Του Δημήτρη Καρατζάνη
Aπ ότι ακούω γύρω μου ,το τελευταίο διάστημα έχει ''ενσκήψει'' στην πόλη μας, πραγματική ...επιδημία γάμων. Μέχρι πρότινος,ένας με δυο ήταν η συνηθισμένη ταρίφα του Σαββατοκύριακου, για τους πιο πολλούς απ τη ''γνωστή'' παρέα.
Από το δεκαπενταύγουστο όμως και μετά, η ταρίφα ''απογειώθηκε'', υποχρεώνοντας ορισμένους, να εξετάζουν πλέον σοβαρά , την περίπτωση να καταφύγουν- από οικονομική αδυναμία, βεβαίως- στη λύση του...γαμοδάνειου ,όπως συνέβαινε στα όχι και πολύ μακρινό παρελθόν ,με τα εορτοδάνεια ή τα διακοποδάνεια την εποχή της αστακομακαρονάδας.
Βέβαια , αυτή η λύση με τα σημερινά δεδομένα,αποτελεί όνειρο θερινής νύχτας, γιατί σήμερα, είναι γνωστό πως ''δανεια γιοκ''από τις τράπεζες, εκτός κι αν διαθέτεις κατάλληλα (Συριζαικά βέβαια) ''κονέ'',οπότε παίρνεις, έστω και αν διαθέτεις... βοσκοτόπια τύπου Καλογρίτσα.
Προχθές λοιπόν, ανοίγοντας μια ''φρέσκια'' πρόσκληση γάμου, άρχισα να προβληματίζομαι ,γιατί το όνομα των ''ερχομένων εις γάμου κοινωνίαν΄'',δε μου θύμιζε τίποτα, Ενώ λοιπόν κατέβαλα έντονη προσπάθεια για να ''ξεσκουντήσω'' τους τρόχους της μνήμης ,που η ''πατίνα''του χρόνου έχει καταστήσει απελπιστικά δυσκίνητους, χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο και βρέθηκα να μιλάω-ύστερα από χρόνια- με το Γιώργη , παλιό αγαπημένο φίλο απ τα Χανιά.
Έναν ''αυθεντικό'', στην εμφάνιση, τη μιλιά και τους τρόπους κρητίκαρο ,που γνωρίζει τα πάντα γύρω απ τη θάλασσα ,διαθέτει ένα σπάνιο χιούμορ και μια απίστευτη ικανότητα στην επικοινωνία.
''Πήρες την πρόκληση γάμου του Νικολή '',ήταν η πρώτη του κουβέντα
''Μωρέ την πήρα'', είπα ,αλλά το πρόβλημα είναι, ''πως δε θυμούμαι ποιος... είναι . Ούτε όνομα μούρχεται στο μυαλό ,ούτε φάτσα,''
''Είμαι βέβαιος πως θα τονε θυμηθείς, μόλις σου πώ μια μόνο λέξη'',είπε με βεβαιότητα εκείνος: .''Βαρβατονικολής'',σου λέει τίποτα;είπε γελώντας
Τα σύννεφα πάνω στη μνήμη έγιναν στη στιγμή χίλια κομμάτια κι οι τροχοί της άρχισαν να γυρνούν αργά -αργά προς τα πίσω, φέρνοντας με ενάργεια μπρος στα μάτια μου σκηνές και εικόνες καταχωνιασμένες βαθιά στο υποσυνείδητο...
Ήταν και πάλι Αύγουστος ,εκεί περί τα τέλη της δεκαετίας του 90 και ΄κάναμε διακοπές με τον παραπάνω Χανιώτη φίλο ,σ ένα μικρό χωριό στη Νότια Κρήτη.
Η παρέα λίγη αλλά καλή κι η θάλασσα ένα ατλαζί κρύσταλλο, στην αγκαλιά του οποίου παραδινόμασταν αρκετές ώρες της μέρας ,κάποτε και της νύχτας.
Δυο τρία ψαράδικα καικια και μερικές βάρκες όλος κι όλος ο ...πληθυσμός του μικρού λιμενικού καταφυγίου κι ανάμεσα τους,ένα το πιο μεγάλο , η ''Φωφώ'',με ιδιοκτήτη το Γιώργη και...πλήρωμα τον πρωτογιό του Νικολή, με τον οποίο ο καλαμπουρτζής Χανιώτης φίλος μου ,έγινε πολύ γρήγορα ''αδερφοποιητός''.
