του Δημήτρη Καρατζάνη
Μέρες τώρα με ''πιλάτευε'' η γυναίκα μου ,να κατεβάσομε στην αποθήκη, στο υπόγειο, κάποια πράγματα , που είχαν προκύψει από μια... μίνι εκκαθάριση που είχε πρόσφατα κάνει και να ανεβάσομε κάποια άλλα από κει, προκειμένου να ''ετοιμάσομε το σπίτι για τα Χριστούγεννα''.Αυτό επαναλάμβανε, μονότονα σχεδόν κάθε πρωί το τελευταίο διάστημα, με το που άνοιγε τα μάτια της.
Ομολογώ ότι αυτή είναι μια ''αγγαρεία'' που -κυριολεκτικά- την ...απεχθάνομαι , γι αυτό όλο και κάποια δικαιολογία εφεύρισκα για να παραπέμπω συνεχώς το θέμα στις... καλλένδες. Αυτό όμως μέχρι χθες ,οπόταν βρέθηκα μπροστά σε ένα έμμεσο... τελεσίγραφο ,καθώς η συνηθισμένη πρωινή γκρίνια, συνοδεύτηκε κι από ένα... βέλος ,που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως πάρθιο ''Δεν πειράζει, αν δεν μπορείς , θα το κάνω μόνη μου!''
Έτσι βρέθηκα ,Σάββατο πρωί ,να προσπαθώ να βολέψω κάτι...αρχαιολογίες στην αποθήκη, ενώ η κανονική τους θέση θα πρεπε να αναζητηθεί αλλού . Σε κάποιο... σκουπιδότοπο ίσως ,ενδεχόμενο όμως, που ούτε καν τολμούσα να φέρω προς συζήτηση.
Καθώς λοιπόν ''αγωνιζόμουν'' μέσα στη στενόχωρη αποθήκη να φέρω βόλτα την κατάσταση ,το μάτι μου έπεσε πάνω σ ένα μεγάλο δερμάτινο κουτί ,μισοκρυμένο πίσω από κάποιες ευμεγέθεις χαρτόκουτες, που, όπως έδειχνε η όψη του ,δεν θα πρέπε να το είχε ακουμπήσει χέρι ανθρώπινο, τουλάχιστον κάποιες δεκαετίες .
Άρχισα να το ξετυλίγω σιγά -σιγά από τις ταινίες συσκευασίας, πιο πολύ από περιέργεια , παρά για να το... ξεφορτωθώ, στοχεύοντας να εξοικονομήσω χώρο, ΄Μόλις όμως η ματιά μου έπεσε στο περιεχόμενο του, ένοιωσα τα γρανάζια της μνήμης -παρά τη σκουριά των χρόνων τους- να μπαίνουν αυτόματα μπροστά και να με γυρίζουν δεκαετίες πίσω .
Συγκεκριμένα, σ ένα θείο της γυναίκας μου-μακαρίτης πια από χρόνια- που αυτό ήταν το δώρο του στο γάμο μας.Μια κινηματογραφική μηχανή super 8 δηλαδή , για να μπορούμε να βλέπομε ταινίες, όπως μας είπε , μια και η κωμόπολη της Βόρειας Ελλάδας, όπου θ ανοίγαμε το πρώτο σπιτικό μας μετά το γάμο , κείνη την εποχή, δε διέθετε τέτοια ''πολυτέλεια''.
Με αυτόν το ''μπάρμπα'' της γυναίκας μου -ένα δύστροπο ανθρωπάκι-ομολογώ ,πως δεν είχα κι ιδιαίτερη σχέση .Γι αυτό και με συγκίνησε ιδιαίτερα το δώρο του και πιο πολύ, η δικαιολογητική του σκέψη.
Εκείνο όμως, που κυριολεκτικά με συγκλόνισε μ αυτόν τον φαινομενικά ''μονόχνωτο'' άνθρωπο ,ήταν κάτι άλλο. Το προσωπικό του ημερολόγιο, που ,πολλά χρόνια μετά, βρέθηκε -μέσω της αδελφής του- στα χέρια μου .Τα τελευταία αυτά χρόνια, είχε αποτραβηχτεί στο παλιό πατρικό του σπίτι σ ένα μικρό χωριό στο Ρέθυμνο ,όπου ζούσε ολομόναχος, βαθιά απογοητευμένος από διαδοχικές ατυχίες στην προσωπική κι επαγγελματική του ζωή.
Μεταφέρω εδώ κάποιες από τις σημειώσεις αυτού του ημερολογίου, στο οποίο ειχα αναφερθεί ξανα σε δημοσίευμα μου ,πριν 20τόσα χρόνια,1-1-96: Παλι μέσα. Μόνος Μόνο η Μαρίκα (αδελφή του) με πήρε για ''χρόνια πολλά'' Ας είναι καλά.
6-1-96: Πάω στην Εκκλησία. Παρουσία τυπική. Λειτουργία δε φτάνει στην καρδιά Ανάγκη να εξομολογηθώ
7-1-96: Καιρός καλός .Ήλιος! Δόξα σοι ο θεός. Καφενείο γεμάτο. Κουβέντα μόνο για λάδι κι επιδότηση. Βαρέθηκα...
14-1-96: Κρύο πολύ .Καφενείο Κέρασα το φίλο μου Μιχάλη. Ωραία να μπορείς να προσφέρεις
17-1-96: Μόνος .Ξανά μέσα. Κούραση ψυχής. Απογοήτευση .Απουσιάζει κι ο πνευματικός μου φίλος .Κρίμα!!
4-2-96: Πάλι μόνος. Ευτυχώς είχα τηλέφωνο από τη Μαρίκα. Μεγάλη ευτυχία!
20-2-96: Πάλι μόνος. Σιχαμάρα για όλα. Δεν αντέχω ούτε τηλεόραση. Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον . Ποιον ;Ισως αύριο, δώσει ο Θεός,να είμαι καλύτερα.
27-2-96: Μίλησα με τον πνευματικό μου. Χαρά! Ηρέμησα. Για πόσο άραγε; Θηρίο η μοναξιά. Πόσο να την αντέξει κι η ψυχή...
3-3-96: Μόνος!!! Δεν αντέχω άλλο. Πρέπει κάτι να πιω ,ότι κι αν μου κάνει...
Τέτοιες εγγραφές συνεχίζονται μέχρι το τέλος του Μάρτη. Στην τελευταία με ημερομηνία 1-4-96 σημειώνει με φανερή αστάθεια στη γραφή του:
Μόνος .Παγωμένος. Φωτιά ζεσταίνει τα πόδια. Ποιος θα ζεστάνει την ψυχή; ;Φτάνομε στο τέρμα; Τουλάχιστον να μην έχει κι εκεί κρύο και μοναξιά .Ότι άλλο Θεέ μου, εκτός απ αυτά...
Την ίδια μέρα έπαθε γαστρορραγία. Δεν ειδοποίησε κανένα και δυο μέρες αργότερα ξεψύχησε, ενώ τον μετέφερε στο νοσοκομείο ,ο πνευματικός του ,που είχε ανησυχήσει από την εξαφάνιση του.
Δεν άντεχε,άραγε, άλλο τη μοναξιά ή αποστρεφόταν τη συμπόνια; Με όποιο κριτήριο πάντως, ήταν μια γενναία ψυχή που πέρασε αθόρυβα δίπλα μας και βάδισε το Γολγοθά της, με αξιοπρέπεια και περηφάνεια, χωρίς να ζητήσει τίποτα από κανένα.
Ας είναι το κείμενο αυτό, μνημόσυνο στη μνήμη του
