Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
«Χάνουμε τα καλύτερα μυαλά της χώρας»! Είναι το μότο που ακούμε το τελευταίο διάστημα στη μ.Μ. Ελλάδα. Το επιβεβαίωσε και ο υπουργός Έρευνας Κ.Φωτάκης λέγοντας ότι «την πενταετία 2009 - 2014 μετανάστευσαν από τη χώρα μας 20.000 επιστήμονες» (θέλω να πιστεύω ότι ήταν στατιστική η χρονολόγηση κι όχι…πολιτική διαπίστωση ότι μετά το…2014 σταμάτησε η «μετανάστευση»).
Οι αριθμοί ακούγονται τραγικοί, δημιουργούν ένα αίσθημα βαθιάς μελαγχολίας. Φεύγουν οι καλύτεροι, μεταναστεύουν οι άριστοι- μπορεί να βγάλεις και ένα πρόχειρο, ένα βιαστικό συμπέρασμα ότι μέσα μένουμε οι δεύτερης διαλογής Έλληνες.
Είναι αλήθεια ότι η μ.Μ Ελλάδα ζει μια μεγάλη κρίση. Δεν είναι όμως αλήθεια ότι είναι η μεγαλύτερη της σύγχρονης ιστορίας της ούτε η πιο επώδυνη. Προφανώς είναι η πλέον βασανιστική και μακρόβια για τις σημερινές γενιές , που είχαν βολευτεί ζώντας σε μια επίπλαστη καλοπέραση.
Δεν ζήσαμε πόλεμο, δεν ζήσαμε κακουχίες, είχαμε και του πουλιού το γάλα. Χωρίς σχέδιο, χωρίς παραγωγή και με τον κοινωνικό-πολιτισμικό ιστό της χώρας να διαταράσσεται. Τούτο είναι και το σπουδαιότερο από τα «κακά» που ανέδειξε η κρίση. Όσο και αν δεν μας αρέσει, το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό. Γίναμε μια χώρα καρτούν.
Κι αυτό έχει συνέπειες. Στην κοινωνία, στην οικονομία, στις δουλειές. Πολύ περισσότερο σε Έλληνες που έχουν σπουδάσει, έχουν επενδύσει στη γνώση –σε ένα κράτος που… δεν επενδύει πουθενά- αναζητούσαν κάτι καλύτερο, επεδίωκαν το ευ-ζην και δεν τους ένοιαζε μόνο να επιβιώσουν.
Δεν ξέραμε ποτέ, ως χώρα, πόσους γιατρούς, μηχανικούς και δικηγόρους έπρεπε να «παράγουμε»! Μόνο να…βγάζουν οι σχολές από τις οποίες κάποτε…διοριζόσουν και απευθείας στο Δημόσιο!
Όλα ήταν λάθος και σε λάθος καταλήγουν!
Από την άλλη υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις. Πότε ο ελληνισμός- αν μπορούμε να μιλάμε με τους ίδιους πια ιστορικούς όρους- μεγαλούργησε; Όταν περιχαρακώθηκε σε στενά όρια ή όταν άνοιξε τα φτερά του, όταν έφτασε στα πέρατα του κόσμου; Και μάλιστα με χειρότερες συνθήκες, ως ανειδίκευτος εργάτης- ενώ σήμερα μεταλαμπαδεύει γνώσεις και πολιτισμό ως φτασμένος επιστήμων ή ερευνητής; Είναι γεμάτη η Αμερική, η Αγγλία, η Γερμανία, η Αυστραλία, ο Καναδάς, ακόμη και οι αραβικές χώρες από Έλληνες επιστήμονες. Πού είναι ακριβώς το κακό- ή μόνο το κακό, τέλος πάντων..
Μπορούσε ακόμη και μια χώρα σαν την Ελλάδα, εάν σήμερα ήταν ακμάζουσα, να κρατήσει όλο αυτό το δυναμικό; Αυτό που έφυγε, αυτό που έμεινε κι αυτό που εξακολουθεί να…παράγει;
Κατά τη γνώμη μου όχι και γι΄ αυτό το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ότι φεύγουν τα καλύτερα μυαλά έξω, αλλά ότι εμείς, ως χώρα, τους αντιμετωπίζουμε ως παιδιά που κούνησαν μαντήλι και όχι ως πρεσβευτές μας. Δεν κάνουμε και δεν μπορούμε ίσως να κάνουμε τίποτα να κρατήσουμε τη σχέση, να αναπτύξουμε τους δεσμούς, εθνικούς, κοινωνικούς και επιστημονικούς με τους καλύτερους Έλληνες.
*το κείμνο αυτο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πατρίς"
