Του Μάξιμου Σενετάκη*
Ήμουν εισηγητής της πλειοψηφίας στην κύρωση τεσσάρων σημαντικών συμβάσεων που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση και αφορούσε στην παραχώρηση δικαιώματος σε εταιρείες κολοσσούς όπως η Total και η ExxonMobil για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και Δυτικά της Κρήτης.
Μελετώντας τις συμβάσεις αισθάνθηκα ότι αν αναζητούσε κανείς την εθνική συνεννόηση και συναίνεση θα την έβρισκε στα συγκεκριμένα κείμενα.
Ένιωσα σαν κάτι να είχε αλλάξει από το κοντινό παρελθόν τότε που ως αντιπολίτευση η έξαλλη Αριστερά με το δάκτυλο της καταγγελίας μας στοχοποιούσε ως “γερμανοτσολιάδες” και “προδότες” που “ξεπουλάμε” τον ορυκτό πλούτο της χώρας...
Ναι ήταν τότε που η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ την οποία στήριζα ως βουλευτής της πλειοψηφίας είχε αναλάβει πρωτοβουλίες να θέσει τη χώρα στον διεθνή ενεργειακό χάρτη. Να την μετατρέψει σε ενεργειακό κόμβο. Να αναβαθμίσει την γεωπολιτική της θέση. Να ενισχύει την διαπραγματευτική της ισχύ. Να παραμείνει η Ελλάδα παράγοντας σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή.
Ναι, ήταν τότε που βάλαμε μπροστά τον αγωγό φυσικού αερίου TAP, τους τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου (βλ. αναβάθμιση Ρεβυθούσας). Τότε που υπογράψαμε αντίστοιχες με αυτές θα κυρώσουμε τώρα, Συμβάσεις Μίσθωσης για τις περιοχές Κατάκολο, Ιωάννινα, Πατραϊκός Κόλπος, Άρτα-Πρέβεζα. Αυτός ήταν ο Εθνικός Σχεδιασμός που κάναμε.
Ναι ήταν τότε που για να μην υπάρξουν σκιές, για να εκθέσουμε την ρηχότητα των επικριτών μας, φέραμε στη Βουλή τις Συμβάσεις για να δημιουργήσουμε ένα “κεκτημένο διαφάνειας”. Ο νόμος δεν υποχρέωνε την κυβέρνηση να το κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα μπορούσε να αρκεστεί στην υπογραφή των συμβάσεων και οι εταιρείες να ξεκινήσουν τις εργασίες τους χωρίς προηγουμένως οι συμβάσεις να περάσουν από την βάσανο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Κι όμως. Θέλαμε, η Εθνική Αντιπροσωπεία να ενημερωθεί. Ο ελληνικός λαός να μάθει. Να μάθει γιατί είναι τόσο σημαντικές για τη χώρα αυτές οι συμφωνίες. Ποιο είναι το στρατηγικό όφελος. Ποιο είναι το οικονομικό όφελος για την εθνική οικονομία και τις τοπικές κοινωνίες.
Ουδείς (μας) άκουγε τότε. Η χώρα χόρευε στον επαναστατικό ρυθμό που έπαιζαν οι ...ζουρνάδες του Αλέξη Τσίπρα. Και ήρθε ο Γενάρης του 2015 και το πρώτο εξάμηνο της “υπερήφανης διαπραγμάτευσης”. Ο εθνικός σχεδιασμός παραλίγο να ανατραπεί. Το κράτος έδειξε να έχει ασυνέχεια. Αυτό το καταστροφικό εξάμηνο, έφερε δυσμενέστερους όρους. Οι υπερήφανοι διαπραγματευτές αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν σε δυσμενείς όρους για την χώρα με ένα νέο, αχρείαστο, Μνημόνιο. Ένας εξ αυτών ήταν και η μνημονιακή υποχρέωση ιδιωτικοποίησης των ΕΛΠΕ…
Έκτοτε, οι συνθηκολογημένοι επαναστάτες συμμορφώθηκαν προς “τας υποδείξεις”. Έπραξαν το εθνικά αυτονόητο και επιβεβλημένο. Παρά την επίφαση της περιβαλλοντικής ευαισθησίας και τις προσχηματικές καθυστερήσεις, υιοθέτησε τη διεθνή πρακτική. Έκανε την προκήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού και την αξιολόγηση των εταιριών που εκδήλωσαν ενδιαφέρον. Διαπραγματεύτηκε μαζί τους τα τιμήματα, τα μισθώματα, τις αποζημιώσεις, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, όλο εν πάση περιπτώσει το πλέγμα που οφείλει να διέπει τόσο σημαντικές και πολύπλοκες συμβάσεις.
Ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε τελικά τις συμφωνίες με τις Repsol, Total, ExxonMobil και φυσικά τα ΕΛΠΕ που δεν εξαιρούνται από καμία σύμβαση... Έπρεπε να γίνουν κυβέρνηση για να συμφωνήσουν σε κάτι που διαχρονικά ήταν αντίθετος ο χώρος τους και καθυστερούσε την πρόοδο της χώρας.
Έστω κι έτσι και παρά τις καθυστερήσεις το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Ή νόμιζα ότι ήρθε. Ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα!
