνωριμίες, επιτραπέζια παιχνίδια, ρακή και λίρες. Μέσα στον 9ωρο εγκλεισμό έχεις μεγάλες πιθανότητες να συναντήσεις μπατζανάκηδες και παλιούς συμμαθητές, που έχεις να δεις χρόνια, να περάσεις ολόκληρη τη νύχτα μιλώντας με αγνώστους, που σε κερνούν συνέχεια ρακή και κρασί, αλλά να πετύχεις κάποια μίνι συναυλία σε ένα από τα καταστρώματα ή τις καφετέριες. Φυσικά, αν τα πετύχεις όλα αυτά, είναι πολύ πιθανό να σε βρει το ξημέρωμα ζαλισμένο και με μερικές νέες επαφές στο κινητό (ίσως και ένα νέο φίλο).
Το τέλος του ταξιδιού, πάντως, σε βρίσκει να μπαίνεις άυπνος και ελαφρώς πιασμένος σε ένα ΤΑΞΙ, που πάντα, μα πάντα παίζει κρητικά (λες και τα ΤΑΞΙ στο λιμάνι έχουν κάνει ειδική συμφωνία). Μόλις ακούσεις τη λύρα, τότε πια καταλαβαίνεις ότι επιτέλους έφτασες σπίτι!
