Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Την τελευταία μέρα, πριν φύγω για ολιγοήμερη άδεια, άφησα πίσω μου τα πράγματα να κυλούν ομαλά, να είναι όλα σε τάξη. Πολύ καλά δηλαδή! Τώρα, επιστρέφοντας, τα βρήκα…τέλεια!
Δεν είναι απλώς όλα στη θέση τους, δεν έχουν μπει σε μία ράγα, σε ένα προγραμματισμό, αλλά κι έτοιμα να…εκτοξευθούν! Κι εμείς μαζί δηλαδή …
Ανεργία δεν υπάρχει, η ανάπτυξη έρχεται, ο κόσμος είναι χαρούμενος στο δρόμο, σταματά τους υπουργούς και τους δίνει συγχαρητήρια, τους φιλά το χέρι….
Τώρα οι φόροι είναι «πατριωτικοί», οι ιδιωτικοποιήσεις είναι για καλό μας, οι ξένοι δεν είναι πια τροϊκανοί και δυνάστες και τιμώνται στα αμφιθέατρα. Αυτή είναι η κυβερνητική πλευρά βέβαια…Αν τους ακούς μπαίνεις στον πύραυλο του Παππά και γίνεσαι πραγματικό βλήμα!
Γιατί αν ακούσεις τους «άλλους» η χώρα δεν υπάρχει. Έχει καταστραφεί, είναι μια ανάμνηση της παλαιάς όμορφης Ελλάδας που όλοι γελούσαν, έπαιζαν χαρούμενοι και πηδούσαν σαν την Μαίρη Πόπινς.
Για την αντιπολίτευση ο κόσμος υποφέρει, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και μόνο αυτοί μπορούσαν τώρα να μας επαναφέρουν στο σωστό δρόμο. Προσπαθούν να μας πείσουν πως από την κόλαση στον παράδεισο είναι μια…κάλπη, μια απόφαση. Μια σωστή απόφαση αρκεί να επιλέξεις αυτούς…Άρα και πάλι αισιοδοξία!
Αγγίζουμε εάν δεν αγγίξαμε ήδη, λοιπόν, την τελειότητα. Η…τελειότητα όμως αυτή είναι και βαρετή. Κατι σαν τους μεγάλους , ευθείς δρόμους της Ευρώπης.(Αντιθέτως στον ΒΟΑΚ με τόση περιπέτεια στο δρόμο δεν βαριέσαι ποτέ.)
Γι αυτό κι εμείς βρίσκουμε λόγους, ενδιαφέροντα πράγματα για να μην βαριόμαστε. Σε αυτή τη χώρα πάντα υπάρχει κάτι χαριτωμένο να ασχολούμαστε. Ένα βρασμένο κάστανο ή μια παντόφλα του Αγίου, μια Θάνου- γιατί και οι προηγούμενοι ήταν...καλύτεροι; το κλασικό επιχείρημα των σημερινών «αριστερών»- και φυσικά αναζητούμε ένα εχθρό. Βρήκαμε εσχάτως τον Σαββόπουλο στον οποίο τώρα γίνεται λιγόψυχη κριτική μόνο και μόνο επειδή δεν συμφωνεί με την ορθόδοξη άποψη του δήθεν προοδευτικού και αγανακτισμένου , του Καρανίκα και των συν αυτώ. Είναι εκείνοι που δεν μπορούν να δουν κάτι χωρίς να είναι στρατευμένο. Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που έλεγε ο Μπουκόφσκι: Ο διανοούμενος λέει κάτι απλό με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει κάτι δύσκολο με απλό τρόπο.
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
