Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
«Αχ σαν χειμώνας κρύος ήταν η απουσία
μακριά από σένα Απρίλη της χρονιάς που φεύγει…
Ένιωσα παγωνιά και μαύρες πέρασα ώρες
Κ ειδα παντού τη γύμνια του χλωμού Δεκέμβρη…»
(Σέξπιρ ΣΟΝΕΤΑ, μετάφραση Στ.Αλεξίου)
Πριν 28 χρόνια σε πρωτοείδα…Πίσω από το μικρόφωνο του τοπικού ραδιοφώνου. Αλλά άκουγα πριν αυτή τη μαγική, γεμάτη αισθήματα φωνή σου. Το ίδιο ήταν και το προσωπό σου. Η μορφή σου απέπνεε μια ξεχωριστή ομορφιά, η προσωπικοτητά σου ήταν αποτυπωμένη στις γραμμές και τις γωνίες του…
Άρτεμις, Ντιάνα. Μου συστήθηκες. Νομίζω ότι κοκκίνισα κιόλας όταν σε πρωτοαντίκρυσα. Μικρή διαφορά ηλικίας, αλλά εσύ έμοιαζες φτασμένη, ώριμη και έτοιμη για μεγάλα πράγματα.
Ντιάνα Μανουρά. Του Μανούσου. Βαρύ όνομα. Μια ολόκληρη ιστορία. Αυτό το πατρικό dna κουβαλούσες πάντα. Φιλομαθής, οξύνους, πνευματώδης. Διεισδυτική σε όλα.
Κι ήταν η μορφή σου, το χαμόγελό σου…Ακόμη και εκείνες τις μέρες που μου έλεγες ότι το αποφάσισες να αφήσεις την ΕΡΤ και το όποιο βόλεμα που όλοι αναζητούσαν για να αφοσιωθείς σε αυτό που ήξερες καλύτερα να κάνεις. Αφησες την ΕΡΤ, αλλά όχι το μικρόφωνο και τις μαγικές εκπομπές σου. Επέλεξες όμως μια άλλη καθημερινότητα. Πιο ουσιαστική: Τα μαθήματα, τα παιδιά, την εκπαίδευση. Ήθελες να αφήσεις το αποτύπωμα, να διδάξεις πράγματα, ελληνικά, φιλολογία, γλώσσα, όλα εκείνα που ήξερες ότι τα κάτεχες. Οι μαθητές σου έχουν να το λένε, πολλοί νομίζω σε ερωτεύθηκαν. Κι εκείνοι. Το λόγο σου, τη ματιά σου. Το ξεχωριστό είναι σου. Γιατί ξεχωριστή ήσουν Ντιάνα Μανουρά. Του Μανούσου.
Καλό ταξίδι γλυκειά μας Ντιάνα!
ΥΓ: Στα σονέτα τα λόγια σου ήταν απλά:
«Στον Κώστα που ξέρω(;) ότι τον αγγίζουν βαθειά οι στίχοι αυτοί…4-10-89 Ντιάνα».
Τώρα ξέρεις!