Πίστεψα ότι από τα ηρωικά περί “ξεπουλήματος”, ωριμάσαμε. Ότι πλέον αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε διαφορετικούς όρους. “Παραχώρηση δικαιώματος για έρευνα και εκμετάλλευση” αναφέρει ο τίτλος των συμβάσεων. Που σημαίνει ότι για να παραχωρεί κάποιος δικαίωμα, το έχει. Και πράγματι η Ελλάδα ασκεί εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο έδαφος το υπέδαφος τον θαλάσσιο και υποθαλάσσιο χώρο της επικράτειας της. Με την υπογραφή τέτοιων συμβάσεων ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Και αυτό έχει βαρύνουσα σημασία για τον επιθετικό γείτονα που σπεύδει με κάθε ευκαιρία να τα αμφισβητήσει…
Όλες αυτές οι σκέψεις δημιουργούσαν μια διάθεση αισιοδοξίας. Αισιοδοξία που ενισχύει η άποψη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ πως “το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια”. Που σημαίνει αφήνουμε το παρελθόν για να κοιτάξουμε το μέλλον.
Φέραμε προς κύρωση λοιπόν τέσσερις συμβάσεις που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση, χωρίς να αλλάξουμε ούτε κόμμα. Δεν αμφισβητήσαμε το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης τους. Δεν μιλήσαμε για ξεπούλημα. Είπαμε ότι οι συμφωνίες αυτές αποτελούν συνέχεια της εθνικής στρατηγικής. Αυτής που χαράξαμε εμείς το 2012-2015. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η στάση αυτή θα εκτιμάτο από την αξιωματική αντιπολίτευση. Ήταν οι δικές τους συμβάσεις. Με τις δικές τους υπογραφές. Πως θα μπορούσαν (ακόμα κι αν είχαν διάθεση να αντιπολιτευτούν) να αντιπολιτευτούν τον εαυτό τους; Να το ακυρώσουν;
Κι όμως! Έπεσα έξω! Προτού καν πάρω το λόγο για να αναφερθώ στα θετικά των συμβάσεων αυτών, ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, Σωκράτης Φάμελος έθεσε πολιτικό ζήτημα! Άρχισε να μιλά για “ξεπούλημα”. Είπε ότι το κόμμα του επιφυλάσσεται να κυρώσει τις συμβάσεις που ως κυβέρνηση υπέγραψε, γιατί δήθεν τα δεδομένα άλλαξαν. Γιατί δήθεν η σημερινή κυβέρνηση μεθοδεύει το ξεπούλημα των ΕΛΠΕ! Μάλιστα ρώτησε να μάθει “ποιος είναι ο μουστερής; Ποιος είναι ο επιχειρηματίας που κρύβεται πίσω από αυτό;” Ζητούσε επιμόνως να προσέλθει ο υπουργός Περιβάλλοντος Κωστής Χατζηδάκης να έρθει στη συνεδρίαση για να δώσει εξηγήσεις.
Του επεσήμανα ότι εδώ κυρώνουμε τις συμβάσεις που ίδιοι υπέγραψαν. Πως δεν είναι τα ΕΛΠΕ το θέμα. Κι όμως επέμενε. Από κοντά και άλλοι ηγετικοί του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξουν τη σημασία και το βάρος των καταγγελιών τους.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορούν τόσο εύκολα να ακυρώνουν τον εαυτό τους. Αλλά και δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι τόσο ανερυθρίαστα υποκριτές. Διότι, τα ΕΛΠΕ που τώρα κόπτονται ότι δήθεν η κυβέρνηση προτίθεται να ιδιωτικοποιήσει, εκείνοι πρώτοι τα έβαλαν σε τροχιά ιδιωτικοποίησης. Και επειδή ο κ. Φάμελος μπορεί να ξέχασε τι υπέγραψε πριν από τέσσερα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας ή να μην είχε χρόνο να διαβάσει το Μνημόνιο, δεν μπορεί να έχει τόσο κοντή μνήμη και να μην θυμάται την Έκθεση εποπτείας του Ιουνίου του 2019 (ένα μήνα δηλ προ των εκλογών) στην οποία αναφέρεται: «Επετεύχθη συμφωνία με τις ελληνικές αρχές έτσι ώστε το ΤΑΙΠΕΔ να λάβει τεχνική εντολή και να εξερευνήσει όλες τι διαθέσιμες επιλογές με στόχο να προχωρήσει η συναλλαγή (ιδιωτικοποίηση)!”
Πάλι καλά που υπάρχουν τα κείμενα που τους διαψεύδουν. Κι ευτυχώς που φέραμε προς κύρωση στην Βουλή τις συμβάσεις. Για να καταλάβει ο κόσμος ότι είμαστε αποφασισμένοι να περιφρουρήσουμε το “κεκτημένο διαφάνειας”. Για να κατανοήσει ότι μυθεύματα και στερεότυπα που εντέχνως καλλιεργήθηκαν περί ξεπουλήματος του ορυκτού πλούτου και άλλα γραφικά που ακούγονταν κατά το παρελθόν και επανήλθαν ξανά τώρα, διαψεύδονται με πάταγο. Δηλαδή με πολύ μεγαλύτερο θόρυβο από αυτόν που επιχειρεί όψιμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Μάξιμος Σενετάκης είναι βουλευτής ΝΔ Ηρακλείου
