Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αυτή η ιστορία με τον επενδυτή στον καταυλισμό της Αλικαρνασού πραγματικά μοιάζει με ανέκδοτο.
Ειδικά για κάποιους που γνωρίζουν τι συμβαίνει «στην Ιερουσαλήμ» των Αορακίων, που διαπιστώνουν καθημερινά πως από καταυλισμός μετετράπη σε…οικισμός με βιλίτσες, χλιδή, τζάκια - μόνο οι πισίνες λείπουν ακόμη…αλλά για πόσο;- όπως έδειξε και το χθεσινό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πατρίς».
Είναι δυνατόν να μιλάμε ρεαλιστικά και χωρίς βερμπαλισμούς για μια τέτοια επένδυση εκεί; Στον τόπο που εδώ και τριάντα χρόνια αντί να μπαίνει μια στοιχειώδης τάξη βασιλεύει το χάος και η παρανομία σε όλα τα επίπεδα;
Φτάνει κανένας πια να αμφισβητήσει και την εγκυρότητα των ενδιαφερομένων επενδυτών για ένα τέτοιο χώρο όταν μάλιστα βλέπουν μπρος στα μάτια τους ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κλασσικό ελληνικό φαινόμενο: Διαθέτουμε ένα τίποτα και αυτό το τίποτα θα αξιοποιήσουμε!
Πως άραγε ενδιαφέρθηκε η εταιρεία σοβαρά για μια τέτοια επένδυση; Ότι είναι «φιλέτο» στα χαρτιά…δεν αρκεί! Ή μήπως έμεινε στις διαβεβαιώσεις των εκάστοτε δημοτικών αρχών ότι θα…καθαρίσουν τον χώρο; Εδώ δεν μπορούν να κάνουν μικρότερης κλίμακας «εκκαθαρίσεις» αυτό θα πετύχαιναν; Αστεία πράγματα…δηλαδή, αλλά καθόλου για γέλια πιστέψτε με.
Και τούτο γιατί αυτή η υπόθεση δεν έχει να κάνει μόνο με τους χειρισμούς ,που έχουν γίνει τα προηγούμενα έτη από τις δημοτικές αρχές και την Πολιτεία που μοίραζε…χιλιάρικα μέσω δανείων για να φύγουν οι άνθρωποι αυτοι από τον καταυλισμό.
Δεν έχει να κάνει με το ότι δεν υπήρξε σχέδιο για το πως θα αδειάσει ο χώρος που εκτός των άλλων είναι και βιτρίνα του Ηρακλείου, της Κρήτης ολόκληρης δηλαδή- δίπλα σε διεθνές αεροδρόμιο εάν μου βρείτε αντίστοιχο παράδειγμα ,χάνω Ντάτσουν με καρπούζια.
Το πρόβλημα έχει να κάνει με μια κακοδαιμονία στην χώρα η οποία μαστίζεται από λαϊκισμό και υποκρισία. Ακόμη και όταν βλέπουμε το στραβό, ακόμη και όταν είναι μπροστά σου σκαστή η παρανομία υποβάλλεις τον εαυτό σου στη διαδικασία «άσε μωρέ τα παιδιά…άσε τους ανθρώπους». Χάνουμε το δάσος για το δέντρο της δήθεν κοινωνικής αλληλεγγύης. Το κάνουμε παντού, το κάνουμε πάντα. Εδώ και χρόνια. Γι αυτό και είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Στίγμα της Ημέρας- εφημερίδα "Πατρίς"
