του Δημήτρη Καρατζάνη
Kυριακή πρωί, λίγες μέρες πριν, κι έπινα τον καφέ μου στην πλατεία των Λιονταρίων(Ελευθερίου Βενιζέλου) στο ένα από τα δυο γνωστά μπογατσατζίδικα, συνηθισμένα στέκια των Ηρακλειωτών από πολλές δεκαετίες.
Αν και είχε τελειώσει από ώρα η λειτουργία στον Άγιο Τίτο, η κίνηση στην πλατεία ήταν ελάχιστη. σημάδι πως πολλοί Ηρακλειώτες προτίμησαν , τη ΄δροσιά της θάλασσας ή τη χαλαρότητα του χωριού, από τη βαβούρα της πόλης.
Κείνο το πρωί έτυχε να πίνω τον καφέ μ ένα παλιό -απ τα θρανία του σκολειού-φίλο ,που δε ζει πια στο Ηράκλειο , όμως δεν παραλείπει ποτέ, να πραγματοποιεί το ετήσιο, καλοκαιρινό ''προσκύνημα'' στη γενέθλια πόλη.
Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας με την πολιτική κατάσταση και καταλήξαμε -χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ειν αλήθεια- στην κοινή διαπίστωση , πως χειρότερη κυβέρνηση απ αυτό το ανεκδιήγητο ''τσούρμο'', που διοικεί(;)σήμερα τη χώρα, δεν έχει ξαναυπάρξει, στη νεότερη τουλάχιστον ιστορία μας
Το ενδιαφέρον στοιχείο ήταν, πως, κι απ΄το διπλανό τραπέζι που άκουσαν τη συζήτηση μας, έσπευσαν να συμφωνήσουν-fullhearted- με το συμπέρασμα μας. Πράμα που αποδεικνύει΄, πως η προπαγάνδα ,όσο επιτυχημένη κι αν είναι ,όταν συναντιέται με την πραγματικότητα χάνει... κατά κράτος.
Απολαμβάνοντας έτσι την κουβέντα μας, μαζί με την πρωινή δροσιά ,το μάτι μου έπεσε τυχαία σε δυο νεαρά παιδιά ,ξένοι όπως μαρτυρούσε η εμφάνιση τους, που κάθονταν λίγο πιο πέρα. Ακριβώς στο γύρο της κρήνης Μοροζίνη, που δρόσισε πρώτη φορά ικανοποιητικά το μόνιμα διψασμένο Μεγάλο Κάστρο. απολαμβάνοντος το''σάντουιτς'' τους. Μιά τεράστια ''μπαγκέτα'' παραγεμισμένη με αλλαντικά και... πρασινάδα
Κοίταζαν το Βενετσιάνικο μνημείο και κουβέντιαζαν, δείχνοντας το, σημάδι πως εκείνο αποτελούσε το αντικείμενο της κουβεντας τους. Ξαφνικά ένα σκυλί με κοντό πυρόξανθο τρίχωμα ,μεγαλόσωμο και φανερά ταλαιπωρημένο, που μέχρι κείνη την ώρα κοιμόταν αμέριμνο δυό-τρία μετρα πιο πέρα, σηκώθηκε ''αποταυρίστηκε'' αργά -αργά και πλησίασε διστακτικά τα δυό παιδιά .
Στάθηκε ακίνητος μπροστά στην κοπέλα με τα μάτια καρφωμένα, πότε σε κείνη και πότε στο ''σάντουιτς'' που έφερνε κάθε τοσο στο στόμα της ,κάνοντας όσο πιο φανερές γινόταν τις προθέσεις του και το λόγο που τον τράβηξε κοντά της.΄
Η κοπέλα κάτι είπε στο σύντροφο της κι αμέσως μετά άρχισε να κόβει κομματάκια από το ''σάντουιτς'' που έτρωγε και να το προσφέρει στο σκύλο. Οχι όμως πετώντας το προς το μέρος του ,αλλά ''σερβίροντας'' το στη γούβα που σχημάτιζε η μισόκλειστη παλάμη της.