Ήταν ένα δωδεκάχρονο ζωηρό παλληκαράκι,με έντονα κρητικά χαρακτηριστικά και κατάμαυρα σαν κάρβουνα μάτια, πούχε αρχίσει κι όλας να ''αντρεύει''και γυρόφερνε τις κοπελιές -τις ξένες κυρίως-ρίχνοντας τους κρυφές, πονηρές ματιές
.Γι αυτό του το πρώιμο'' αντριλίκι'' ο Χανιώτης ,του κόλλησε από την πρώτη κιολας μέρα το παρατσούκλι ''Βαρβατονικολής'',ενώ δεν άφηνε και ευκαιρία που να μην τον''πειράξει'',πάντα με καλό χιούμορ
''Ανάθεμα το, μωρέ Νικολή ,όνομα απού βρήκε ο κύρης σου να δώσει στο καίκι. Χαθήκανε μπρε τα αντρίκια ονόματα''. τον προκαλούσε '
''Ιντα να πω εγώ. Κύρης είναι ,ότι θέ κάνει ,''απαντούσε ο Νικολής .
''Να του πεις να τ αλλάξει'.'
''Δε γίνεται είναι τ όνομα τσ αδερφής του, τση πρωτοθειάς μου ,που πόθανε στη γέννα'', απαντούσε ο μικρός, που ενώ έδειχνε να συμμερίζεται την άποψη του φίλου του, ο σεβασμός στον ''κυρη'' ήταν τέτοιος , που δεν διανοούταν να του ξεφύγει λέξη εναντίον του.
Ένα βράδυ ο Χανιώτης φίλος του Νικολή , αφού πριν τον κέρασε μια πορτοκαλάδα ,του έριξε τη ...ρουκέτα.
''Να μου δωσεις θέλει μπρε Νικολή, ένα καικάκι απ αυτά που θα γεννήσει η ''Φωφώ''
''Ιντα πες'';πετάχτηκε όρθιος ο Νικολής
Θώρριε.kb Δίπλα στη ''Φωφώ'' έχει δέσει ένας ...κάικος ίσαμε κει πάνω . ''Μουστακαλή'' θαρρώ τονε λένε. Εδά λοιπόν που θα βατέψει τη ''Φωφώ''και θα σου κάνει ...καικάκια να μου κρατήξεις ένα.
-Τα μάτια του Νικολή πετάχτηκαν όξω.
''Μη μου ξαναπείς τέτοιο αστείο για τη ''Φωφώ'',ανέ θές νάσαι φίλος μου'',είπε όσο πιο άγρια μπορούσε.''Θαρρείς πως μ΄αρέσει και μένα τ όνομα'', συμπλήρωσε χτυπώντας με πείσμα το χέρι του πάνω στο τσίγκινο τραπεζάκι.''Ε, σου λέω όι. Και γροίκα, μόλις... ποθάνει ο κύρης μου, θα τ αλλάξω''
''Και πως θα το βγάλεις μπρε Νικολή'', συνέχισε το ''μαρκάρισμα'' ο Χανιώτης
Στάθηκε ο Νικολής ακίνητος μερικές στιγμές,γύρισε το βλέμμα προς τη λουλακιά θάλασσα, έφερε το δεξί χέρι πάνω απ τα χείλι ,σα να θελε να στρίψει το ανύπαρκτο μουστάκι και με ολοφάνερη αυταρέσκεια , είπε κοφτά :''Βαρβατονικολή''.
Ώστε σ αυτό το Νικολή, αναφερόταν η πρόσκληση , μουρμούρισα ,πιο πολύ απευθυνόμενος στον εαυτό μου, παρά στο Χανιώτη φίλο μου. Κι ομολογώ ,πως την ίδια στιγμή ένοιωσα κι ένα αδιόρατο αίσθημα θλίψης. Όχι βέβαια για το παλιό ''φιλαράκι'' που παντρευόταν ,αλλά για τα τόσα χρόνια που είχαν περάσει σαν το...νερό
