Της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Ένα μικρό συμπλήρωμα στο/ στη συνάδελφο που με πρόλαβε, γράφοντας για τις ουρές έξω από την Αστόρια.
Έχω κανονίσει να πάω για καφέ στο πολυσύχναστο κέντρο. Κατεβαίνω τη Δαιδάλου και λίγο πριν φτάσω στα Λιοντάρια έρχεται μήνυμα στο κινητό: «είμαστε στην Πινακοθήκη, έλα». Φτάνω στην πλατεία και βλέπω το βενετσιάνικο κτίριο φωτισμένο. Στην είσοδό του ελάχιστος κόσμος (όπως συνήθως άλλωστε) και σκέφτομαι ότι θα έχει κάποια έκθεση. Πλησιάζω και ακούω γνώριμους χατζηδακικούς ήχους και κινηματογραφικές μουσικές. Μπαίνω μέσα και πέφτω πάνω σε μια συναυλία. Αποφασίζουμε να καθυστερήσουμε την εξόρμηση στη γύρω περιοχή για να ακούσουμε τη χορωδία, να θαυμάσουμε τους μουσικούς και να κρυφογελάσουμε με τις παράξενες κινήσεις του μαέστρου.
«Είναι δωρεάν», μου λέει ένας από τους φίλους και η φωνή του είχε κάτι από θυμό και απογοήτευση. «Είναι δωρεάν και η αίθουσα δεν είναι γεμάτη. Ξέρεις πόσες φορές έχει συμβεί αυτό;». Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω… Γιατί δε θυμάμαι να την έχω δει γεμάτη.
Το πρόβλημα είναι όπως η Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου του Σφακιανάκη.
