Της Αθηνάς Σπανάκη
Η φτώχεια δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου και η φιλανθρωπία δεν είναι η ύψιστη ανθρώπινη πράξη, πόσο μάλλον πολιτική πράξη! Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, το ελληνικό κράτος, με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μοιράζει ψίχουλα σε κατηγορίες συμπολιτών μας που από νοικοκύρηδες βασίζουν πια τη βραχύβια επιβίωση τους σε έκτακτα βοηθήματα.
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, από την αρχή της οικονομικής βύθισης του ελληνικού κράτους, δείχνει την κατεύθυνση προς την ανάκαμψη: μείωση της φορολογίας, νέες επενδύσεις και ανάπτυξη. Με απλά λόγια παραγωγή νέου πλούτου. ..Ωστόσο, αυτός ο δρόμος δε βρίσκεται χαραγμένος στον νεφελώδη αριστερο- κομμουνιστικό νου των κυβερνώντων. Απλά δεν τον πιστεύουν. Πιστεύουν σε ένα συγκεντρωτικό, παρεμβατικό κράτος όπου οι «ουρές» πολιτών θα είναι μια καθημερινότητα, όπου η φτώχεια θα...διανέμεται ισόποσα, όπου τα «χαρτζιλίκια» θα κρατούν στη ζωή μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού.
Η Νέα Δημοκρατία έχει αποκωδικοποιήσει τον τρόπο σκέψης τους και κατ’ επέκταση τον τρόπο που κυβερνούν. Τον καταγγέλει αδιάκοπα και με στοιχεία. Ωστόσο, δε μπορεί να κλείσει τα μάτια στο γεγονός ότι, για τώρα, αρκετοί συμπολίτες μας εξαρτούν την άμεση επιβίωσή τους από το έκτακτο μέρισμα. Το αντίθετο θα συνιστούσε αναλγησία. Η πολιτική του κ. Τσίπρα έχει φέρει σε οριακή κατάσταση χιλιάδες ανθρώπους, εξαναγκάζοντας την αντιπολίτευση να ψηφίσει το μέτρο επί της αρχής...
Εν τω μεταξύ τα εθνικά κτυπήματα μοιάζει να μην έχουν τέλος...Το εθνικό πένθος στην Μάνδρα ξεσκέπασε για άλλη μια φορά τα κούφια λόγια των κυβερνώντων, τις μεγάλες προεκλογικές υποσχέσεις της Περιφερειάρχη Αττικής Ρένας Δούρου. Αποκάλυψε τις εύκολες κριτικές που έκαναν πριν κυβερνήσουν και τη θρασύτητα με την οποία τώρα αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όπως ο κ. Τσίπρας προεκλογικά «έσκιζε τα μνημόνια», και μετεκλογικά θριαμβολογεί για τα «φιλοδωρήματα»...
Σιγά σιγά διολισθαίνουμε ως κοινωνία σε φτωχοποιημένους κόσμους. Αναρωτιέμαι πόσο απέχουμε από καταστάσεις σαν και αυτές της Βικτωριανής Αγγλίας που περιέγραφε ο Κάρολος Ντίκενς. Η φτώχεια, μια ξεχασμένη κοινωνική ασθένεια (!), δείχνει να επιστρέφει. Ο μόνος τρόπος να αντιδράσουμε είναι ο πολιτικός...
