Του Δημήτρη Καρατζάνη
Η γιορτή του Άγιου Πολύκαρπου, σύμφωνα με το ημερολόγιο, είναι αύριο Τετάρτη 23 του μήνα .Πρόκειται για μια γιορτή με ιδιαίτερη σημασία για τους Μικρασιατικής ρίζας Hρακλειώτες.
Οχι μόνο γιατί ο συγκεκριμένος Άγιος ήταν ο προστάτης της Σμύρνης στην οποία και μαρτύρησε ,αλλά και γιατί ο Σύλλογος -ομπρέλα (ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΎΚΑΡΠΟς) όλων των Mικρασιατών της πόλης ,φέρνει ,όπως αποφασίστηκε από τους ιδρυτές του ,το όνομα αυτού του Αγίου, στενά συνδεμένου με την ιστορία της Ιωνικής πρωτεύουσας.
Χρόνια τώρα ,όποια μέρα κι αν έπεφτε η γιορτή ,η εορταστική εκδήλωση προγραμματιζόταν να γίνει Κυριακή. Την προηγούμενη ή την επόμενη της εορτής. Αυτό καθιερώθηκε, για την τέλεση της απαραίτητης Κυριακάτικης θείας λειτουργίας- αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τον εορτασμό- ούτως ώστε να δίδεται η δυνατότητα αυξημένης συμμετοχής του Μικρασιατικού στοιχείου στην εκδήλωση ,αλλά και για να διασφαλίζεται η άνεση του χρόνου λόγω της .αργίας.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και την περασμένη Κυριακή, η παρουσία των Μικρασιατών όλων των ηλικιών στην Παναγία των Σταυροφόρων, όπου τελέστηκε η λειτουργία ήταν μαζική .Οσο όμως κι αν ψάχναμε με τα μάτια ,δεν μπορέσαμε να εντοπίσομε ούτε στην εκκλησία ,αλλά ούτε και στον καφέ που ακολούθησε μετά στο ''σπίτι των Μικρασιατών'' , κανένα από τους ''πατριάρχες'', της τραγικής ''πρώτης'' γενιάς .
Κανέναν από εκείνους που είχαν την τύχη να ανοίξουν τα μάτια τους, στην από κει πλευρά του Αιγαίου, αλλά τα λάθη των κυβερνώντων της εποχής, τους στέρησαν τον ήλιο της πατρικής γης και τους ανάγκασαν ''γυμνούς και πένητες'', να πάρουν τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς, με την ψυχή -κυριολεκτικά- στο στόμα .
Πριν μερικά χρόνια, σε τέτοιες συνάξεις, βλέπαμε , που και που, κάποιες βιβλικές μορφές με βαθιά χαραγμένα από το χρόνο και τον αγώνα της ζωής πρόσωπα , με βλέμμα όμως ζωηρό και καθάριο, να δίνουν ακόμα το παρόν. Χρονιά με τη χρονιά όμως, αυτές οι παρουσίες γίνονταν όλο και πιο αραιές , αποτέλεσμα προφανώς της αμείλικτης δικτατορίας του χρόνου , της αναπόφευκτης φυσικής φθοράς .
Φέτος δεν εντοπίσαμε καμιά τέτοια μορφή, ούτε στην εκκλησία , ούτε στον καφέ. Και θα πρέπει, νομίζομε, από δω και πέρα, να συμφιλιωθούμε με την ιδέα της μόνιμης απουσίας τους. Με την ολική έκλειψη της γενιάς τους.
Βαριά η απώλεια αναμφισβήτητα ,αλλά αναπόφευκτη για την ανθρώπινη φύση. Μόνη παρηγοριά, το γεγονός πως εκείνοι που ''ήρθαν στο πόδι τους'' πατούν ακριβώς πάνω στα δικά τους χνάρια. κι έχουν καλά φυλαγμένο στην καρδιά τους το ''θησαυρό'' που τους παρέδωσαν. Όλες τις αξίες ,τις αρχές , τις παραδόσεις,τα έθιμα, τα πολιτισμικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους.
Έτσι , ακόμα κι όταν φύγει και ο τελευταίος εκείνης της σκληροτράχηλης γενιάς ,η Μικρασία θα συνεχίσει να είναι εδώ, ζωντανή και ''δρώσα'', εφόσον αυτοί που τους διαδέχονται εξακολουθούν να διακονούν με την ίδια πίστη και αφοσίωση-όπως και οι σημερινοί- τη βαριά κληρονομιά που τους εμπιστεύτηκαν εκείνοι . .