Η μοιρασιά μάλιστα γινόταν με απόλυτα 'δικαιοσύνη., ''Μία εκείνη μία ο σκύλος ''. Το ''σάντουιτς με τη διπλή ...απομείωση, εξαφανίστηκε ''εν ριπη οφθαλμού' και αφου τα δυό παιδιά είπαν κάτι μεταξύ τους, ο νεαρός απομακρύνθηκε, για να επιστρέψει σε λίγο με με ένα καινούργιο ΄σάντουιτς στο χέρι , που, αφού το μοίρασαν στη μέση, άρχισαν και οι δυο-μια ο ένας και μια ο άλλος- να το προσφέρουν στο σκύλο,
Εκείνος ,έχοντας πια ξεθαρρέψει ,κούναγε χαρούμενος την ουρά του καταβροχθίζοντας τη ...μερίδα του,ενώ ,που και πού , ακούμπαγε και τη μουσούδα του στα γόνατα,πότε του ενός πότε του άλλου...
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την περιέργεια μου και τους πλησίασα.
Αγαπάτε πολύ τα σκυλιά απ ότι φαίνεται ,είπα. Πάρα πολύ ,ήρθε η απάντηση . Ειδικά τούτος εδώ μας φάνηκε τόσο ταλαιπωρημένος και τόσο συμπαθής ,που νοιώσαμε την τροφή να μας κάθεται στο λαιμό,,έτσι που μας μας κοίταζε.
Από που είστε, ξαναρώτησα .Από τη Δανία, είπαν με μια φωνή κι οι δυό. Σπουδάζομε ίστορία της τέχνης και είμαστε εδώ για διακοπές. Και πρέπει να πούμε, πως βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα για το αντικείμενο των σπουδών μας στη χώρα σας .Δυστυχώς όμως, αύριο φεύγουμε,, συμπλήρωσαν Γι αυτό και δεν υπάρχει η δυνατότητα για πιο... πλούσιο γεύμα ούτε για μας, ούτε για το φίλο μας,είπαν, δειχνοντας με τη ματία τους το σκυλί.
Εκείνο έπαiρνε την τελευταία του μπουκιά από το χέρι της κοπέλας,ενώ έγλυφε με επιμέλεια την ανοιγμένη της παλάμη, δημιουργώντας μου την απορία, αν η κίνηση του απέβλεπε στο να ''σκουπίσει'' και το τελευταίο ψίχουλο από τη φούχτα της ή ήταν απλώς η έκφραση ευγνωμοσύνης για ότι απλόχερα του είχε προσφερθεί.
Πρέπει να πηγαίνουμε, δυστυχώς, είπαν τα δυο παιδιά και σηκώθηκαν..Το .ίδιο έκανε και ο σκύλος που τους πήρε από κοντά μόλις άρχισαν να απομακρύνονται.
Έφερα στο μυαλό μου τα τρία κουταβάκια που είχα βγάλει πάλιότερα από έναν κάδο απορριμάτων , το σκύλο στην Αθήνα που κάποιος γκρέμισε από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας ,τον άλλο σκύλο ,νομιζω στο Κιλκίς, που κάποιος έσερνε πισω απ τ αμάξι του , ΄η, τέλος τη φρίκη του Αγρινίου ,που κάποιος ή κάποιοι όχι μόνο σκότωσαν ,αλλά κι εγδαραν ,σκυλιά που ζευγάρωναν.
Για να μην πούμε και για τα άλλα, εκείνα τα δεκάδες - ίσως κι εκατοντάδες-σκυλιά ,που στο πέρασμα τους από τη γη, γνώρισαν τίποτε άλλο, εκτός από μια βαριά αλυσσίδα και ένα σκουριασμένο βαρέλι ως μοναδική κατοικία τους Πως τόχε γράψει ο Μακρυγιάννης;''Το θερίο είναι θερίο κι ο άνθρωπος είναι χειρότερος''.. .
Έχομε, ως κοινωνία ,πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας .Και όχι μόνο στην οικονομία ...
