Του Δημήτρη Καρατζάνη
Nα δείτε που, όπως πάει το πράμα, τούτη η χώρα σε λίγο ,δε θα βρίσκει άτομα πρόθυμα να επωμιστούν τα βαριά καθήκοντα του ... Πρωθυπουργού. Γιατί ποιος θα έχει όρεξη να διεκδικήσει το συγκεκριμένο αξίωμα -ίσως και εκείνο του υπουργού, αργότερα- όταν υπάρχει τέτοια κακοπιστία στον πολιτικό κόσμο, αλλά και και την κοινή γνώμη για τα έργα του. Τόση κακεντρέχεια, τόσο πάθος, απέναντι σε κείνους που καταφέρνουν να αναρριχηθούν σ αυτό !
Διαπιστώνεται δηλαδή από την καθημερινότητα , πως αντί να υπάρχει κατανόηση και συμπάθεια για τον Πρωθυπουργό, τον άνθρωπο, που αφιερώνει -κυριολεκτικά- τη ζωή του στην προσπάθεια εξασφάλισης της ευημερία μας, οι πάντες αναζητούν το παραμικρό, για να του επιρρίψουν ευθύνες, να τον λασπώσουν.
Πάρτε για παράδειγμα το σημερινό πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα. Έδωσε ο άνθρωπος μια 17ωρη επική μάχη για μας το Καλοκαίρι του 15 ,προκειμένου να μην μας εξωπετάξουν οι εταίροι μας από το Ευρώ. Κι αντί να ...γκρεμίσομε τα τείχη για να τον υποδεχτούμε όταν επέστρεψε νικητής κι εχοντας εξασφαλίσει την παραμονή μας στην Ευρώπη, επιτρέψαμε να κυριαρχήσειι η γκρίνια και η μιζέρια. Τάχα ότι μας φόρτωσε -άκουσον, άκουσον - ένα καινούργιο ,χειρότερο μνημόνιο, και ,ως ''πανωπρούκι'' 100 τόσα δις ,αχρείαστο χρέος.
Κι αυτή είναι, μια μόνο από τις πολλές ευθύνες που του αποδίδουν. Για θυμηθείτε το ταξίδι του στην Αμερική και τη συνάντηση με τον τέως πρόεδρο Κλίντον. Μια αναμφισβήτητα μεγάλη επιτυχία, με παγκόσμια προβολή .Κι όμως, εδώ την αντιμετωπίσαμε μίζερα και στενόκαρδα.Είτε γιατί τα αγγλικά του ήταν ανεπαρκή, είτε γιατί αγωνιζόταν να καταλάβει τι τούλεγε ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Βλέπεις,κανείς δεν έλαβε υπόψη ,ότι όταν οι συνομήλικοι του Πρωθυπουργού τελειοποιούσαν τα αγγλικά τους, εκείνος έδινε μάχες στις καταλήψεις και τα αμφιθέατρα, για το σοσιαλιστικο ιδεώδες και την κοινωνική δικαιοσύνη ,που σήμερα, υπό την ηγεσία του...απολαμβάνει η χώρα.
Αμ το άλλο. Το μεγάλο προσωπικό του επίτευγμα να φέρει στη χώρα , τον πιο επιτυχημένο Αμερικανό πρόεδρο, τον κ. Ομπάμα, ένα γεγονός παγκόσμιας διάστασης ,το προσπεράσαμε σαν κάτι συνηθισμένο. Κι αντί να πιστώσομε στον Πρωθυπουργό την επιτυχία, πριν τελειώσει ακόμα η επίσκεψη ,το ρίξαμε στη γκρίνια. Είτε γιατί η στάση του σώματος ήταν ανάρμοστη ,είτε γιατί το ύφος νυσταλέο. Μια κακόβουλη δηλαδή ερμηνεία της οικειότητας, που είχε αναπτυχθεί φανερά ανάμεσα στους δυό άνδρες.
Ακόμα και την επίσκεψη Ολάντ βγήκαν πολλοί να σχολιάσουν αρνητικά ,επειδή -τάχα- ο δικός μας, στεκόταν χαλαρά στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων μπρος στον ''Αγνωστο στρατιώτη'', σε αντίθεση με τη στάση αυστηρής ''προσοχής'' του επισκέπτη.
Εκεί όμως που η κακεντρέχεια ξεπέρασε κάθε άλλο προηγούμενο, είναι το θέμα που προέκυψε πρόσφατα με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Πήγε ο άνθρωπος στη σύνοδο των ηγετών του Νότου στη Λισσαβώνα κι από κει, μια και του περίσσευε- προφανώς-χρόνος, αποφάσισε να πεταχτεί και μέχρι το Παρίσι. Για μας βεβαίως. Για να φροντίσει για καμιά επένδυση -έχομε χάσει το χρώμα τους- και να δει και κάποιους τραπεζίτες για την υπόθεση του χρέους και των ''αγορών'' μια και οι τελευταίες δε φαίνονται να συγκινούνται από τα νταούλια που βαραμε
Κι αντί να του πουμε ''μπράβο'' για την ευγενή πρωτοβουλία και τους εθνικούς σκοπούς που αυτή υπηρετούσε ,άρχισαν οι κατηγόριες και τα υπονοούμενα για πολλά και διάφορα (ταξίδι αναψυχής, Ντίσνευλαντ κλπ,κλπ.)
Εμείς πάντως ,και να μας συγχωρεί η χάρη εκείνων που τα κυκλοφορούν αυτά, δεν πιστεύομε ούτε λέξη. Πρώτα -πρώτα γιατί ο πρωθυπουργός, ως ο κορυφαίος θεσμός της χώρας, είναι αδιανόητο να λέει ψέματα .Κυρίως όμως, γιατί εχει αποδειχτεί στην πράξη, ότι ο κ. Τσίπρας ...διακονεί την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
