του Δημήτρη Μιμή
Ο κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει κρίσεις, είτε πρόκειται για κλιματικές είτε για κοινωνικές. Αυτές οι κρίσεις, κατά την άποψη μου, πρέπει να θεωρηθούν ως συμπτώματα της ίδιας παγκόσμιας δυσφορίας. Είναι οι συνέπειες του χωρισμού μας από τη φύση και από την ανθρωπότητα. Είναι οι συνέπειας της μεγάλης εκμετάλλευσης της γης και της όλο και μεγαλύτερης συγκέντρωσης του πλούτου της στους ολίγους.
Μέσα σ' αυτήν την κρίση και τη φτώχεια που βιώνουμε ένας νεολογισμός έχει προκύψει. Πρόκειται για τον όρο “φτωχοφοβία” (Pauvrophobie) που σύντομα θα τον δούμε στα λεξικά και σημαίνει απόρριψη των φτωχών και καλύπτει αυτούς που ζουν σε συνθήκες κοινωνικής ανασφάλειας.
Ο φόβος και το μίσος των φτωχών σήμερα έχει όνομα, “φτωχοφοβία”, όπως “ξενοφοβία” για τους ξένους και “ομοφοβία” για τους ομοφιλόφιλους και αυτό έχει προκύψει μέσα από την φτωχοποίηση της κοινωνίας.
Παρά τα μέτρα που έχουν υιοθετηθεί στη χώρα μας, λόγω της κρίσης και της φτώχειας που ακολούθησε, οι φτωχοί και όχι μόνο, γίνονται όλο και περισσότερο πτωχότεροι.
Οι υπηρεσίες που προσφέρονται αποτελούν βέβαια, βασική προσπάθεια αλλά είναι πολύ αδύναμες, περίπλοκες και μερικές φορές ταπεινωτικές.
Οι υπηρεσίες αυτές οργανώνουν περισσότερο την ανασφάλεια παρά την καταπολεμούν. Μήπως, όμως, προκαλούν και αυξημένη εχθρότητα σ΄ ορισμένες λαϊκές τάξεις οι οποίες αισθάνονται εγκαταλειμμένες από τις Δημόσιες Υπηρεσίες; Αυξημένη εχθρότητα θα εμφανιστεί και από την πλευρά των μη φτωχοποιημένων πολιτών που λόγω της κακής ενημέρωσης και πληροφόρησης θα επιτίθενται στους ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Στην Ευρώπη σήμερα λόγω της φτωχοφοβίας έχουν δημιουργηθεί παρατηρητήρια, που λόγω των αυξημένων περιπτώσεων βίας, που καταγράφουν τις περιπτώσεις βίας έναντι των φτωχών.
Το σημαντικό είναι πως φθάσαμε και πως θα βγούμε απ΄ αυτό το φαύλο κύκλο;
Πρέπει να βρεθεί μια πολιτική λύση πιο γενναιόδωρη και καθολική, προσαρμοσμένη στην κοινωνία μας που θα μειώνει ουσιαστικά τη φτώχια και να είναι δυνατόν να συμβάλει στην ατομική αυτονομία και Εθνική Αλληλεγγύη.
Σήμερα, περιβαλλοντολόγοι και οικονομολόγοι συνομολογούν σε μια λύση που μιλά στην επάνοδο του ανθρώπου στη φύση και για μια ανακατανομή του συσσωρευμένου πλούτου.
