Του Δημήτρη Μιμή
Την προσπάθεια τοπικού τηλεοπτικού καναλιού κατά την διάρκεια των ειδήσεων στις 13-11-2017, την χαρακτηρίζω ως μια προβοκατόρικη ενέργεια εις βάρος του νέου υπό δημιουργία πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς, αλλά ιδιαίτερα εις βάρος ενός εκ των υποψηφίων, του κ. Νίκου Ανδρουλάκη.
Τον ίδιο χαρακτηρισμό θα έλεγα για οποιαδήποτε άλλη Αριστερά η Δεξιά παράταξη προσπαθούσε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και μάλιστα με νέους ανθρώπους, όταν θα αντιλαμβανόμουν την προσπάθεια κάποιων να μειώσουν το ξεκίνημα αυτό και μάλιστα συντοπίτη τους.
Καλεσμένος της εκπομπής ήταν ο πρώην βουλευτής και υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Μανόλης Στρατάκης, ο οποίος κράτησε άψογη θέση έναντι των τοποθετήσεων των δημοσιογράφων της εκπομπής. Πιστεύω ότι ο καλεσμένος αντιλήφθηκε άμεσα την παγίδα που του έστησαν οι δημοσιογράφοι και έντεχνα απέφυγε να απαντήσει.
Δυο είναι οι λόγοι που ομολογούν αυτή την προβοκατόρικη ενέργεια.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι προσπάθησαν να απαξιώσουν την επιτυχία του συντοπίτη μας υποψήφιου για την προεδρία του νέου πολιτικού φορέα, κ. Νίκου Ανδρουλάκη, άσχετα αν ήρθε δεύτερος στην ψηφοφορία, και αυτό σε σχέση με τη διαφορά ψήφων από την άλλη υποψήφια για την προεδρία κ. Φώφη Γεννηματά. Το Κανάλι θεώρησε ότι οι κρητικοί δεν ψήφισαν όσο έπρεπε τον κύριο Ανδρουλάκη και ότι θα έπρεπε να πάρει περισσότερους ψήφους, λόγω εντοπιότητας και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να τονίσουν αλλά και να επιβραβεύσουν τον κρητικό υποψήφιο φέρνοντας άσχετα παραδείγματα.
Ο δεύτερος λόγος, που καλά και δεν απαντήθηκε από τον καλεσμένο, ήταν το ερώτημα με ειρωνικό τρόπο, εκ μέρους της δημοσιογράφου, αν στο τέλος η Κεντροαριστερά καταλήξει σε αντι-αριστερά. Έχετε ακούσει ξανά αυτόν όρο; Ναι, σε διάφορους κύκλους κυκλοφορεί με την υποσυνείδητη επιθυμία τους πάντα να ανακόψουν την άνοδο της Αριστεράς στη χώρα μας.
Καταλαβαίνω τον πόνο αλλά και την ανησυχία της δημοσιογράφου μπροστά σ΄ αυτά που εξελίσσονται τις μέρες αυτές στο χώρο της Αριστεράς. Έχω όμως την εντύπωση ότι κάποιοι ακόμα δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Αριστερά αλλά ακόμα δεν γνωρίζουν και την αναγκαιότητα της στις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές καταστάσεις. Ελπίζουν και προσπαθούν η κοινωνία μας να μείνει πίσω γιατί έτσι τους εξυπηρετεί.
Όμως μπορώ να παρατηρήσω ότι, και από την άλλη πλευρά, δηλαδή την πλευρά του κ. Ανδρουλάκη, δεν έγινε αποδεχτή η επιτυχία του. Να χαρούμε για την επιτυχία της κ. Γεννηματά, αλλά να χαιρόμαστε και για την επιτυχία του συνυποψήφιου της. Ενδοπαραταξιακή ψηφοφορία ήταν. Μη βγάζουμε τα προσωπικά μας. Έτσι δεν πάμε μπροστά.
Οι τρόποι αυτοί μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω και πρέπει να σταματήσουν. Ορισμένοι να καταλάβουν ότι στη φύση του ανθρώπου αλλά και της κοινωνίας είναι εγγεγραμμένη η πρόοδος και ότι μόνο με αυτήν προχωράμε μπροστά και εξελισσόμαστε.
