Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ο Ντέιβιντ ήταν ένας φίλος από τα χρόνια του στρατού .Από τότε που τον είχα -κυριολεκτικά- ''διπλανή πόρτα'', στoν κλάδο Στρατηγικής Σχεδίασης του ΝΑΤΟ , σε κείνο το απρόσωπο και δαιδαλώδες κτίριο της ''κραταιάς''Ατλαντικής Συμμαχιας, στη λεωφόρο Leopold ΙΙΙ , στις Βρυξέλες.
Ήταν Βρετανός ,Σκωτσέζος συγκεκριμένα ,δύσκολα όμως θα μπορούσες να ...ανιχνεύσεις αυτήν την εθνικότητα από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά ,καθώς,όλα πάνω του, σε παρέπεμπαν ολόισα , σε άνθρωπο του ''Νότου',' παρά του Ευρωπαικού Βορρά .
Ηταν ένας ''σταρόχρωμος'',αθλητικός τύπος, ανοιχτόκαρδος , ευφυέστατος , με έντονη την αίσθηση του χιούμορ,με το οποίο, σε καλά υπολογισμένες δόσεις, ''διάνθιζε'' ακόμα και τις πιο σοβαρές συζητήσεις
Στο ΝΑΤΟ ήταν ''παλιότερος'' από μένα και αυτή η εμπειρία , μαζί με μια φυσική τάση να βοηθά και να συνεργάζεται , υπήρξαν πολύτιμα στοιχεία για μένα, στο διάστημα προσαρμογής μου, στο υψηλού επαγγελματικού επιπέδου Νατοικό περιβάλλον . Ένα περιβάλλον, που με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, γνώριζε ταχύτατες και '' εκ βάθρων''αλλαγές.
Αυτό το ταίριασμα των... χνώτων,δεν άργησε να μεταλλάξει μια απλή υπηρεσιακή σχέση σε φιλική, με τήρηση πάντα των κανόνων της αμοιβαίας εκτίμησης και του αλληλοσεβασμού
Με τον καιρό μάλιστα, αυτή η φιλική σχέση ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ και από δύο άλλους παράγοντες. Τις ...ανελέητες εβδομαδιαίες μονομαχίες μας στο τέννις τα απόγευματα της Τετάρτης (με τις ...μπύρες που ακολουθούσαν, βέβαια) και το άτυπα θεσμοθετημένο ΝΑΤΟικό ''happy hour'',το απόγευμα της Παρασκευής Την καθιερωμένη δηλαδή ώρα, χαλάρωσης, κουβέντας και ποτού , την τελευταία μέρα της εβδομάδας , με την οποία έμπαινε και η ...σφραγίδα τερματισμού του βδομαδιάτικου μαγγανοπήγαδου.
Αυτές οι ...μαζώξεις , γίνονταν πάντοτε με ''ρεφενέ'' , στον οποίο, ο καθένας, έδινε το παρόν με εθνικά κυρίως ''καλούδια'' και ποτά. Εγώ λόγου χάρη,πρόσφερα Συλαμιανή ρακή με σταφίδες και καρυδαμύγδαλα , ο φίλος μου , το γνωστό σκωτσέζικο Ηot-toddy και κάποια περίεργα ουίσκι και οι υπόλοιποι με ποτά και snacs από τη χώρα του ο΄καθένας, που -μεταξύ μας- ο δικός μου ουρανίσκος δεν τα εύρισκε και ιδιαίτερα ελκυστικά
Πέρα όμως από τις όποιες- καλές ή κακές- γευστικές εμπειρίες, η ''ώρα της ξενοιασιάς'' ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για γνωριμίες και καλλιέργεια σχέσεων ,που, σε δεδομένη στιγμή, μπορούσαν να φανούν και χρήσιμες, στο θέμα προώθησης των εθνικών θέσεων, στις διάφορες επιτροπές
Με το τέλος της Νατοικής απόσπασης, έφθασε και το τέλος των happy hours και των επαφών ,πλήν εκείνης με τον Ντέιβιντ, με τον οποίο συνεχίσαμε την επικοινωνία ,ακόμα και μετά την αποστρατεία και των δυό μας
Μάλιστα μετά απ αυτήν, όχι μόνο η απλή επικοινωνία, αλλά και οι επισκέψεις του στη ΄χώρα μας έγιναν πιο συχνές. Δεν έπαυαν μάλιστα, και κείνος και η Ρουθ (η γυναίκα του), να την επαινούν σε κάθε ευκαιρία και να τη θεωρούν ιδανικό τόπο για να ζει κανείς
Όλα αυτά μέχρι εκει , γύρω στο 2005, όταν σε ένα ταξίδι τους, μου ανακοίνωσαν, ''έμπλεοι ενθουσιασμού'', τη μεγάλη τους -όπως είπαν- απόφαση'',που δεν ήταν άλλη, από τη μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας.
''Το σκεφτήκατε καλά'', ήταν η δική μου, πρώτη αντίδραση, στην ενθουσιώδη ανακοίνωση τους .''Γιατί ,πρέπει να ξέρετε, πως άλλο Αγγλία κι άλλο Ελλάδα''τους επισήμανα
''Όχι μόνο το σκεφτήκαμε ,αλλά και το ψάξαμε πολύ. Και, θαρρούμε, πως καλύτερη επιλογή, δε θα μπορούσαμε να κάνομε'',απάντησαν με μια φωνή και οι δύο . .
Ε, άμα συμφωνούν οι ...μεγάλες δυνάμεις'' είπα κοιτάζοντας τη Ρουθ κατάματα ''η δική μου άποψη περιττεύει''.
