Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Έφυγε ευχαριστημένος και βαθιά τιμημένος ο Ευγένιος Γκέραρντ, που πέθανε την Τρίτη και πήρε μαζί του ένα κομμάτι των νεανικών μας χρόνων. Είδε την ομάδα, τους ανθρώπους της, φιλάθλους, ποδοσφαιριστές, την αφρόκρεμα του ελληνικού αθλητισμού να δίνουν το "παρών" στην εκδήλωση που οργάνωσε πριν λίγες μέρες ο Ηλίας Πουρσανίδης προς τιμήν του.
Άλλωστε κι ο ίδιος παρέτεινε το... φευγιό του, περιμένοντας το δώρο που προετοίμασαν τα «παιδιά» του, ξέροντας πως θα αποχαιρετούσε με τον τροπο του, εκείνους που λάτρεψαν το όνομα του, το έκαναν σύνθημα και τραγούδι, συνώνυμο της πορείας και της ένδοξης ιστορίας της ομάδας που αγάπησε και ταυτίστηκε μαζί της. Το σπιτικό του, το γήπεδο που αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς έπρεπε το δικό του όνομα να φέρει.
Ο ΟΦΗ δε θα ήταν τίποτε απ' όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια αν δεν υπήρχε εκείνος ο ξεροκέφαλος Ολλανδός που πίστεψε πως μια μικρή νησιωτική επαρχιακή ομάδα θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου του ελληνικού ποδοσφαίρου, διεκδικώντας και παίρνοντας τίτλους και δημιουργώντας μιαν ποδοσφαιρική αρμάδα που άφησε ανεξίτηλα το αποτύπωμα της στα κακοτράχαλα μονοπάτια του λαοφιλέστερου αθλήματος.
Και ναι τώρα πια ξέρουμε, βλέποντας τι ακολούθησε και τι ζούμε όσοι παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα στην κορυφαία κρητική ομάδα, πως αυτό που έγινε στην χρυσή περίοδο Γκέραρντ, ήταν πάνω από τα μέτρα, το βάρος και τις αντοχές της ομάδας και σαν μια μοναδική στιγμή... έγινε και δε θα επαναληφθεί!
Ο ΟΦΗ έζησε με τον Γκέραρντ πάνω από το μπόι του, έκανε την υπέρβαση του που χάρις και στην οικογένεια Βαρδινογιάννη, απέδειξε πως το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό αν ταιριάξουν άνθρωποι εμπνευσμένοι, οραματικοί και πεισματάρηδες. Μαζί με το θάνατο του Γκέραρντ λοιπόν φεύγει κι εκείνη η ανεπανάληπτη εποχή που ζούσαμε στα τσιμέντα του Γεντί Κουλέ, που περιμέναμε με προσμονή το κυριακάτικο μεσημέρι για να ξεκουράσουμε τα μάτια μας αναμένοντας με λαχτάρα τη μαγική συνταγή που αυτός ο απίστευτος Ολλανδός είχε ετοιμάσει για τη φυλή των πιστών του και που καμαρώναμε κάθε φορά που βρισκόμασταν εκτός Κρήτης, όταν με περηφάνεια δηλώναμε πως είμαστε οπαδοί του ΟΦΗ!
Ίσως τώρα που έφυγε ο Γκεραρντάκης μας να αναλογιστούμε όλοι πως την ιστορία δεν τη γράφουν τα... σώβρακα και οι φανέλες στα γήπεδα, μα οι άνθρωποι που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο που τους περιτριγυρίζει και πως ο Ολλανδός της καρδιάς μας παίρνει μαζί του στον τάφο ένα όνειρο που το ζήσαμε σαν πραγματικότητα! Αχ βρε Ολλανδέ, σε ευχαριστούμε για όσα μας έκανες να νιώσουμε... να κλάψουμε... να χαρούμε!
Κι όντως - κι ας ακούγεται στερεότυπο - δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
