Του Γιάννη Φ. Ιωαννίδη
Μαζί με τον Ιούνιο, έφυγε και η αγαπημένη μας θεία Λύντια, 84 ετών, στη Γαλλία, στο Aix-en-Provence, την πόλη που ζούσε τα τελευταία πολλά χρόνια με το σύζυγό της Louis Dubouis.
Η Λύντια είχε και δεύτερο όνομα, Ελευθερία, γιατί είχε βαφτιστεί όταν ο πατέρας της Γιάννης Ιωαννίδης, δικηγόρος από τη Σητεία, ήταν έγκλειστος στις φυλακές λόγω της συμμετοχής του στο βενιζελικό Κίνημα του 1935. Μαζί με τη μητέρα της Αριστέα, το γένος Περάκη, ήταν ένα ζευγάρι γονιών ιδιαίτερα δραστήριων και προοδευτικών. Ο Γιάννης Ιωαννίδης μάλιστα έλεγε, εξηγώντας την απόφαση να μαθαίνουν τα παιδιά του ξένες γλώσσες από πολύ μικρή ηλικία, ότι «εμένα η κόρη μου θα γυρνάει την Ευρώπη μόνη της από 16 χρονών».
Η πραγματοποίηση αυτής του της προσδοκίας καθυστέρησε λίγο, γιατί μεσολάβησε η Κατοχή, η συμμετοχή του στην Αντίσταση και, το 1944, τον σκότωσαν οι Γερμανοί. Η Λύντια, παιδί δέκα χρονών, έζησε το τραγικό αυτό γεγονός, εξαιτίας του οποίου για κάποια χρόνια μετά υπήρξε και λίγο μητέρα για τα μικρότερα τρία αδέρφια της. Η οικογένεια μετακόμισε στο Ηράκλειο, όπου η Λύντια τελείωσε το Λύκειο Κοραής, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Πάντειο.
Σπούδασε δουλεύοντας, πήρε χωρίς καθυστέρηση το πτυχίο της και έφυγε για Μεταπτυχιακά στο Παρίσι, όπου διέμενε σε μια οικογένεια και πρόσεχε το παιδί τους, προκειμένου να ανταποκριθεί στις δαπάνες διαβίωσής της. Στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού της παρακολούθησε ένα σεμινάριο στη Χάγη. Εκεί, μπροστά στα σκαλιά της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης, που για κάποιο λόγο ήταν μια μέρα κλειστή, μια μέρα όμως που η τύχη χαμογελούσε και η μοίρα έπαιζε όμορφα παιχνίδια, γνώρισε το σύντροφο της ζωής της, τον μετέπειτα καθηγητή Δημοσίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου Louis Dubouis. Ο οποίος ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα εκτός από τη Λύντια και την Κρήτη, από την πρώτη του επίσκεψη.
Αγαπήθηκαν για 57 χρόνια. Γεμάτα χρόνια, στα οποία εκείνη αφοσιώθηκε στο σύζυγό της, έκανε δύο καλά παιδιά, συμπαραστάθηκε στα τρία αδέρφια της, το Φοίβο και την Κάτια, που φυλακίστηκαν από τη Δικτατορία και το Μάριο που διωκόταν και διέφευγε στο εξωτερικό και βέβαια στη μητέρα της που δεχόταν ένα ακόμα πλήγμα.
Έφτιαξε το πιο φιλόξενο σπιτικό που μπορεί να φαντασθεί άνθρωπος. Όσοι Έλληνες έκαναν σπουδές στη Grenoble και το Aix-en-Provence, πολλοί μάλιστα γνωστοί καθηγητές Νομικής σήμερα, ένιωσαν τη φροντίδα της για όλα τους τα προβλήματα, τη ζεστασιά της όταν κάθε χρόνο τους μάζευε για λουκούλλεια γεύματα σπίτι της, «κάτω απ’ τη φτερούγα της», όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε κάποιος.
Ερχόταν κάθε καλοκαίρι με όλη την οικογένεια στο Ηράκλειο και στη Σητεία, όπου μάλιστα αγόρασαν με το Λουί για να το σώσουν από την καταστροφή το παλαιότερο και πιο όμορφο σπίτι της. Ένα διατηρητέο που υπάρχει σε βενετσιάνικες γκραβούρες, με τούρκικο χαγιάτι, κατά την επισκευή του οποίου ανακαλύφτηκε μια στρατιωτική επιγραφή στα γαλλικά, μαρτυρία από την εποχή λίγο πριν την ένωση της Κρήτης.
Η Λύντια ήταν ένας γενναίος, έντιμος και δοτικός άνθρωπος. Ήταν και φιλοσοφημένη και προοδευτική με τον τρόπο της. Αν και δεν διακρινόταν για το χιούμορ της, τη φορά που θυμάμαι να γελάμε μέχρι δακρύων ως οικογένεια ήταν με την αντίδρασή της όταν το 2015, σε μια σπάνια συνεύρεση, μετά από δεκαετίες, και των τεσσάρων αδερφιών στο πατρικό σπίτι στη Σητεία, ήρθε η κουβέντα στο θέμα της μετά θάνατον κατοικίας. Δεν ήθελε να επιβαρύνει κανέναν ούτε κατά τη διάρκεια της ζωής της ούτε μετά θάνατον. Εμείς βέβαια, όταν τον Αύγουστο έρθει ο αγαπημένος της Louis στην Κρήτη, θα βρούμε τον κατάλληλο τρόπο να την τιμήσουμε.