Η συζήτηση έμεινε εκεί και την επομένη ή μεθεπόμενη ,αν θυμάμαι καλά, το ζευγάρι αναχώρησε για την Αθήνα, όπου είχε κανονίσει να δει διάφορα ακίνητα που του προξένευε γνωστό μεσιτικό γραφείο. Ακίνητα που βρίσκονταν στην Αιγινα κυρίως ,καθώς αυτή συγκέντρωνε το κύριο ενδιαφέρον τους .
Τούς ευχήθηκα καλή τύχη,και, τις επόμενες μέρες ,περίμενα, με αρκετή περιέργεια, ειν αλήθεια, το αποτέλεσμα των ενεργειών τους Οι μέρες όμως περνούσαν και αυτό όλο και ξεμάκραινε, σαν την αξιολόγηση των θεσμών σήμερα ,καλή ώρα.
Θα χε περάσει μήνας και παραπάνω, όταν ένα βράδυ με πήραν- για πολλοστή φορα- τηλέφωνο.''Έρχόμαστε αύριο '', μου ανακοίνωσαν, δε διέκρινα όμως το γνώριμο ενθουσιασμό στη φωνή τους ''Βρήκατε τίποτα αξιόλογο''τους ρώτησα ' .''Θα τα πούμε αύριο, από κοντά'',μου είπαν, αφήνοντας την ερώτηση μου αναπάντητη ,
Πράγματι την επομένη, κι ενώ απολαμβάναμε τα πεντανόστιμα κρητικά θαλασσινά σε γνωστή ψαροταβέρνα ανατολικά του Ηρακλείου, ξαναέκανα την ίδια ερώτηση: ''Λοιπόν, πέτυχε η επιχείρηση'';.
Έμειναν αμίλητοι για μερικά δευτερόλεπτα. ''Ξέρεις'' ,είπε τελικά εκείνος με φανερή αμηχανία. ''Άλλάξαμε γνώμη. η ...επιχείρηση , ματαιώθηκε'
''Και γιατί μας βρήκε τέτοιο... κακό'', είπα, σε μια προσπάθεια να ελαφρύνω το κλίμα της συζήτησης
''Κοίτα'' , είπε φάνερα στεναχωρημένος. ''Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, πως έχετε μια από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου. Ίσως την ωραιότερη, απ όσες έχω επισκεφτεί''. Σταμάτησε μια στιγμή, κοίταξε μακριά ,κατά τη μεριά της νωχελικά ξαπλωμένης στο γαλάζιο της στρώμα Ντίας και συνέχισε.
''Την κακοποιείτε όμως καθημερινά με μαζοχιστική διάθεση και με ρυθμούς που δύσκολα θα αντέξει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό Η εμπειρία που απόκτησα το τελευταίο διαστημα ,που είχα την ευκαιρία να τη ζήσω από κοντά, είναι καθαρή απογοήτευση .Χωρίς ίχνος υπερβολής ,πιστεύω πως, ως χώρα, έχετε τις χειρότερες υπηρεσίες στην Ευρώπη, σε όλους τους τομείς. Ένα κράτος που δεν υπηρετεί τους πολίτες του αλλά τους ...βασανίζει''
Και που τά μαθες όλα αυτά βρε Ντειβιντ, στις λίγες μέρες που μεινες εδώ, τον ειρωνεύτηκα,κάπως πειραγμένος
''Είμαι εδώ σχεδόν δυο μήνες και, πίστεψε με, τα είδα όλα. Από τα ταξί και τα νοσοκομεία μέχρι τα υποθηκοφυλακεία , τα αεροδρόμια και τις διαδηλώσεις που είναι μερος της καθημερινότητας σας Μ αρέσει ο τόπος σου και θά θελα πολύ να μείνω εδώ, Αλλά, παίρνοντας υπ όψη όλες τις παραμέτρους μιας ανθρώπινης διαβίωσης, συμφώνησα με τη Ρουθ, πως η επιλογή της μόνιμης εγκατάστασης εδώ ,ξεπερνά τις αντοχές μας'' Σταμάτησε να μιλά κι έμεινε κάμποση ώρα να με κοιτάζει αμήχανα.
''Δεν πειράζει'' ,είπα .'' Θα ρχομαι εγώ να σε βλέπω ,γιατί, για κάποιες μέρες, μπορω ν αντέχω τον καιρό και την ...πουτίγκα σας''
Έννοια σου και δε θα χρειαστεί να κάνεις τέτοια ...θυσία'' απάντησε στον ίδιο τόνο, ''γιατί , βλέπεις δε γυρίζομε στην Αγγλία. Έχεις ακούσει για την Αβέιρο , τη Βενετία της Πορτογαλλίας ; Ε,αυτή είναι η τελική μας επιλογή . Έχει τα ίδια καλά με την Ελλάδα ,αλλά πολύ-πολύ λιγότερα κακά''...
Που τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά, θα αναρωτηθείτε .
Μου ήρθαν στο μυαλό με εξαιρετική ενάργεια , χθές, όταν έλαβα από τη Ρουθ ένα θλιβερό e-mail :
''Ο Ντέιβιντ από το ξημέρωμα της Κυριακής δεν είναι πια κοντά μας .Εφυγε στον ύπνο του, χωρίς να έχει εκδηλώσει πριν την παραμικρή αδιαθεσία .Προσευχηθείτε, για την ανάπαυση του''
''Καλό ταξίδι, Ντέιβιντ'', είπα μέσα μου ενώ αναρωτιόμουν Πόσοι Ντέιβιντ, άραγε, που αγάπησαν τη χώρα μας ειλικρινά, την εγκατέλειψαν πανικόβλητοι ,μόλις βίωσαν την καθημερινότητα της;
Και να σκεφτεί κανείς ,πως ο Ντέιβιντ ,δεν είχε γνωρίσει τη σημερινή Ελλάδα της κρίσης!
