Του Δημήτρη Καρατζάνη
Αν και η πολιτική επικαιρότητα προσφέρει αυτές τις τελευταίες μέρες πλούσια ερεθίσματα δεν θα ασχοληθούμε μαζί της. Ούτε με την τέως ΔΗΜΑΡίτισσα κα Γιαννακάκη ,που, η Γενική Γραμματεία διαφάνειας την οποία ''διακονεί'' επί Σύριζα, δείχνει, εκτός των άλλων, ότι της έχει ...διορθώσει δραστικά και την όραση. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός, ότι ενώ πριν λίγο καιρό ''εβλεπε'' τους Εσθονούς ως τραγικά θύματα του Στάλιν , σήμερα τους.... ψιλοβλέπει και .. ολίγον ως ναζιστές
Ούτε βέβαια προτιθέμεθα να ασχοληθούμε με το... μυστήριο των ημερών μας. Αυτό δηλαδή που καλύπτει τις πρωθυπουργικές διακοπές Όχι μόνο γιατί στη σκέψη μας αυτή τη στιγμή κυρίαρχη θέση κατέχει η συγκέντρωση των δόσεων για φόρο και ΕΝΦΙΑ, αλλά και γιατί οι ασχολούμενοι με αυτό ''ντετέκτιβς'',είναι εγνωσμένης αξίας και -εκτιμούμε- ότι σύντομα θα το διαλευκάνουν .
Όπως άλλωστε είχαν πράξει κάποιοι παλιότεροι συνάδελφοι τους 120 περίπου χρόνια πριν (Καλοκαίρι του 1896) με ένα ταξίδι του Βασιλέως Γεωργίου του Ά στην Ευρώπη για'' ιαματικά λουτρά και διπλωματικές επαφές'', όπως εγραψαν οι προσκείμενες στα ανάκτορα εφημερίδες, την ώρα που η Κρήτη ήταν πάλι ''από άκρου εις άκρον ζωσμένη από φλόγες''.
Όταν λοιπόν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας ''Νεα Ημέρα'' εντόπισαν τον βασιλιά στο Παρίσι ''εν τω καλλυντηρίω (καμαρίνι) της μεγάλης σταρ της εποχής Σάρρας Μερνάρ'',ξεσηκώθηκε αληθινή θύελλα στην Αθήνα με επικεφαλής το σατυρικό ποιητή Γεώργιο Σουρή, που έγραψε στο ''Ρωμιό' του:
''Λεν πως φεύγει ,νάτος νάτος, ο γλεντζές ο Κορωνάτος...
Λεν πως φεύγει κι από πίσω μαύρα πλήθη γυναικών
-με το χρώμα του θανάτου σέρνουν ξέπλεκα μαλλιά-
-και κοράκια που χορτάσαν από σάρκες Κρητικών,-
κράζουν δίπλα στο καράβι ,''κατευόδιο ,Βασιλιά''
Αυτά βέβαια συνέβαιναν σε άλλες εποχές και δεν έχουν καμια σχέση με τη σημερινή, ούτε με τον αριστερό πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του ,που ''είναι κάθε λέξη από
το Σύνταγμα αυτής της χώρας''
Ενώ όμως ξεκινήσαμε για μη πολιτικό κείμενο ,παρεκλίναμε χωρίς να το καταλάβομε, σε πολιτικά σχόλια, γι αυτό κι επιστρέφομε άμεσα στον ...ορθό δρόμο. Στο κείμενο που ακολουθεί λοιπόν πήραμε αφορμή από το δημοσίευμα -σε παρακείμενη στήλη- του Κώστα Μπογδανίδη,΄που αγανακτισμένος κι αυτός, όπως όλοι μας ,από τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται καθημερινά στους δρόμους μας-και όχι μόνο στον ΒΟΑΚ, το τονίζουμε-επισημαίνει, πως ''αν δεν αλλάξουμε, δεν υπάρχει σωσμός
''Πως όμως να αλλάξουμε φίλτατε Κώστα ; Τα ιερά κείμενα λένε, πως η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, συνέβη μία μόνο φορά στα δυο χιλιάδες χρόνια και για αυστηρώς περιορισμένο αριθμό ατόμων, τους μαθητες του Χριστού, Να αρχίσομε τα ευχέλαια και τις λιτανείες ανά χιλιόμετρο ,κατά πως κάποιοι ευλογούν τα στυλό των υποψηφίων στις Πανελλήνιες εξετάσεις ,φοβούμαστε πως δεν θα βρούμε άκρη.
Γι αυτό θα μας επιτρέψετε να καταθέσομε μια μικρή εμπειρία από την...επάρατη- για κάποιους- Εσπερία, και μάλιστα από μια μικρή χώρα όπως το Βέλγιο.
Στη χώρα αυτή λοιπόν, που υπηρέτησαμε κάποια χρόνια , ο μικρός μου γιος φοιτούσε σε βέλγικο δημοτικό σχολείο .Όχι σε κανένα ''ευγενές'' ιδιωτικό, αλλά σε ένα συνηθισμένο δημόσιο στην περιοχή κοντά στο ΝΑΤΟ. Σε αυτό λοιπόν το δημόσιο σχολείο, διδασκόταν εκτός των άλλων και το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής.
Ένα μάθημα στο οποίο οι δάσκαλοι έδιναν τεράστια βαρύτητα και δεν περιοριζόταν μόνο στην αίθουσα, αλλά και έξω, στο δρόμο και σε ειδικές πίστες, Όταν το παιδάκι τελείωνε την έκτη Δημοτικού, μαζί με το απολυτήριο του σχολείου έπερνε, ύστερα από εξετάσεις, και το επίσης σπουδαίο πιστοποιητικό circulation routiere ,που επιβεβαίωνε τις γνώσεις του -θεωρητικές και πρακτικές- στα θέματα της κυκλοφορίας.
Θα μου πείτε, αυτά τα κάνουν οι ...κουτόφραγκοι,που -φανταστείτε - δεν εχουν άκόμα εισαγάγει στα σχολεία τους τις ...έμφυλες ταυτότητες...
