της Μαρίας Λιονάκη
Ενώ η προεκλογική περίοδος μέσα στον Ιούλιο κορυφωνόταν και τα βλέμματα του κόσμου ήταν στραμμένα με ενδιαφέρον στις υποσχέσεις, τα υπέρ και τα κατά κάθε πολιτικού, κάθε πιθανού εκλογικού αποτελέσματος ακούστηκε πρώτη φορά ότι αγνοείται μυστηριωδώς μια βιολόγος επιστήμονας. Στα Χανιά. Που είχε έρθει για να πάρει μέρος σε συνέδριο στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης, που ήταν άνθρωπος που αγαπούσε την άσκηση, τη φύση, που συνήθιζε να τρέχει μισή ώρα κάθε μέρα, που κατείχε μαύρη ζώνη σε πολεμική τέχνη. Που είχε βγει να αθληθεί κι έκτοτε αγνοούνταν. Που θα έπρεπε να είχε επιστρέψει, καθώς αναμένονταν η διάλεξή της. Που ήταν εξαιρετική επιστήμονας, σύζυγος επιστήμονα, μητέρα δυο γιών.
Μεγάλη ήταν η κινητοποίηση απ’ τη στιγμή που οι συμμετέχοντες στο συνέδριο φίλοι της την αναζήτησαν, κινητοποίηση με silver alert, που συνοδεύτηκε από προσφορά χρηματικής αμοιβής σε όποιον έδινε πληροφορία και εσπευσμένη μετάβαση της οικογένειας της στην Ελλάδα για την παρουσία τους στις έρευνες. Τις πολυήμερες. Η κινητοποίηση ήταν πρωτοφανής, καθώς η βιολόγος ήταν ιδιαίτερα αγαπητή, κινητοποίηση με τη συνεργία της τεχνολογίας, της κοινωνικής δικτύωσης, των media. Αξιέπαινη είναι η προσπάθεια των αρχών, μα και η μαζική των απλών ανθρώπων, από τις γειτονικές περιοχές στις έρευνες. Αξιέπαινη είναι η προσπάθεια για την εξιχνίαση της υπόθεσης.
Παρά την προεκλογική περίοδο το θέμα της εξαφάνισης της βιολόγου προσέλκυσε αμέσως το ενδιαφέρον όλων μας, των απλών πολιτών, που ενημερώνονταν με διαδοχικά δημοσιεύματα και εύχονταν να βρεθεί ζωντανή. Το ενδιαφέρον πηγάζει από το σφυγμό μιας κοινωνίας που μέσα σε μακραίωνη οικονομική κρίση έδωσε στα υλικά αγαθά την αληθινή δευτερεύουσα σημασία τους και προς τιμή της κατάφερε να διατηρήσει την αλληλεγγύη, την ευαισθησία, την ανθρωπιά, το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο που πάσχει, υποφέρει, κινδυνεύει, αδικείται, δυσκολεύεται στα προς το ζην. Ίσως μάλιστα αυτή η ευαισθησία να ενυπάρχει σε περισσότερο βαθμό, σε σχέση με τις προηγούμενες εποχές, καθώς ουδείς παρέμεινε αδάκρυτος όλο αυτό το διάστημα σε μια σκηνή αναζήτησης τροφής στα σκουπίδια, στις σκηνές ρακένδυτων , λιπόσαρκων ανθρώπων αφημένων, παρατημένων σε σκαλοπάτια, με το βλέμμα απόγνωσης να τρυπάει τον εφησυχασμό μας , να στοχεύει την καρδιά μας .
Κανείς δεν έμεινε αδάκρυτος στη διακοπή παροχής ρεύματος σε μια οικογένεια με ασθένειες, συσσωρευμένα προβλήματα, στις περιπτώσεις ανεργίας, αδυναμίας μιας μάνας να προσφέρει έστω και γάλα στο παιδί της, στον εκπατρισμό της νεολαίας για να αναζήτηση καλύτερης τύχης, στην απελπισία τόσων ανθρώπων με αβέβαιο μέλλον. Παράλληλα όμως με την οικονομική κρίση την προηγούμενη και τωρινή εποχή πολλοί μιλούν για κρίση πολιτισμού, πνεύματος και αξιών, καθώς τα μορφωτικά αγαθά πέρασαν σε δεύτερο πλάνο, έπαψαν να είναι προτεραιότητα κι αυξήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, όπως συμβαίνει, η βία και η εγκληματικότητα σε όλες της τις μορφές, η ενδοοικογενειακή και η άλλη, η σεξουαλική εις βάρος κυρίως παιδιών και οι άλλες, το μπούλιγκ, η απάνθρωπη, σκληρή μεταχείριση σε όλες της τις μορφές, σωματικά, λεκτικά, συνοδευόμενη από σιωπή, κρυμμένα μυστικά, συνενοχή πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες.
Παρά τις προσευχές των δικών της και τις ευχές όλων μας όμως η Αμερικανίδα Suzanne Eaton βρέθηκε από δύο πολίτες, λάτρεις των σπηλαίων νεκρή σε σπήλαιο, λαγούμι, σε απόσταση περίπου 8, 5 χιλιομέτρων από την Ορθόδοξη Ακαδημία. Σύμφωνα με εδώ δημοσίευμα: « Ως προς το κίνητρο της δολοφονίας οι Αρχές εξετάζουν ένα συγκεκριμένο σενάριο που καθιστά ακόμα πιο εφιαλτικές τις συνθήκες υπό τις οποίες έχασε την ζωή της η διακεκριμένη επιστήμονας. Αν αυτό το σενάριο έχει βάση (θα δοθούν απαντήσεις από τα εγκληματολογικά εργαστήρια ως προς το DNA) , τότε η «Sue», όπως την αποκαλούσαν συγγενείς και φίλοι, πιθανότατα προσπάθησε να αντισταθεί στον δολοφόνο της που πιστεύεται ότι είχε άλλα ..σχέδια.»
Η είδηση της δολοφονίας της Suzanne συνέτριψε την οικογένεια της, τους συναδέλφους της στο συνέδριο. Η είδηση της βιολόγου, της ανθρώπου, της γυναίκας γέμισε λύπη, απογοήτευση, αγανάκτηση όλους μας. Για το κακό που καραδοκεί παντού. Για τον άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία, την άθληση, την επαφή με τη φύση και βγαίνει αγνός, άφοβος, άοπλος να γυμναστεί, να πάρει καθαρό αέρα, να κάνει ένα διάλειμμα στην ένταση της δουλειάς του, του διαβάσματος κι έχει αυτό το τέλος. Για τη γυναίκα που, αν και είχε γνώσεις στην άμυνα, αιφνιδιάστηκε, δεν μπόρεσε να αντιδράσει, να προστατευτεί και βίωσε αγωνία, φόβο, πόνο, θάνατο. Που έζησε μαρτυρικά το χρόνο λίγο πριν το τέλος της. Για τους συγγενείς, οικείους, φίλους της που βίωσαν μαρτυρικά τις έρευνες όλο αυτό το διάστημα κι ακόμα πιο μαρτυρικά βιώνουν το αποτέλεσμα τους. Το χαμό της. Που δε θα αναπληρωθεί ποτέ για το σύζυγο και τους γιους της.
Όλοι όμως εμείς νιώθουμε απογοήτευση για ένα επιπλέον λόγο. Γιατί ζούμε σε μια χώρα που στην αρχαιότητα ο θεσμός της φιλοξενίας ήταν ιερός, απόλυτα σεβαστός. Που προστατεύονταν από τον ξένιο Δία. Που παρείχε λουτρό, εκλεκτή μερίδα φαγητού, θέση δίπλα στον οικοδεσπότη, αγωνίσματα προς τέρψη, δώρα και διανυκτέρευση όσων ημερών. Σε μια χώρα που έχει ανάγκη τον τουρισμό ως βασική πηγή βιοπορισμού, εξόδου από την κρίση. Ένα τέτοιο αποτρόπαιο εγκληματικό γεγονός δυσφημίζει τη χώρα, δεν εκφράζει γενικά την ελληνική κοινωνία , δεν συνάδει με την ιστορία μας κι έχει εύλογο αρνητικό αντίκτυπο στη συνείδηση όλου του κόσμου. Ακυρώνει τόσες προσπάθειες ευσυνείδητων ξενοδόχων, ξενοδοχοϋπάλληλων, προσπάθειες παροχής στους ξένους καλών υπηρεσιών. Αμαυρώνει γενικά την εικόνα για τη χώρας μας, τον πολιτισμό μας, την ασφάλεια διαμονής σε αυτή. Μας προβληματίζει για το αν έχουμε τη δυνατότητα έστω γι’ αυτή την απλή μορφή ελευθερίας, ρεμβασμού, για λίγη ώρα άσκησης κι αναζωογόνησης δίπλα στη φύση. Μας προβληματίζει για το ποιοι άνθρωποι ζουν δίπλα μας και πόσο μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς εμείς και τα παιδιά μας.
